THEPOWERGAME
Κάθε διευθυντής που αξίζει τη θέση του γνωρίζει την αξία του να μπαίνει στη θέση των πελατών του. Υπάρχουν πολλοί τρόποι γι’ αυτό. Μπορεί να παρατηρεί τους πελάτες στο φυσικό τους περιβάλλον. Το αφεντικό της Pernod Ricard μίλησε πρόσφατα στο Bloomberg για τη συνήθειά του να πηγαίνει σε μπαρ για να βλέπει από κοντά τι πίνει ο κόσμος. Μια τέτοια έρευνα είναι λιγότερο διασκεδαστική αν η εταιρεία κατασκευάζει συσκευές υγρού σαπουνιού για δημόσιες τουαλέτες, αλλά ισχύει η ίδια αρχή.
Μπορεί να γίνει και ο ίδιος πελάτης για τα προϊόντα της εταιρείας του, να καλεί τις γραμμές εξυπηρέτησης και να υπομένει την ίδια «εκνευριστική» μουσική. Ή μπορεί να ακούει απευθείας τους πελάτες του. Ο Jeremy Hunt, ο οποίος μόλις διορίστηκε υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, αλλά κάποτε υπήρξε ο μακροβιότερος υπουργός Υγείας, ξεκινούσε τη μέρα του διαβάζοντας μια επιστολή παραπόνων από κάποιον ασθενή ή την οικογένειά του και απαντούσε προσωπικά.
Αν ως διευθυντής ακυρώσετε μία εσωτερική συνάντηση την εβδομάδα και χρησιμοποιήσετε τον χρόνο αυτό για να ακούσετε τους πελάτες σας, θα βγείτε κερδισμένοι.
Αυτή η ιδέα δεν ισχύει μόνο για τους πελάτες. Μπορεί να είναι χρήσιμη και στο εσωτερικό του οργανισμού. Το να μπαίνουν στη θέση των εργαζομένων είναι ένας τρόπος για τα αφεντικά να καταλάβουν τι εμποδίζει την παραγωγικότητα, τι καταρρακώνει το ηθικό τους και τι τους κάνει να αισθάνονται ότι τους εκτιμούν.
Η αίσθηση της ταύτισης μπορεί να προέλθει από τη διαβίωση στην ίδια κοινότητα με άλλα μέλη του προσωπικού. Πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι στη Δανία που ζούσαν σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα γραφεία τους φάνηκε να καλλιεργούν καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα από εκείνους που ζούσαν πιο μακριά. Αλλά αν δεν μετακομίσουν, πώς αλλιώς μπορούν οι διευθυντές να μπουν στο μυαλό των εργαζομένων;
Ακόμα και αν ένα αφεντικό θέλει πραγματικά να ακούσει την ωμή αλήθεια, οι εργαζόμενοι μπορεί να μην αισθάνονται άνετα να την μοιραστούν. Οι ανώνυμες έρευνες μπορούν να βοηθήσουν στην ειλικρίνεια, όπως και οι συνεντεύξεις κατά την αποχώρηση από την εταιρεία, αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι μπορεί να μην εκφράσουν απόλυτα τις απόψεις τους.
Οι κριτικές σε ιστότοπους όπως το Glassdoor μπορεί να είναι αδυσώπητες, αλλά τα κίνητρα των ανθρώπων που τις δημοσιεύουν δεν είναι πάντοτε διαφανή. Οι εφαρμογές εταιρικών μηνυμάτων όπως το Slack μπορούν να παρέχουν ένα μερικό παράθυρο για το πώς τα πάνε κάποιες ομάδες, αλλά η παρακολούθηση δεν αποτελεί μορφή ενσυναίσθησης. Τίποτε από όλα αυτά δεν αξίζει όσο το να γνωρίζει κανείς πραγματικά πως είναι να είσαι εργαζόμενος.
Είναι πολύ δύσκολο για τους διευθυντές να βιώσουν τις εμπειρίες των κανονικών εργαζομένων. Οι διάφοροι χώροι στην επιχείρηση γίνονται με μαγικό τρόπο διαθέσιμοι όταν το αφεντικό τους ζητήσει- όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να περιφέρονται στο κτίριο σαν γκνου που έχουν χωριστεί από το κοπάδι.
Οι διευθυντές δεν χρειάζεται να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους τα ονόματά τους. Είναι λιγότερο πιθανό να υποφέρουν από κάποια από τα κοινά συναισθήματα που υπονομεύουν τον ενθουσιασμό των εργαζομένων για τη δουλειά τους: σπάνια το αφεντικό αισθάνεται ότι τον παραβλέπουν ή τον υποτιμούν. Και είναι πολύ λιγότερο πιθανό από ό,τι οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουν την αγένεια των συναδέλφων τους.
Μια εναλλακτική για ένα αφεντικό είναι να εμφανιστεί στο «Undercover Boss», μια διασκεδαστική τηλεοπτική εκπομπή ριάλιτι, στην οποία στελέχη μεταμφιέζονται σε παράλογες μεταμφιέσεις, εργάζονται στους οργανισμούς τους και ανακαλύπτουν πώς είναι πραγματικά η ζωή των εργαζομένων τους.
Αν κάποιος ακολουθήσει αυτή την οδό, θα μάθει πολλά, αλλά θα πρέπει να παραδεχτεί σε ένα κοινό εκατομμυρίων ότι δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το τι συμβαίνει στον οργανισμό του.
(Μια επιλογή με λιγότερη έκθεση είναι να μην ασχοληθεί με τις κάμερες και να φορέσει μια αυτοσχέδια μεταμφίεση στο γραφείο, αν και πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος, σε μια κρίσιμη στιγμή, να αποκαλυφθεί).
Ακόμα και χωρίς μεταμφιέσεις, είναι καλό για τους διευθυντές να περνούν χρόνο κάνοντας την ίδια δουλειά με τους υφισταμένους τους. (Είναι επίσης καλό γι’ αυτούς να σταματήσουν να αναφέρονται στους ανθρώπους ως υφισταμένους.)
Οι αεροπορικές εταιρείες και οι λιανοπωλητές έχουν εφαρμόσει προγράμματα που περιλαμβάνουν στελέχη που εργάζονται σε ρόλους πρώτης γραμμής στα αεροδρόμια και στα καταστήματα. Η DoorDash, μια εφαρμογή delivery, έχει ένα πρόγραμμα με την ονομασία WeDash που απαιτεί από τους μισθωτούς υπαλλήλους να κάνουν τακτικές παραδόσεις.
Και τα αφεντικά μπορούν να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους που οι άνθρωποι χωρίς βοηθούς πρέπει να πλοηγηθούν μόνοι τους. Η συμπλήρωση των εντύπων εξόδων είναι αγγαρεία: ο καθένας θα πρέπει να κάνει τα δικά του, τουλάχιστον περιστασιακά. Εξ ορισμού, τα αφεντικά θα πρέπει να πετούν στην ίδια αεροπορική θέση με τους συναδέλφους τους. Και ούτω καθεξής.
Αν οι διευθυντές μπορούν να μάθουν μερικά πράγματα μπαίνοντας στη θέση των εργαζομένων, είναι σημαντικό και για τους εργαζόμενους να σκέφτονται πώς είναι η ζωή ως αφεντικό. Δεν είναι μόνο ταξίδια στην πρώτη θέση και άνθρωποι που συμφωνούν με οτιδήποτε και να λέτε.
Φανταστείτε να μπαίνετε σε ένα ασανσέρ και η συζήτηση γύρω σας να σταματάει. Φανταστείτε να γκρινιάζετε συνεχώς ή να γνωρίζετε ότι η απουσία σας προκαλεί γενική ευφορία. Φανταστείτε να μην μπορείτε να παραπέμπετε μια δύσκολη απόφαση στον επάνω όροφο. Το αφεντικό φοράει πολύ πιο ωραία παπούτσια, αλλά και πάλι μπορεί να τον/την χτυπάνε.
© 2022 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr.Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
