Τα ρούχα από δεύτερο χέρι, που κάποτε ήταν υποβιβασμένα στα καταστήματα φιλανθρωπίας, είναι τώρα στη μόδα. Το Vestiaire Collective, ένας ιστότοπος μεταπώλησης πολυτελών ειδών, εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του «Emily in Paris», μιας τηλεοπτικής σειράς του Netflix γνωστής για τα ρούχα των σχεδιαστών που πρωταγωνιστούν μαζί με τους ηθοποιούς. Το eBay, μια διαδικτυακή αγορά, συνεργάστηκε με το «Love Island», ένα cult βρετανικό ριάλιτι σόου, για να προμηθεύσει στους διαγωνιζόμενους μεταχειρισμένα ρούχα. Στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου πέρυσι η Vinted, μια λιθουανική ιστοσελίδα μεταπώλησης, και η Oxfam, μια φιλανθρωπική οργάνωση, παρουσίασαν μεταχειρισμένα ρούχα.
Σύμφωνα με έρευνα της τράπεζας Lombard Odier, η παγκόσμια αγορά μεταχειρισμένων ρούχων και αξεσουάρ αξίζει σήμερα περίπου 100 δισ. δολάρια, από 30-40 δισ. δολάρια το 2020. Η συμβουλευτική εταιρεία McKinsey εκτιμά ότι η αμερικανική αγορά μεταπώλησης αναπτύχθηκε 15 φορές ταχύτερα από το λιανικό εμπόριο ενδυμάτων, ευρύτερα το 2023, και ότι φέτος οι πωλήσεις μεταχειρισμένων ειδών θα αντιπροσωπεύουν το 10% της παγκόσμιας αγοράς ενδυμάτων. Περίπου 30.000 αντικείμενα καταχωρίζονται πλέον καθημερινά στο Vestiaire. Σε μια εποχή που πολλές μάρκες μόδας δυσκολεύονται, οι ιστότοποι μεταπώλησης γνωρίζουν μεγάλη άνθηση. Πόσο μεγαλύτεροι μπορούν να γίνουν;
Ορισμένοι αγοράζουν μεταχειρισμένα για περιβαλλοντικούς λόγους. Η βιομηχανία της μόδας είναι υπεύθυνη για περίπου το 10% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, περισσότερο απ’ ό,τι η ναυτιλία και τα αεροπορικά ταξίδια μαζί. Χρησιμοποιεί επίσης πολύ νερό.
Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Maximilian Bittner, διευθύνων σύμβουλος της Vestiaire, «ο κυρίαρχος παράγοντας είναι μακράν η τιμή». Οι καταναλωτές που δυσκολεύονται οικονομικά στρέφονται όλο και περισσότερο στα μεταχειρισμένα αγαθά για να εξοικονομήσουν χρήματα. Η Vestiaire έχει υπολογίσει ότι τα μεταχειρισμένα ρούχα σχεδιαστών που αγοράζονται από τον ιστότοπό της είναι κατά μέσο όρο 33% φθηνότερα απ’ ό,τι τα καινούργια ρούχα fast fashion από εταιρείες όπως η H&M και αυξάνονται σε 64% για τα παλτό και 72% για τα φορέματα, μετρούμενα με βάση το κόστος ανά χρήση (υπολογίζεται ως η τιμή ενός αντικειμένου μείον την αξία μεταπώλησής του, διαιρούμενη με τον αριθμό των φορών που έχει φορεθεί).
Υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη για να την παραβλέψουμε. Οι αναλυτές της τράπεζας Wells Fargo εκτιμούν ότι στις ντουλάπες μας υπάρχουν είδη πολυτελείας αξίας 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων που είναι ώριμα για μεταπώληση, εκ των οποίων, κάθε χρόνο, μόνο το 3% βγαίνει στην αγορά.
Για να δελεάσουν περισσότερους να αποχωριστούν τα «αρχικά αγαπημένα» τους ρούχα, οι πλατφόρμες μεταπώλησης επιδιώκουν να κάνουν τη διαδικασία φθηνότερη και ευκολότερη. Η Vinted κατήργησε τα τέλη καταχώρισης για τους πωλητές το 2016 (αντιθέτως, χρεώνει ένα τέλος περίπου 5% στους αγοραστές). Πέρυσι η Depop, μια εταιρεία κοινωνικού εμπορίου με έδρα το Λονδίνο, και το eBay έκαναν το ίδιο στη Βρετανία. Για πολλούς επίδοξους πωλητές, ωστόσο, η ταλαιπωρία παραμένει ανασταλτικός παράγοντας. Ο κ. Bittner ξόδεψε πρόσφατα περίπου μισή ώρα βάζοντας τέσσερα δικά του αντικείμενα προς πώληση στο Vestiaire. Λέει ότι αυτό εξακολουθεί να είναι πολύς χρόνος. Ορισμένες πλατφόρμες μεταπώλησης επενδύουν τώρα σε εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης που βοηθούν τους πωλητές να συμπληρώνουν τις περιγραφές των προϊόντων και να συμβουλεύουν σχετικά με την τιμολόγηση.
Οι πλατφόρμες μεταπώλησης χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να βελτιώσουν την εμπειρία των αγοραστών. Οι αγοραστές θέλουν να γνωρίζουν ότι τα επώνυμα προϊόντα είναι αυθεντικά, ιδίως όταν πρόκειται για πιο ακριβές επώνυμες μάρκες. Η πρόσληψη εμπειρογνωμόνων για τον «χειρωνακτικό» έλεγχο των προϊόντων είναι δαπανηρή και αργή, αλλά υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός από έξυπνες εναλλακτικές λύσεις. Η Osmo, μια νεοσύστατη εταιρεία, χρησιμοποιεί αισθητήρες για να πιστοποιεί την αυθεντικότητα των παπουτσιών με βάση την οσμή τους. Η Ordre, μια άλλη startup, βοηθά τις μάρκες να δημιουργήσουν ένα «ψηφιακό αποτύπωμα» των προϊόντων τους, φωτογραφίζοντας τμήματα ενός αντικειμένου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας παραγωγής.
Η ανάπτυξη είναι ένα πράγμα. Το κέρδος είναι άλλο. Οι επενδυτές έχουν χάσει την υπομονή τους με τις ζημιογόνες πλατφόρμες μεταπώλησης. Οι μετοχές της The RealReal, μιας αμερικανικής πλατφόρμας μεταπώλησης ειδών πολυτελείας, έχουν χάσει τρία τέταρτα της αξίας τους από τότε που η εταιρεία εισήχθη στο χρηματιστήριο το 2019, ενώ της thredUp, μιας άλλης εταιρείας διαδικτυακής μεταπώλησης, έχουν χάσει σχεδόν 90% από την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο το 2021. Καμία από τις δύο εταιρείες δεν είναι κερδοφόρα. Η Vestiaire, που ιδρύθηκε το 2009 και εξακολουθεί να είναι ιδιωτική, υπόσχεται ότι θα γίνει κερδοφόρα τα επόμενα τρίμηνα.
Η Vinted, η οποία επίσης παραμένει ιδιωτική, αποτελεί σπάνια εξαίρεση, καθώς το 2023 εμφάνισε κέρδη. Η εταιρεία έχει επενδύσει στους δικούς της βραχίονες logistics και πληρωμών, ενώ διαθέτει δικούς της διακομιστές και λογισμικό ασφαλείας. Ο Thomas Plantenga, το αφεντικό της εταιρείας, λέει ότι αυτά τα «καθόλου sexy πράγματα» κρατούν το κόστος χαμηλά, αναγνωρίζοντας, βέβαια, ότι η στρατηγική αυτή κάνει την επιχείρηση «πιο πολύπλοκη».
Όμως, ίσως η μεγαλύτερη απειλή για τα κέρδη να είναι ο ανταγωνισμός. Τα φιλανθρωπικά καταστήματα και οι διαδικτυακές αγορές δεν είναι το μόνο μέρος για αγορά μεταχειρισμένων ρούχων. Μάρκες όπως η Lululemon και η The North Face ασχολούνται και οι ίδιες με τη μεταπώληση. Ένας αυξανόμενος αριθμός αγοραστών αγοράζει μεταχειρισμένα ρούχα μέσω πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης, όπως το TikTok. Καθώς ο κλάδος αναπτύσσεται, μπορεί να ενδιαφερθούν κι άλλοι. Ο κ. Plantenga της Vinted ανησυχεί ότι η εταιρεία του θα μπορούσε μια μέρα να συντριβεί από έναν τεχνολογικό γίγαντα της Silicon Valley. Ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή, βέβαια, έχει να πείσει πολλούς να «καθαρίσουν» τις ντουλάπες τους.
© 2025 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com
