Σύμφωνα με την PQH ο διαγωνισμός της «Αριάδνης» κρίνεται άγονος. Ωστόσο, η ενημέρωση του -διορισμένου από την ΤτΕ– εκκαθαριστή του μεγαλύτερου χαρτοφυλακίου κόκκινων δανείων που έχει βγει προς πώληση στην Ελλάδα (λογιστικής αξίας 5,2 δισ. ευρώ), δημιούργησε περισσότερα ερωτήματα, από τις απαντήσεις που έδωσε.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στην ενημέρωσή της PQH υπάρχει μία κεντρική αντίφαση. Από τη μία αναφέρει πως οι δύο προσφορές που υποβλήθηκαν στην τελική φάση ήταν χαμηλότερες του επιδιωκόμενου τιμήματος των περίπου 720 εκατ. ευρώ, από την άλλη όμως ομολογεί πως ο υπολογισμός του εύλογου τιμήματος δεν έλαβε υπόψιν τη ραγδαία επιδείνωση στην παγκόσμια οικονομία (αύξηση κόστους χρήματος, εντεινόμενη αβεβαιότητα, αυξημένο επενδυτικό ρίσκο κλπ). Πρώτο ερώτημα, λοιπόν: γιατί σε έναν τόσο κρίσιμο -για την οικονομία και τη σταθερότητα του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος- διαγωνισμό, αγνοήθηκε η παγκόσμια κρίση και η αλλαγή δεδομένων που έφερε;
Σύμφωνα, δε, με έγκυρες και καλά ενημερωμένες πηγές η PQH αναφέρει μισές… αλήθειες σχετικά με το ύψος των προσφορών που υποβλήθηκαν, καθώς το μεν consortium των Bain, Fortress, doValue, Davidson Kempner και Cepal υπέβαλε όντως δεσμευτική προσφορά, ύψους μόλις 500 εκατ. ευρώ, ωστόσο, η προσφορά του δεύτερου σχήματος, των Ellington, Pepper και Intrum, ήταν μεγαλύτερη κατά 170 εκατ. ευρώ, ενώ θα έφτανε τα 720 εκατ. ευρώ, εάν δεν είχε δοθεί αποκλειστικότητα για χρηματοδότηση από τις ελληνικές συστημικές τράπεζες στο mega consortium.
Και κάπου εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, καθώς αποκαλύπτεται πως η χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών είχε «κλειδώσει» για τις Bain, Fortress, doValue, Davidson Kempner και Cepal, παραχωρώντας τους αποκλειστικά το πλεονέκτημα του χαμηλότερου κόστους δανεισμού. Γιατί η PQH δεν φρόντισε να διασφαλίσει ισότιμη πρόσβαση στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα για όλους όσοι συμμετείχαν στον διαγωνισμό; Πως είναι δυνατόν μια τόσο κρίσιμη παράμετρος, όπως το κόστος δανεισμού να «ξέφυγε» από τον σχεδιασμό του εκκαθαριστή;
H PQH, σε μια προσπάθεια να μειώσει τον πάταγο του φιάσκου, διαρρέει την πληροφορία πως εξετάζει τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης». Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι με την κατάτμηση του χαρτοφυλακίου-γίγας σε μικρότερα πακέτα, θα ξεπεραστούν οι προκλήσεις της πώλησης και το συνολικό τίμημα θα είναι μεγαλύτερο. Αυτό που δεν ξεκαθαρίζει είναι ποιο θα είναι το κόστος (επιπλέον έξοδα προσωπικού και συμβούλων), και πόσος χρόνος θα απαιτηθεί μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της κατάτμησης και της πώλησης των νέων πακέτων.
Επιπλέον, ακόμη και αν δεχτούμε πως η «σαλαμοποίηση» είναι πιο επωφελής, γιατί δεν ακολούθησαν εξ αρχής αυτή τη στρατηγική; Γιατί έπρεπε να περάσει τόσος χρόνος για να φτάσουν πάλι στο σημείο μηδέν; Δεν μπορεί οι ιθύνοντες της PQH να αγνοούν πως τα NPLs δεν είναι σαν το καλό κρασί. Ότι, δηλαδή, η τιμή τους δεν ανεβαίνει όσο περνά ο καιρός, αντιθέτως τα ταλαιπωρημένα assets της «Αριάδνης» γίνονται λιγότερο ελκυστικά για τους επενδυτές και η εισπραξιμότητα των κόκκινων δανείων μειώνεται σημαντικά μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον κρίσης και αβεβαιότητας. Και το τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό ερώτημα. Ποιος τελικά αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτή την τεράστια αποτυχία; Η Διοίκηση της PQH οφείλει να πάρει θέση
