THEPOWERGAME
Για δεκαετίες τα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής ισχυρίζονταν ότι η ομοφυλοφιλία εκτός του ότι είναι ηθικά απαράδεκτη, είναι και εισαγόμενη από τη Δύση. Πολλοί γκέι ακτιβιστές διαφωνούν και με τα δύο. Η ομοφοβία είναι εισαγόμενη από τη Δύση, ισχυρίζονται, όπου καθιερώθηκε από τους πουριτανούς Ευρωπαίους. «Καταργήστε τον αποικιακό νόμο», φώναζαν οι διαδηλωτές στην Τυνησία τον Δεκέμβριο, αναφερόμενοι σε έναν νόμο που ποινικοποιεί το σεξ μεταξύ ομοφυλόφιλων που γράφτηκε από τους Γάλλους πριν από έναν αιώνα. «Όλοι αυτοί οι ομοφοβικοί νόμοι στη Μέση Ανατολή θεσπίστηκαν από την αποικιοκρατία για να υπονομεύσουν τον ανεκτικό πολιτισμό του Ισλάμ»,δηλώνει ο Τυνήσιος ακτιβιστής Ramy Khouili.
Η ιστορία είναι περίπλοκη και η προκατάληψη έχει αρχαίες ρίζες. Ωστόσο, οι ακτιβιστές μπορούν να επισημάνουν περιόδους του ισλαμικού παρελθόντος όταν οι Άραβες ηγέτες ήταν πιο φιλελεύθεροι απέναντι το σεξ. Αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο ο Χαλίφης Amin στη Βαγδάτη του 9ου αιώνα είχε άνδρα εραστή και τιμούσε τους γκέι ποιητές. Διάβαζαν ποιήματα από ένα κλασικό είδος που ονομαζόταν mujun, ή ηδονιστική ποίηση. Θυμούνται επίσης ότι οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίοι κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής τον 19ο αιώνα, είχαν αποποινικοποιήσει την ομοφυλοφιλία έναν αιώνα πριν από την Αμερική και τη Βρετανία. Τότε, «μπορούσατε να είστε με έναν άνδρα ή με μια γυναίκα», λέει ο διεμφυλικός ιδρυτής της Οργάνωσης Abu Nawas, του πρώτου ομοφυλόφιλου κινήματος της Βόρειας Αφρικής που πήρε το όνομα του μεγάλου Άραβα ποιητή, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος. «Υπήρχαν άντρες που ντύνονταν γυναίκες και ζούσαν σαν γυναίκες – και ήταν φυσιολογικό».
Το «A Promenade of the Hearts», μια συλλογή από ιστορίες και ποιήματα του Ahmad al-Tifashi, ενός Άραβα σεξολόγου του 13ου αιώνα, βιώνει μια δεύτερη αναγέννηση στις βιβλιοθήκες της Βηρυτού. Το πέος, ισχυρίζεται, έχει καταλληλότερο σχήμα για πρωκτική παρά για κολπική διείσδυση. Παρόλο που η κλασική και οθωμανική ποίηση ασχολείται με τους άνδρες εραστές, οι γκέι ομάδες ανακαλύπτουν τη λεσβιακή ποίηση του παρελθόντος. «Πόσα έχουμε βιώσει ω αδελφή, ενενήντα προσκυνήματα / Πιο ευχάριστα και ανεπαίσθητα από την είσοδο του κεφαλιού του πέους», περιγράφει ένα δίστιχο.
Η ομοφυλοφιλική ποίηση δεν είναι η μόνη μορφή τέχνης που βιώνει μια αναγέννηση. Ο Muhammad Issaoui, ο οποίος αυτοαποκαλείται «γκέι χορευτής», αναβιώνει με δημιουργικό τρόπο τις παραδόσεις των ανδρών-χορευτών της κοιλιάς που κάποτε υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλείς στο Κάιρο και τη Βηρυτό. Δίνει παραστάσεις στα κλαμπ και τα θέατρα της Τυνησίας ντυμένος με φτερά και κι ένα διακριτικό εσώρουχο. «Στο παρελθόν, ήταν φυσιολογικό για τους άνδρες να εκφράζουν τη θηλυκή τους πλευρά», λέει. «Ήταν ευχαρίστηση και τέχνη».
Ορισμένοι ακτιβιστές μελετούν παλιά νομικά κείμενα – και βρίσκουν αντιφάσεις. Οι κλασικοί νομικοί υποστήριζαν τη σαφή απαγόρευση της σοδομίας στο Κοράνι, αλλά συζητούσαν για το πόσο βαθιά πρέπει να διεισδύσει το πέος για να θεωρηθεί ότι υπάρχει παραβίαση του νόμου. (Έως τη γραμμή της περιτομής, σύμφωνα με ένα τυπικό έργο γραμμένο από Σιίτες Μουσουλμάνους.) Οι σημερινοί τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους πετούν τους ομοφυλόφιλους από τις στέγες, επικαλούμενοι μια ρήση που φέρεται να ανήκει στον Προφήτη και υποστηρίζει αυτή τη πρακτική. Αλλά οι μελετητές αγωνίζονται να βρουν ιστορικές περιπτώσεις κάποιων που εξέλαβαν τη ρήση κυριολεκτικά.
Αυτή η επανασύνδεση ομοφυλοφιλίας – Ισλάμ έχει και επικριτές. Πολλές φεμινίστριες είναι κοσμικές και βλέπουν τον μουσουλμανικό κλήρο ως μέρος της πατριαρχίας που θέλουν να ανατρέψουν. Ωστόσο, οι περισσότερες είναι πρόθυμες να υποστηρίξουν τους ομοφυλόφιλους οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με συλλήψεις, βασανιστήρια και λογοκρισία από τους Άραβες ηγέτες. «Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ», λέει η Rasha Younes, ερευνήτρια της Human Rights Watch με έδρα το Λίβανο. «Είναι τα καταπιεστικά καθεστώτα που θέλουν να ελέγξουν κι εμάς και τη Μέση Ανατολή στο όνομά του».
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr.Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com