Χρεώσεις τύπου fintech από τις ελληνικές τράπεζες

Στον δρόμο που χάραξαν οι fintech, οι ελληνικές τράπεζες χτίζουν τη νέα τιμολογιακή τους πολιτική. Χρεώσεις ανάλογα με υπηρεσίες, συχνά ανταγωνιστικές σε επίπεδο ευρωζώνης κι ας είναι διάχυτη η πεποίθηση περί του αντιθέτου. Χρεώσεις που επιβραβεύουν τον πελάτη που έχει μεγάλη συναλλακτική δραστηριότητα, αυτόν που κινεί το χρήμα, αυτόν που έχει πολλαπλή σχέση με την τράπεζά του. Και από την άλλη πλευρά, χρεώσεις πολύ υψηλές για κάποιον που στην ουσία χρησιμοποιεί τον τραπεζικό του λογαριασμό σαν ασφαλές πορτοφόλι και μόνο, για τον πελάτη που, όσο κι αν ακούγεται άκομψα… κοστίζει στην τράπεζα.

Η απόφαση είναι κοινή για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, όσο κι αν αφορά πλήρες διαφοροποιημένο τιμολόγιο υπηρεσιών ανά τράπεζα: η νέα εποχή όχι μόνο ευνοεί, αλλά και επιβάλλει πολιτική χρεώσεων με τη μορφή πακέτου, ή καλύτερα με τη μορφή συνδρομής. Ο κάθε πελάτης μπορεί να επιλέξει τη συνδρομή που του ταιριάζει, που τον συμφέρει, ανάλογα με τη συναλλακτικότητα και τη χρήση. Ακριβώς όπως θα έκανε μ’ ένα γυμναστήριο ή με τη σύνδεση ενός κινητού ή μιας πλατφόρμας κινηματογραφικών ταινιών.

Αυτή η ενιαία πλέον γραμμή πλεύσης των τραπεζών είναι απότοκη της τάσης που ισχύει ήδη εδώ και χρόνια σε τράπεζες του εξωτερικού, αλλά την ίδια στιγμή «αντιγράφει» την πολιτική χρεώσων fintech και άλλων neobanks, όπως της Revolut ή της Ν26 ή και πλήθους άλλων τραπεζικών applications, οι οποίες έχουν βρει ένα διψασμένο για εφαρμογές ελληνικό κοινό, ιδιαίτερα σε νεαρές ηλικίες.

Οι ψηφιακές αυτές τράπεζες, χωρίς δίκτυο και άλλα κόστη λειτουργίας από αυτά που σηκώνουν οι παραδοσιακές, βαριές τράπεζες, έχουν καταφέρει να προσελκύσουν κοινό και μάλιστα να διατηρήσουν ανοιχτό τον διάλογο περί χρεώσεων, λόγω ενός σημαντικού συγκριτικού πλεονεκτήματος: στην πλειονότητά τους δεν χρεώνουν μια απλή μεταφορά πίστωσης, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν επί ελληνικού εδάφους, ειδικά όταν η μεταφορά αφορά άλλη τράπεζα, πολλώ δε μάλλον τράπεζα σε ξένη χώρα.

Το κόστος μιας μεγάλης χρέωσης το έχουν διαπιστώσει πολλάκις όσοι γονείς θέλουν να στείλουν έμβασμα σε λογαριασμό των παιδιών τους, φοιτητών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (επίκαιρο παράδειγμα από τον επόμενο μήνα), αλλά και όσοι θέλουν, ακόμη και εντός Ελλάδος, να μεταφέρουν χρήματα από τον έναν λογαριασμό σε άλλον (ακόμη και αν ανήκουν και στους ίδιους, αλλά αφορούν άλλες τράπεζες). Το πρόβλημα αυτό ήρθε να λύσει το IRIS, αλλά με πλαφόν τα 500 ευρώ την ημέρα, ενώ ακόμη παραμένει σε ισχύ η αδικαιολόγητη, όπως χαρακτηρίζουν οι καταναλωτές, χρέωση, για το εισερχόμενο έμβασμα, όπου αυτό εφαρμόζεται.

Το θέμα των χρεώσεων, που η κυβέρνηση θα σηκώσει εκ νέου, στοχεύοντας σε πιέσεις για περιορισμό τους, θα λυθεί τελικά με την επιλογή ενός προσωποποιημένου πακέτου υπηρεσιών. Ο κάθε συναλλασσόμενος θα «αγοράσει» τη συνδρομή που τον ενδιαφέρει. Μπορεί να πληρώνει μόνο 1 ευρώ τον μήνα, 2, ή 10. Ανάλογα με το πακέτο που επιλέγει (το οποίο μπορεί σε καθεστώς πλήρους διαφάνειας να δει στην ιστοσελίδα κάθε τράπεζας), θα έχει μια σειρά δωρεάν συναλλαγών, αυξημένα ποσά και όρια, μειωμένες επιμέρους χρεώσεις.

Η εντελώς δωρεάν τήρηση λογαριασμού δεν θα σταματήσει. Αν και είναι απόλυτο ξεκάθαρο «μείον» για τα έσοδα μιας τράπεζας, θα έχει το δικαίωμα το κοινό να μην πληρώνει ούτε ένα ευρώ για τον λογαριασμό του. Αυτό που θα αλλάξει, όμως, είναι ότι θα έχει αντίστοιχα πολύ περιορισμένες υπηρεσίες. Θα περιοριστεί στην τήρηση του λογαριασμού στην κάρτα για τα ATMs, που θα λειτουργεί και ως χρεωστική. Μέχρις εκεί. Όπως ακριβώς ισχύει και στις neobanks, που άνοιξαν τον δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση.

Διαβάστε επίσης

Πόσα bitcoin κοστίζει ένα σπίτι στις ΗΠΑ

Πώς η Τσεχία γίνεται κέντρο παραγωγής μικροτσίπ στην Ευρώπη

Νέα μορφή μπαταρίας μέσα σε φακούς επαφής