THEPOWERGAME
Οι «Βάρβαροι» ένα δράμα του Νetflix, το οποίο εκτυλίσσεται 2.000 χρόνια πριν στην αρχαία Γερμανία, αντιστρέφει μερικά σύγχρονα στερεότυπα.
Σε αυτό, τα σέξι, παρορμητικά μελή των πρωτογερμανικών φυλών έρχονται αντιμέτωπα με ένα καταπιεστικό υπερκράτος του οποίου ηγούνται ψυχροί, ορθολογιστές Λατινόφωνοι από τη Ρώμη.
Γερμανικής παραγωγής, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός «πιασάρικου» αμερικανικού δράματος (άσκοπη βία και γυμνό κύρους), ενώ παραμένει αδιαφιλονίκητα Γερμανικό (σε ένα επεισόδιο κάποιος κολυμπάει μέσα σε ένα χαντάκι γεμάτο scheisse).
Είναι ένα δημοφιλές μείγμα: κάποια Κυριακή του Οκτωβρίου, ήταν το σήριαλ με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στο Netflix, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στη Γαλλία, την Ιταλία και 14 άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι στιγμές που οι Ευρωπαίοι κάθονται και παρακολουθούν το ίδιο πράγμα την ίδια περίπου στιγμή ήταν σπάνιες.
Σε αυτές περιλαμβάνονται ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision και το Champions League, χωρίς πολλά άλλα ενδιάμεσα.
Τώρα αυξήθηκαν χάρη στην ανάπτυξη πλατφορμών συνεχούς ροής όπως το Netflix, το οποίο έχει 58 εκατομμύρια συνδρομητές στην ήπειρο.
Μέχρι πριν από κάμποσο καιρό, η τηλεόραση ήταν εθνική υπόθεση.
Οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς παρέμεναν απαρέγκλιτα προσηλωμένοι στα εθνικά σύνορα, εκπέμποντας γαλλικά προγράμματα για τους Γάλλους και δανέζικα για τους Δανούς.
Οι υπηρεσίες συνεχούς ροής, ωστόσο, αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ως μία μεγάλη ενιαία αγορά, παρά ως 27 μεμονωμένες, προσφέροντας το ίδιο περιεχόμενο παντού.
Ο Jean Monnet, ένας από τους ιδρυτές της ΕΕ, ο οποίος σκέφτηκε να θέσει τις εθνικές οικονομίες υπό τη ίδια σκέπη για να εμποδίσει τους Ευρωπαίους από τον αλληλοσπαραγμό, κάποτε φέρεται να είπε:
«Αν ήταν να το ξανακάνω από την αρχή, θα ξεκινούσα με τον πολιτισμό».
Επτά δεκαετίες μετά την εποχή του Monnet, η πολιτισμική ολοκλήρωση αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Ιταλός συγγραφέας Umberto Eco είχε δίκιο όταν δήλωνε ότι η γλώσσα της Ευρώπης είναι η μετάφραση.
Το Netflix και άλλες εταιρείες με βαθιές τσέπες μιλούν αυτή τη γλώσσα άπταιστα.
Όπως η ΕΕ απασχολεί ένα μικρό στρατό μεταφραστών και διερμηνέων για να μεταφράσει τους περίπλοκους νόμους ή τους παθιασμένους λόγους των Ρουμάνων βουλευτών στις 24 επίσημες γλώσσες της ΕΕ, το ίδιο κάνει και το Netflix.
Αυτή τη στιγμή προσφέρει μεταγλώττιση σε 34 γλώσσες και υπότιτλους σε μερικές επιπλέον.
Ως αποτέλεσμα το «Capitani», ένα αστυνομικό δράμα γραμμένο στα Λουξεμβουργιανά, μια γλώσσα τόσο «ταπεινή» που δεν αναγνωρίζεται καν από την ΕΕ, μπορεί να ακούγεται στα Αγγλικά, τα Γαλλικά ή τα Πορτογαλικά (ή να έχει πολωνικούς υπότιτλους).
Στο παρελθόν, κάποια κορυφαία γαλλική παραγωγή θα μεταφραζόταν στα Αγγλικά, και ίσως στα Γερμανικά, μόνο αν ήταν πετυχημένη.
Τώρα αυτός είναι ο κανόνας για οποιαδήποτε κυκλοφορία.
Τα οικονομικά των ευρωπαϊκών παραγωγών είναι επίσης πιο ελκυστικά.
Το αμερικάνικο κοινό είναι πιο πρόθυμο από πριν να παρακολουθήσει κάτι μεταγλωττισμένο ή με υπότιτλους.
Αυτό σημαίνει ότι σειρές όπως το «Lupin», που αναπλάθει την ιστορία του μυθοπλαστικού Γάλλου «κλέφτη – τζέντλεμαν» στο Netflix, μπορούν να γίνουν παγκόσμιες επιτυχίες.
Αν έχει τη δυνατότητα να βρει το δρόμο της πέρα από τη Γαλλία, αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά σε μια ακριβή επανέκδοση μιας σειράς αστυνομικών ιστοριών των αρχών του 20ου αιώνα με πρωταγωνιστή έναν κλέφτη κοσμημάτων στο Παρίσι.
Το 2015, περίπου το 75% του αρχικού περιεχομένου του Netflix ήταν αμερικανικό.
Τώρα, σύμφωνα με την Ampere, μια εταιρεία ανάλυσης μέσων, βρίσκεται στο μισό.
Το Netflix έχει περίπου 100 παραγωγές σε εξέλιξη στην Ευρώπη, περισσότερες από αυτές των μεγάλων δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών φορέων στη Γαλλία ή τη Γερμανία.
Και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι χρησιμοποιούν ένα ραβδί για να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις.
Οι Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές ανταγωνίζονται τους αγρότες στην κατάταξη των «χαϊδεμένων» ευρωπαϊκών βιομηχανιών.
Για να λειτουργήσουν στην ΕΕ, οι εταιρείες ροής πρέπει να διασφαλίσουν ότι τουλάχιστον το 30% των εκπομπών τους προέρχεται από τα κράτη μέλη – και να τις προωθούν.
Η αγορά ενός καταλόγου εκτός κυκλοφορίας βελγικών σαπουνόπερων της δεκαετίας του 1990 και το καταχώνιασμα τους σε ένα ψηφιακό ντουλάπι δεν μετράει.
Η Γαλλία υποχρεώνει τις μεγάλες εταιρείες μέσων επικοινωνίας να επανεπενδύουν τα έσοδα στην εγχώρια παραγωγή.
Εάν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προτίθενται να γκρεμίσουν τις μεγάλες αμερικανικές εταιρείες, είναι καλύτερο για όλους τα χρήματα να δαπανώνται σε κάτι ευπρεπές που αξίζει να το δεις.
Δεν είναι όλες οι παραγωγές δημοφιλείς εκτός των συνόρων.
Η κωμωδία μερικές φορές καταβάλει μεγάλη προσπάθεια.
Οι ιστορίες μυστηρίου και οι αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των Ρωμαίων και των γηγενών φυλών έχουν τη μεγαλύτερη απήχηση.
Μερικοί είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους. Πέραν των Βαρβάρων, οι παραγωγές της γερμανικής τηλεόρασης δεν είναι πάντοτε κατάλληλες για εξαγωγή, λέει ευγενικά κάποιο στέλεχος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι εθνικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς εξακολουθούν να κυριαρχούν.
Οι υπηρεσίες streaming, όπως το Netflix ή το Disney +, αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο όλων των ωρών προβολής, ακόμη και σε αγορές που είναι καλά εδραιωμένες.
Η Ευρώπη είναι μια γηράσκουσα ήπειρος.
Οι έφηβοι που περνούν την ώρα τους στα τηλέφωνα είναι περισσότεροι από τους ηλικιωμένους που προτιμούν να παρακολουθούν τηλεόραση.
Αυτό που θέλω είναι η σκηνοθεσία
Στις Βρυξέλλες και τις εθνικές πρωτεύουσες, η προοπτική του Netflix ως πολιτιστικού ηγεμόνα θεωρείται απειλή.
Η «πολιτιστική κυριαρχία» είναι η λέξη-κλειδί των Ευρωπαίων στελεχών που ανησυχούν ότι οι Αμερικανοί θα πάρουν μερίδιο της αγοράς τους.
Για να είμαστε δίκαιοι, το περιεχόμενο του Netflix φαίνεται μερικές φορές κολλημένο σε μια παράξενη κοιλάδα κάπου στο μέσο του Ατλαντικού, απαλλαγμένο από τοπικές ιδιαιτερότητες.
Σύμφωνα με την Enders, μια εταιρεία ανάλυσης δεδομένων της βιομηχανίας των μέσων, το πρωτότυπο περιεχόμενο του Netflix τείνει να έχει λιγότερες πολιτισμικές αναφορές απ’ ότι το αντίστοιχο που παράγεται από εγχώριους αντιπάλους.
Η εταιρεία είχε ένα αυτοκρατορικό μοντέλο λειτουργίας, με στελέχη στο Λος Άντζελες που «μαγείρευαν» ιδέες που πιθανώς θα άρεσαν στους Γάλλους.
Τώρα το Netflix έχει γραφεία σε όλη την Ευρώπη.
Οι μεγάλες αποφάσεις, εντούτοις, εξακολουθούν να λαμβάνονται από τα στελέχη στην Αμερική, γεγονός που δημιουργεί νευρικότητα στους Ευρωπαίους πολιτικούς.
Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Η ειρωνεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ότι συχνά διευκολύνεται από τις αμερικανικές εταιρείες.
Το Google Translate καθιστά τις ευρωπαϊκές εφημερίδες κατανοητές, έστω και λίγο αδέξια, για τους πολίτες της ηπείρου που δεν μιλούν ξένες γλώσσες.
Οι αμερικανικές εταιρείες μέσων κοινωνικών δικτύωσης διευκολύνουν τους Ευρωπαίους να μιλούν για την πολιτική πέραν των συνόρων τους.
(Το ότι δεν τους αρέσει πάντα να ακούνε τι λένε ο ένας για τον άλλο είναι άλλο θέμα).
Τώρα το Netflix και οι φίλοι διοχετεύουν το ίδιο περιεχόμενο σε σπίτια σε μια ολόκληρη ήπειρο, καθιστώντας τον πολιτισμό ένα διασυνοριακό εγχείρημα.
Εάν οι Ευρωπαίοι έχουν κοινό νόμισμα, διασώζουν ο ένας τον άλλον σε περιόδους οικονομικής κρίσης και μοιράζονται εμβόλια σε μια πανδημία, χρειάζεται να έχουν κάτι κοινό — ακόμα κι αν μιλάμε για την ίδια σειρά.
Να παρακολουθεί κανείς φανταστικούς Ευρωπαίους της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης να αλληλοσπαράζονται πριν από 2.000 χρόνια, είναι καλύτερο από το να συμβαίνει στην πραγματικότητα.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
