THEPOWERGAME
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Αμερικής τον Ιούνιο, η οποία απαγόρευσε ουσιαστικά στα πανεπιστήμια να χρησιμοποιούν φυλετικά κριτήρια στις εισαγωγές, προκάλεσε δύο ζωηρές συζητήσεις. Αν και η πιο προβεβλημένη διαμάχη αφορούσε το κατά πόσο η απόφαση αντιπροσώπευε μια κάποια πρόοδο ή οπισθοδρόμηση όσον αφορά την ισότητα των ευκαιριών, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα επικεντρώθηκε στο κατά πόσο οι αποφάσεις περί εισαγωγής μιας χούφτας επιλεκτικών ιδρυμάτων άξιζαν εξαρχής τόσο μεγάλης προσοχής.
Μόλις το 6% των Αμερικανών προπτυχιακών φοιτητών φοιτούν σε κολέγια που δέχονται λιγότερο από το ένα τέταρτο των υποψηφίων τους, αφήνοντας τη συντριπτική πλειονότητα ανεπηρέαστη. Επιπλέον, οι περισσότερες ακαδημαϊκές αναλύσεις του κοινωνικοοικονομικού αντίκτυπου ενός πτυχίου από κολέγια υψηλής επιλεκτικότητας δεν έχουν εντοπίσει μεγάλο όφελος. Παρ’ όλο που οι απόφοιτοι αυτών των πανεπιστημίων έχουν ασυνήθιστα υψηλά εισοδήματα μετά την αποφοίτησή τους από το κολέγιο, είχαν και ασυνήθιστα υψηλά προσόντα στο λύκειο πριν από την αποφοίτησή τους.
Μια μελέτη των Stacy Dale και Alan Krueger από το Princeton διαπίστωσε ότι όσοι φοιτούν σε πανεπιστήμια με υψηλότερη κατάταξη δεν κερδίζουν, κατά μέσο όρο, περισσότερα χρήματα από εκείνους που φοιτούν σε πανεπιστήμια με χαμηλότερη κατάταξη. Αυτό υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα πανεπιστήμια όπως το Harvard και το Yale δεν βελτιώνουν τις προοπτικές κέρδους των φοιτητών τους, αλλά αντίθετα δέχονται έξυπνους, φιλόδοξους υποψηφίους, που προορίζονται ούτως ή άλλως για επιτυχία, ανεξάρτητα από το κολέγιο που φοιτούν.
Ωστόσο, μια μελέτη των Raj Chetty και David Deming του Harvard και του John Friedman του Brown, που δημοσιεύθηκε στις 24 Ιουλίου, αντικρούει αυτήν την ερμηνεία. Συνδέοντας δεδομένα που αφορούν τις φορολογικές δηλώσεις και τις επιδοτήσεις διδάκτρων, τις βαθμολογίες τυποποιημένων εξετάσεων και τα εσωτερικά αρχεία των πανεπιστημίων για τις εισαγωγές, παρακολούθησαν τη ζωή 2,4 εκατομμυρίων φοιτητών που έκαναν αίτηση σε κορυφαία κολέγια μεταξύ του 2001 και του 2015, από το γυμνάσιο μέχρι τα 30 τους. Τα ευρήματα των ερευνητών υποδηλώνουν ότι οι μαθητές έχουν πολλούς λόγους να βελτιώνουν συνεχώς το βιογραφικό τους, με την ελπίδα να εξασφαλίσουν την εισαγωγή τους σε κολέγια υψηλής επιλεκτικότητας, επειδή η φοίτησή τους σε αυτά αυξάνει κατακόρυφα τις πιθανότητες τους να εισέλθουν στην οικονομική και επαγγελματική ελίτ της Αμερικής.
Η μελέτη δείχνει επίσης ότι οι προτιμήσεις αυτών των πανεπιστημίων στην εισαγωγή «κληρονόμων» (παιδιά αποφοίτων), αθλητών και μαθητών ιδιωτικών λυκείων τα οδηγούν στο να δέχονται, σε εντυπωσιακά υψηλά ποσοστά, τα παιδιά των πλουσιότερων οικογενειών της Αμερικής -εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων, με καλύτερα προσόντα υποψηφίων, που θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουν μετά την αποφοίτηση. Η εξάλειψη τέτοιων πολιτικών θα βελτίωνε όχι μόνο την κοινωνικοοικονομική ποικιλομορφία στα εν λόγω κολέγια, αλλά και το μυαλό των μελλοντικών ελίτ της Αμερικής.
Η έρευνά τους επικεντρώνεται σε τρεις ομάδες πανεπιστημίων: την ομάδα των «Ivy-Plus», που αποτελείται από τα οκτώ μέλη της Ivy League (συμπεριλαμβανομένων των Harvard, Yale και Princeton), συν το Duke, το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, το Stanford και το ΜΙΤ, «άλλα ιδιωτικά κολέγια υψηλής επιλεκτικότητας», όπως το Caltech και το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και «δημόσια κολέγια υψηλής επιλεκτικότητας», όπως το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, το Berkeley και το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Αδρομερή στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των αποφοίτων της ομάδας Ivy-Plus που καταλαμβάνουν θέσεις ασυνήθιστου πλούτου ή εξουσίας καθιστούν σαφές ότι οι απόφοιτοι αυτών των πανεπιστημίων ασκούν επιρροή που είναι εξαιρετικά δυσανάλογη με τον μικρό αριθμό τους. Από το 1967 τα δύο τρίτα των δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο είναι απόφοιτοι των «Ivy-Plus». Το ίδιο ισχύει και για το 12% των σημερινών διευθυντών του Fortune 500 και για το ένα τέταρτο των εν ενεργεία γερουσιαστών.
Είναι δύσκολο να διαχωριστεί η επίδραση του να πηγαίνεις σε ένα από αυτά τα κολέγια από την επίδραση της επιλογής (ότι προσελκύουν τους πιο έξυπνους υποψηφίους). Η νέα μελέτη βρίσκει διάφορους τρόπους για να το κάνει, αλλά ο πιο έξυπνος περιλαμβάνει την εξέταση του 10% των υποψηφίων των «Ivy-Plus» που έμειναν στη λίστα αναμονής -όσων τα γραφεία εγγραφών θεωρούσαν ότι δεν ήταν ούτε αρκετά ισχυροί ώστε να γίνουν δεκτοί, ούτε αρκετά αδύναμοι για να απορριφθούν. Από αυτούς, τελικά εισάγεται το 3,3%.
Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι, αν και τα επιλεκτικά κολέγια τείνουν να καταλήγουν στην ίδια απόφαση (αποδοχή ή απόρριψη) για τους φοιτητές που υποβάλλουν αίτηση σε περισσότερα από ένα από αυτά, δεν υπάρχει τέτοια συσχέτιση για τους φοιτητές που βρίσκονται στη λίστα αναμονής. Όσοι εισάγονται μέσω λίστας αναμονής δεν έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν δεκτοί από άλλα κολέγια απ’ ό,τι όσοι απορρίπτονται. Ως αποτέλεσμα, η εργασία υποθέτει ότι όλοι οι υποψήφιοι με λίστα αναμονής σε ένα δεδομένο κολέγιο είναι εξίσου ισχυροί -και συνεπώς ότι η σύγκριση της τύχης εκείνων που εισάγονται και εκείνων που δεν εισάγονται παρέχει ένα φυσικό πείραμα.
Κατά την εξέταση των μέσων αποδοχών, η προσέγγιση αυτή επιβεβαίωσε ότι η φοίτηση στα Ivy-Plus δεν φαίνεται να κάνει μεγάλη διαφορά. Ωστόσο, αυτός ο γενικός μέσος όρος αποκρύπτει μια εντυπωσιακή διαφορά στην άνω «ουρά» της κατανομής: το πιο επιτυχημένο υποσύνολο των αποφοίτων Ivy-Plus τα πήγε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οι πιο επιτυχημένοι απόφοιτοι άλλων κολεγίων. Μεταξύ των φοιτητών σε λίστα αναμονής με παρόμοιες βαθμολογίες στις εξετάσεις, των οποίων οι γονείς είχαν παρόμοια εισοδήματα, όσοι πήγαν σε πανεπιστήμια Ivy-Plus είχαν 60% περισσότερες πιθανότητες να βρίσκονται στο κορυφαίο 1% των Αμερικανών εισοδηματιών στην ηλικία των 33 ετών, όπως και όσοι φοίτησαν σε κορυφαία δημόσια πανεπιστήμια. Επιπλέον, είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να εργαστούν σε «υψηλού κύρους», αλλά όχι απαραίτητα σε υψηλά αμείβοντες εργοδότες, όπως νοσοκομεία υψηλής κατάταξης.
Αν τα πανεπιστήμια Ivy-Plus όντως βελτιώνουν τις πιθανότητες των φοιτητών τους να φθάσουν στο απόγειο της επαγγελματικής επιτυχίας, τότε ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουν ποιοι υποψήφιοι λαμβάνουν αυτό το πλεονέκτημα χρήζει προσεκτικής εξέτασης. Το δεύτερο κεντρικό συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι τρεις παράγοντες στους οποίους δίνουν μεγάλη βαρύτητα τα γραφεία εγγραφών στρέφουν τις αποφάσεις τους υπέρ των υποψηφίων των οποίων οι προοπτικές επιτυχίας μετά το πανεπιστήμιο είναι σχετικά αδύναμες, αλλά οι οποίοι έχουν εξαιρετικά πλούσιους γονείς.
Οι μαθητές των οποίων οι γονείς κερδίζουν περισσότερα από το 95% των Αμερικανών δεν έχουν περισσότερες πιθανότητες από τον μέσο μαθητή με τις ίδιες βαθμολογίες στις εξετάσεις να φοιτήσουν σε κολέγιο Ivy-Plus. Αντίθετα, εκείνοι που βρίσκονται στο 99ό εκατοστημόριο του οικογενειακού εισοδήματος έχουν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να φοιτήσουν σε ένα από αυτά, ενώ εκείνοι που ανήκουν στο κορυφαίο 0,1% τριπλάσιες. Εάν οι εισαγωγές βασίζονταν αποκλειστικά στις βαθμολογίες των εξετάσεων, το 7% των φοιτητών στα κολέγια Ivy-Plus θα προέρχονταν από οικογένειες που βρίσκονται στο ανώτερο 1% της κατανομής του εισοδήματος. Στην πραγματικότητα, το ποσοστό αυτό είναι 16%. Αυτό είναι περίπου συγκρίσιμο με την επίδραση των φυλετικών προτιμήσεων για τους Αφροαμερικανούς και τους ισπανόφωνους.
Η ευθύνη γι’ αυτό δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στα γραφεία εγγραφών. Οι μαθητές από τις πλουσιότερες οικογένειες είναι εξαιρετικά πιθανό να υποβάλουν αίτηση σε σχολές Ivy-Plus και αν γίνουν δεκτοί να εγγραφούν. Ωστόσο, από τη συνολική διαφορά των εννέα ποσοστιαίων μονάδων, περίπου έξι μονάδες προκύπτουν από το ότι οι εν λόγω υποψήφιοι είναι εξαιρετικά πιθανό να εισαχθούν.
Το μεγαλύτερο από τα πλεονεκτήματά τους είναι η προτίμηση που δίνεται στους κληρονόμους. Κατά μέσο όρο, τα παιδιά των αποφοίτων έχουν τετραπλάσιες πιθανότητες να εισαχθούν σε κολέγιο Ivy-Plus απ’ ό,τι οι μη κληρονόμοι με αντίστοιχα ακαδημαϊκά προσόντα -και καθόλου πιθανότητες να εισαχθούν σε κολέγια Ivy-Plus, στα οποία δεν φοίτησαν οι γονείς τους. Επιπλέον, σχεδόν το 15% των υποψηφίων των Ivy-Plus που προέρχονται από το πλουσιότερο 0,1% των οικογενειών είναι κληρονόμοι, σε σύγκριση με το 4% για εκείνους που βρίσκονται στο 95ο εκατοστημόριο.
Οι εύπορες οικογένειες επωφελούνται επίσης από την επιμονή των επιλεκτικών κολεγίων να συγκροτούν ομάδες σε δεκάδες αθλήματα, πολλά από τα οποία αποτελούν ενασχόληση της ανώτερης τάξης, όπως η κωπηλασία ή το λακρός. Μόλις το 5% των φοιτητών Ivy-Plus των οποίων οι γονείς ανήκουν στο κατώτερο 60% της κατανομής του εισοδήματος είναι στρατευμένοι αθλητές. Μεταξύ εκείνων που προέρχονται από το πλουσιότερο 1% των νοικοκυριών, το ποσοστό αυτό είναι 13%.
Η εργασία εντοπίζει επίσης μια τρίτη, λιγότερο γνωστή μεταβλητή που ωφελεί τους πλούσιους: τις μη ακαδημαϊκές αξιολογήσεις. Οι βαθμολογίες αυτές μετρούν σε μεγάλο βαθμό εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως το θέατρο, η δημόσια συζήτηση ή η συγγραφή άρθρων σε μαθητικές εφημερίδες, οι οποίες είναι πιο συνηθισμένες στα μη θρησκευτικά ιδιωτικά σχολεία, στα οποία συχνά φοιτούν τα προνομιούχα παιδιά. Μεταξύ των υποψηφίων με ισοδύναμες βαθμολογίες εξετάσεων, τα γραφεία εγγραφών τείνουν να δίνουν πολύ υψηλότερες μη ακαδημαϊκές βαθμολογίες σε μαθητές από οικογένειες των οποίων τα εισοδήματα ανήκουν στο ανώτερο 1%. Και οι μαθητές σε μη θρησκευτικά ιδιωτικά σχολεία έχουν διπλάσιες πιθανότητες να γίνουν δεκτοί σε πανεπιστήμια Ivy-Plus απ’ ό,τι οι μαθητές από καλά κρατικά σχολεία με παρόμοια ακαδημαϊκά προσόντα.
Τα ιδιωτικά κολέγια έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τους υποψηφίους σε οποιαδήποτε βάση επιτρέπει ο νόμος. Οι επικεφαλής τους μπορούν κάλλιστα να θεωρούν ότι μια τάξη με ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με το πανεπιστήμιο, ένα ευρύ φάσμα ενδοκολεγιακών αθλημάτων και πολλούς φοιτητές με ισχυρά εξωσχολικά επιτεύγματα πριν από το κολέγιο είναι προτιμότερη από μια τάξη που αποτελείται αποκλειστικά από τους πιο έξυπνους υποψηφίους. Θεωρητικά, το γεγονός ότι και οι τρεις αυτοί παράγοντες αυξάνουν τη συμμετοχή των φοιτητών των οποίων οι γονείς μπορούν να κάνουν μεγάλες δωρεές θα μπορούσε απλώς να είναι ένα ακούσιο όφελος. Αλλά αυτές οι προτιμήσεις επηρεάζουν επίσης την αμερικανική κοινωνία στο σύνολό της -και όχι μόνο διαιωνίζοντας την ανισότητα.
Η ανάλυση της μελέτης των υποψηφίων σε λίστα αναμονής διαπίστωσε ότι, μετά τη συνεκτίμηση των επιπτώσεων των ακαδημαϊκών προσόντων, του εισοδήματος των γονέων και των δημογραφικών παραγόντων, οι απόφοιτοι της ομάδας Ivy-Plus που ήταν κληρονόμοι είχαν χειρότερες πιθανότητες να φτάσουν στο κορυφαίο 1% της κατανομής του εισοδήματος από εκείνους που δεν ήταν κληρονόμοι. Το ίδιο ίσχυε και για τις πιθανότητές τους να φοιτήσουν σε ελίτ μεταπτυχιακές σχολές ή να εργαστούν σε εργοδότες υψηλού κύρους, όπως και για τους αθλητές και τους φοιτητές στους οποίους αποδόθηκαν υψηλές μη ακαδημαϊκές βαθμολογίες.
Ωστόσο, οι φοιτητές που επωφελήθηκαν από αυτές τις προτιμήσεις εξακολουθούσαν να έχουν καλύτερες πιθανότητες να επιτύχουν αυτά τα μέτρα επαγγελματικής επιτυχίας απ’ ό,τι οι φοιτητές με παρόμοια προσόντα και προνόμια που δεν φοίτησαν σε σχολή Ivy-Plus. Με άλλα λόγια, αυτά τα πανεπιστήμια διοχετεύουν συγκριτικά ανεπαρκώς καταρτισμένους κληρονόμους, αθλητές και αποφοίτους ιδιωτικών σχολείων σε θέσεις ασυνήθιστης επιρροής. Η μεγαλύτερη έμφαση στην ακαδημαϊκή αξία θα έδινε όχι μόνο μια δικαιότερη κοινωνία, αλλά και μια λαμπρότερη ελίτ.
© 2023 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
