THEPOWERGAME
Η χρονιά που φτάνει στο τέλος της ήταν μια χρονιά γεμάτη δοκιμασίες για τον κόσμο. Από την εισβολή στην Ουκρανία έως την Covid-19 στην Κίνα, από τον πληθωρισμό έως την κλιματική αλλαγή, από τις σινοαμερικανικές εντάσεις έως τις κρίσιμες εκλογές, το 2022 έθεσε αμείλικτα ερωτήματα. Η δοκιμασία αυτή όχι μόνο έστειλε τον κόσμο προς μια νέα κατεύθυνση, αλλά και τον προέβαλε μέσα από ένα νέο πρίσμα.
Η μεγαλύτερη έκπληξη -και η πιο ευπρόσδεκτη- ήταν η ανθεκτικότητα που επέδειξαν οι ευρέως φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης. Όταν ο Vladimir Putin διέταξε την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, περίμενε ότι η κυβέρνηση ενός διεφθαρμένου κράτους θα υποχωρούσε. Μετά από μια ταπεινωτική απόσυρση από το Αφγανιστάν το 2021, η παρακμιακή, διχασμένη Δύση σίγουρα δεν θα μπορούσε να συνδυάσει την καταδίκη της Ρωσίας με μια ουσιαστική υποστήριξη της Ουκρανίας.
Ωστόσο, ο Volodymyr Zelensky και ο λαός του επιβεβαίωσαν ότι η αυτοδιάθεση και η ελευθερία είναι αξίες για τις οποίες αξίζει να πεθάνεις. Έγιναν πηγή έμπνευσης. Μετά την έξαρση της λαϊκής υποστήριξης, οι δυτικές κυβερνήσεις έριξαν όλο τους το βάρος στο νέο πρωταθλητή της δημοκρατίας. Με επικεφαλής την κυβέρνηση Biden, η Δύση παρέχει όπλα και βοήθεια σε κλίμακα που ούτε τα γεράκια είχαν φανταστεί.
Οι ψηφοφόροι ύψωσαν το ανάστημά τους στο εσωτερικό των χωρών και τάχθηκαν κατά των λαϊκιστών που υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Στην Αμερική, παρά τα αποκαρδιωτικά ποσοστά αποδοχής του Joe Biden, οι κεντρώοι χρησιμοποίησαν τα ψηφοδέλτιά τους για να προστατευόσουν θεμελιώδη δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου, σε ορισμένες πολιτείες, του δικαιώματος στην άμβλωση μετά την ανατροπή της απόφασης Roe εναντίον Wade από το Ανώτατο Δικαστήριο. Σε σημαντικές αναμετρήσεις οι σκληροπυρηνικοί αρνητές των εκλογών που υποστηρίχθηκαν από τον Donald Trump έχασαν σχεδόν όλοι.
Στη Γαλλία, η Marine Le Pen «θόλωσε» το ακροδεξιό παρελθόν της, αλλά και πάλι ηττήθηκε από τον κεντρώο Emmanuel Macron. Αφού η Giorgia Meloni έγινε η πρώτη ακροδεξιά πρωθυπουργός της μεταπολεμικής Ιταλίας, έγειρε προς το κέντρο. Ακόμα και στην παραπαίουσα Βρετανία, τόσο οι Εργατικοί όσο και οι κυβερνώντες Συντηρητικοί υπολογίζουν ότι η νίκη στις εκλογές βρίσκεται μακριά από τα λαϊκιστικά άκρα της δεξιάς και της αριστεράς.
Καθώς οι ακατάστατες δημοκρατίες δείχνουν απροσδόκητη αποφασιστικότητα, οι φαινομενικά σταθερές απολυταρχίες αποκαλύπτουν τις αδυναμίες τους. Ο κ. Putin είναι το κορυφαίο παράδειγμα, διπλασιάζοντας και επαναλαμβάνοντας το καταστροφικό του στοίχημα. Δεν είναι ο μόνος. Μετά από τρεις μήνες διαμαρτυριών που ακολούθησαν τον θάνατο υπό κράτηση της Mahsa Amini, η οποία είχε συλληφθεί επειδή δεν ακολούθησε τους κανόνες φορώντας το χιτζάμπ της, οι δυνάμεις ασφαλείας στο Ιράν άρχισαν να πυροβολούν γυναίκες διαδηλώτριες στο πρόσωπο, στο στήθος και στα γεννητικά όργανα. Τώρα που οι μουλάδες έχουν χάσει την πίστη του λαού τους, δεν έχουν άλλο μοχλό πίεσης από τη βία.
Όσοι θαυμάζουν τους ισχυρούς ηγέτες επειδή πετυχαίνουν τους στόχους τους θα πρέπει να προσέχουν τι εύχονται. Ο Xi Jinping επέκτεινε την κυριαρχία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, επιβάλλοντας τον εαυτό του ως μόνιμο αρχηγό και ως τον ισχυρότερο ηγέτη μετά τον Mao Zedong. Ωστόσο, οι κινήσεις του για τη διαχείριση της αγοράς ακινήτων, τη χαλιναγώγηση την καταναλωτική τεχνολογία και τον μηδενικό Covid έκαναν σοβαρή ζημιά στην οικονομία. Σήμερα, καθώς ο ιός εξαπλώνεται, είναι σαφές ότι η κυβέρνησή του σπατάλησε άκοπα μήνες ενώ θα έπρεπε να εμβολιάσει τους ηλικιωμένους, να αποθηκεύσει φάρμακα και να δημιουργήσει κρεβάτια εντατικής θεραπείας.
© 2022 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
