THEPOWERGAME
Η Masih Alinejad, μια Ιρανοαμερικανίδα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρέσκεται να διηγείται τους «περιπάτους» στη Νέα Υόρκη, αφού είχε εμφανιστεί σε διάφορα καλωδιακά τηλεοπτικά δίκτυα, στο πλαίσιο της σταυροφορίας της κατά της καταπίεσης των γυναικών στο Ιράν. Η κ. Alinejad, το πρόσωπο της οποίας πλαισιώνεται από μπούκλες που την κάνουν εύκολα αναγνωρίσιμη, περιγράφει πόσοι άνθρωποι τη σταματούσαν στο δρόμο για να εκφράσουν την υποστήριξή τους. Ωστόσο, σε ένα μπλοκ ένα άτομο την παρακάλεσε να μην εμφανιστεί ξανά στο Fox News («είναι άθλιοι»), ενώ στο επόμενο ένα άτομο την προέτρεψε να σταματήσει να πηγαίνει στο CNN («σε χρησιμοποιούν»).
«Έλεγα: μα ένα λεπτό! Η ομορφιά της Αμερικής είναι ακριβώς ότι υπάρχουν το Fox News και το CNN», δήλωσε η κ. Alinejad, μιλώντας στην Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής για την ελευθερία του λόγου στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Νάσβιλ του Τενεσί, στις 18 Οκτωβρίου, λίγες ημέρες πριν οι εισαγγελείς στο Μανχάταν απαγγείλουν κατηγορίες σε τέσσερις άνδρες, μεταξύ των οποίων και ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ότι σχεδίαζαν να τη σκοτώσουν το 2022. Οι Αμερικανοί, που ήθελαν να ακυρώσουν είτε το ένα είτε το άλλο δίκτυο και να παρακολουθούν μόνο ένα, συνέχισε η κ. Alinejad, θα μπορούσαν να σκεφτούν τη ζωή στη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν, όπου «βλέπεις μόνο ανθρώπους να επαναλαμβάνουν το αφήγημα της κυβέρνησης και τα μέλη της οικογένειάς σου και τους ήρωές σου να ομολογούν ψεύδη για να επιβιώσουν».
Αυτός ο πήχης είναι πολύ χαμηλός. Ωστόσο, είναι μια δίκαιη επισήμανση, και μια αποκατάσταση, καθώς πλησιάζει η κορύφωση της προεκλογικής εκστρατείας, που έχει κάνει τα μέλη και των δύο κομμάτων να απελπίζονται για τη δημοκρατία τους. Οι αμερικανικοί ειδησεογραφικοί οργανισμοί μπορεί να μην κάνουν πάντα την καλύτερη χρήση της ελευθερίας τους, ωστόσο η ίδια η ελευθερία τους να κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας τους είναι ένα μέτρο για να αντιληφθούμε τι διατηρεί την Αμερική μεγάλη. Στο πνεύμα της κ. Alinejad, φαίνεται να αξίζει να εξετάσουμε άλλους τρόπους με τους οποίους αυτή η πολύ κακοποιημένη προεκλογική εκστρατεία αποκαλύπτει τη ζωτικότητα της αμερικανικής δημοκρατίας -μαζί με τις ολέθριες συνέπειες του αρνητικού κομματισμού που διερευνήσαμε στο δοκίμιό μας αυτήν την εβδομάδα.
Ας ξεκινήσουμε με αυτό που μπορεί να είναι ένα βασικό ζωτικό σημείο: τη συμμετοχή. Πριν από μια γενιά, όταν περίπου οι μισοί από τους ψηφοφόρους που είχαν δικαίωμα ψήφου εμφανίζονταν στις κάλπες, οι μανδαρίνοι της Αμερικής μιλούσαν για την απάθεια των ψηφοφόρων και συγκροτούσαν επιτροπές για να την αντιπαλέψουν. Ωστόσο, το 2020 ψήφισαν τα δύο τρίτα των εκλογέων με δικαίωμα ψήφου, το υψηλότερο ποσοστό από το 1900, και η ψήφος στις ενδιάμεσες εκλογές του 2018 και του 2022 έφτασε σε επίπεδα που είχαν να καταγραφούν εδώ και δεκαετίες. Αυτό το φθινόπωρο ορισμένες πολιτείες με πρόωρη ψηφοφορία σημείωσαν ρεκόρ συμμετοχής (ένα σχετικό σημάδι ζωτικότητας είναι ότι, σε αντίθεση με τις ανησυχίες ότι οι απειλές και η περιφρόνηση προς τους υπευθύνους των εκλογών θα αποτρέψουν όσους εργάζονται γι’ αυτές, τα πολιτειακά γραφεία αναφέρουν υψηλά επίπεδα εθελοντών και αμειβόμενου προσωπικού).
Μαζί με την αύξηση της εγγραφής νέων ψηφοφόρων, η υψηλότερη προσέλευση αλλάζει τη σύνθεση του εκλογικού σώματος με απρόβλεπτους τρόπους. Αυτή η αλλαγή φαίνεται να δίνει απάντηση στις άτυπες συζητήσεις που διεξάγονται τα τελευταία χρόνια και στα δύο κόμματα, σχετικά με το κατά πόσο η προσέλκυση κομματικών ψηφοφόρων έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να πειστούν ανεξάρτητοι ψηφοφόροι να υποστηρίξουν τον υποψήφιο του ενός ή του άλλου κόμματος. Σε ένα μεταβαλλόμενο, αλλά ομοιόμορφα διαιρεμένο εκλογικό σώμα, τόσο η προσέλευση όσο και η πειθώ είναι ουσιώδεις, και οι δυο εκστρατείες εφαρμόζουν αυτήν τη μάλλον προφανή διαπίστωση στην πράξη. Ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός για περισσότερους ψηφοφόρους μπορεί να είναι προς όφελος της χώρας και μόνο.
Πράγματι, μία αιτία ή αποτέλεσμα, ή και τα δύο, αυτών των προσπαθειών πειθούς είναι ότι η Αμερική πολώνεται λιγότερο λόγω φυλής. Και τα δύο κόμματα έχουν απορρίψει τις επιπόλαιες παραδοχές ότι οι μαύροι ή οι Λατίνοι ψηφοφόροι είναι μονολιθικοί σε θέματα όπως η παράνομη μετανάστευση ή η αστυνόμευση. Η πεποίθηση της Αριστεράς ότι ο Donald Trump πετυχαίνει μόνο με το να εξυπηρετεί τους λευκούς άρχισε να φυλλοροεί μετά τις εκλογές του 2020, όταν «κέρδισε» πολλούς Λατινοαμερικανούς, Ασιάτες και μαύρους ψηφοφόρους. Τους φλερτάρει πιο έντονα σε αυτήν την εκστρατεία. Αυτή η προσέγγιση έχει συγκρουστεί κατά καιρούς με τη βασική του έμφαση, την προσέγγιση των δυσαρεστημένων νέων ανδρών, όπως όταν ένας κωμικός δημοφιλής σε αυτήν την ομάδα κατάφερε το σπάνιο κατόρθωμα να επισκιάσει τον κ. Trump λέγοντας ρατσιστικά αστεία πριν ο ίδιος μιλήσει στο Madison Square Garden στις 27 Οκτωβρίου.
Η Kamala Harris προσπαθεί να αντιστρέψει τη διάβρωση των Δημοκρατικών μεταξύ των νέων μη λευκών Αμερικανών, ενώ παράλληλα προσπαθεί να προσεγγίσει πέρα από τη βάση του κόμματός της, που αποτελείται από ψηφοφόρους με πτυχίο κολεγίου. Αντί να επαναλαμβάνει τις υποσχέσεις του Joe Biden για τη διαγραφή του χρέους των κολεγιακών δανείων, τονίζει ότι θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας που δεν απαιτούν κολεγιακή εκπαίδευση. «Καταλαβαίνουμε ότι το πτυχίο του κολεγίου δεν είναι το μόνο μέτρο για το αν ένας εργαζόμενος έχει τις δεξιότητες και την εμπειρία για να κάνει τη δουλειά του», δήλωσε σε μια συγκέντρωση στο Φλιντ του Μίσιγκαν στις αρχές Οκτωβρίου.
Η κ. Harris προσπαθεί επίσης να κερδίσει πίσω τους ψηφοφόρους της υπαίθρου, τους οποίους οι Δημοκρατικοί έχουν σχεδόν αγνοήσει στις πρόσφατες εκστρατείες, ενώ ο κ. Trump κάνει εκστρατεία στις μεγάλες πόλεις -και οι δύο φαίνεται να έχουν κάποια επιτυχία. Η κ. Harris είχε δυναμική στο σταθερά κόκκινο Τέξας, ενώ ο κ. Trump προσέγγισε τα προπύργια των Δημοκρατικών, όπως η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη. Και οι δύο έχουν περιλάβει στην προεκλογική εκστρατεία τους μέλη του αντίπαλου κόμματος, αν και οι λίγοι Δημοκρατικοί του κ. Trump, όπως ο Robert Kennedy junior, είναι κομματικά περιθωριοποιημένοι για πολύ περισσότερο διάστημα απ’ ό,τι οι Ρεπουμπλικανοί της κ. Harris, ορισμένοι από τους οποίους κάποτε εργάζονταν για τον κ. Trump.
Η επιτακτική ανάγκη να προσελκύσουν λιγότερο κομματικούς ψηφοφόρους ανάγκασε επίσης και τους δύο υποψηφίους να μετριάσουν ορισμένες από τις πιο ακραίες απόψεις τους. Η κ. Harris έχει υποχωρήσει από τις αριστερές θέσεις που υποστήριζε το 2019. Ο κ. Trump, ο οποίος έχει μετακινήσει το κόμμα του προς το κέντρο σε θέματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, προσπαθεί αδέξια να μετριάσει τη στάση του σχετικά με την αναπαραγωγική ελευθερία μετά την ανατρεπτική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου το 2022, που σαφώς δεν περίμενε να καταργήσει το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση.
Σε σχέση με άλλα κινήματα διαμαρτυρίας αυτόν τον αιώνα, το κίνημα βάσης για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων στην άμβλωση αποδεικνύεται ανθεκτικότερο και αποτελεσματικότερο. Μέχρι στιγμής έχει κερδίσει και στις έξι πολιτείες που έχουν διεξαγάγει δημοψηφίσματα για τα δικαιώματα στην άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων συντηρητικών πολιτειών, όπως το Κάνσας και το Κεντάκι. Οι Αμερικανοί, όπως φαίνεται, δεν έχουν ξεχάσει πώς να χρησιμοποιούν τη δημοκρατία τους για την υπεράσπιση των ελευθεριών τους.
© 2024 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com
Διαβάστε επίσης
Logistics: Η πορεία των μεγάλων projects και τα εμπόδια
Γεωργικές επιδοτήσεις: Αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι “άρπαξαν” 3 δισ.
Ο γρίφος των κορεσμένων δικτύων και των υψηλών τιμών ενέργειας
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
