THEPOWERGAME
Κάθε Πρόεδρος λαχταρά να περάσει στην ιστορία, αλλά όχι όπως ο Joe Biden. Σε αυτό το σημείο της προεδρίας του, το μοναδικό επίτευγμα του κ. Biden είναι να έχει το χαμηλότερο ποσοστό αποδοχής απ’ οποιονδήποτε εν ενεργεία αξιωματούχο από τη δεκαετία του 1950. Ακόμη και μεταξύ των Δημοκρατικών, το 67% πιστεύει ότι η οικονομία τα πάει άσχημα, το 78% πιστεύει ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση, ενώ το 64% θέλει άλλον υποψήφιο Πρόεδρο στο ψηφοδέλτιο το 2024.
Ο κ. Biden ανέλαβε τα καθήκοντά του υποσχόμενος να θεραπεύσει την ψυχή του έθνους. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα έχει ελάχιστα να επιδείξει. Ο πληθωρισμός έχει εξαντλήσει την καλή θέληση. Οι προσπάθειες του Λευκού Οίκου να κινητοποιήσει το κράτος, συμπεριλαμβανομένου του νομοσχεδίου για τη θεωρία των πάντων, γνωστού ως Build Back Better, έχουν κολλήσει στο Κογκρέσο. Οι Δημοκρατικοί προετοιμάζονται για βαριές απώλειες στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, οι οποίες θα καταδικάσουν τις περισσότερες από τις εναπομείνασες φιλοδοξίες της κυβέρνησης. Μια γεροντοκρατική ρεβάνς το 2024 θα μπορούσε κάλλιστα να επαναφέρει τον Donald Trump στον Λευκό Οίκο – νόμιμα.
Ως εφημερίδα, συνήθως, δεν δίνουμε συμβουλές σε πολιτικά κόμματα, αλλά η άρρωστη δημοκρατία της Αμερικής απαιτεί επείγουσα αποκατάσταση. Η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών μελών του Κογκρέσου υποστήριξε την προσπάθεια του κ. Trump να κλέψει τις προηγούμενες εκλογές – και πολλοί από αυτούς είναι πιθανό να ανταμειφθούν αν η Βουλή επιστρέψει στον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών. Όσο ικανοποιούν τη βάση τους υποστηρίζοντας την ολέθρια επιρροή του κ. Trump, ακόμη και τη στιγμή που σχεδόν ανέτρεψε το Σύνταγμα, η αποκατάσταση δεν θα έρθει από τους Ρεπουμπλικάνους.
Επομένως, οι Δημοκρατικοί θεωρούν δικαίως τους εαυτούς τους ως τους μόνους εναπομείναντες θεματοφύλακες του πολιτικού συστήματος της Αμερικής. Η χώρα χρειάζεται κόμματα που να εκπροσωπούν πραγματικά τους ψηφοφόρους, ελάχιστοι από τους οποίους ανήκουν στα άκρα. Εντούτοις, και οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί έχουν πέσει θύματα των ακτιβιστών τους.
Οι περιθωριακές και μερικές φορές παράξενες ιδέες έχουν παρεισφρήσει στη ρητορική των Δημοκρατικών, με αποκορύφωμα το πυρετώδες καλοκαίρι του 2020 με το κίνημα για την «αποχρηματοδότηση της αστυνομίας», την κατάργηση του ελέγχου της μετανάστευσης, την αποφυγή του καπιταλισμού, τον επαναπροσδιορισμό των γυναικών ως γεννητόρων και την εισαγωγή του «αντιρατσισμού» στην τάξη. Αν οι Δημοκρατικοί ορίζονται από τις πιο ακραίες και λιγότερο δημοφιλείς ιδέες τους, θα παραδώσουν μια νικηφόρα ατζέντα πολιτισμοπολεμικών παραπόνων σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που δεν έχει ακόμη εξαγνιστεί από το δηλητήριο που καθιστά τον κ. Trump ακατάλληλο για το αξίωμα.
Οι Δημοκρατικοί έχουν αρχίσει να το διορθώνουν αυτό, αλλά τους λείπει η αίσθηση του επείγοντος. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ορισμένοι από αυτούς ρίχνουν την ευθύνη για τα προβλήματά τους σε άλλους – όπως όταν ο Λευκός Οίκος επισημαίνει την «αύξηση των τιμών του Putin» ή την αρνητικότητα των Ρεπουμπλικανών πολιτικών και των συντηρητικών μέσων ενημέρωσης. Παρόλο που υπάρχει υπόβαθρο, το κόμμα οφείλει να ξεφορτωθεί αγαπημένους μύθους που ενδυναμώνουν τους ιδεαλιστές του.
Ένας από αυτούς είναι ότι ένας συνασπισμός από διαφορετικούς δυσαρεστημένους, προοδευτικούς ψηφοφόρους περιμένει να οργανωθεί για να φέρει την κοινωνική επανάσταση. Η αλήθεια είναι ότι όσοι δεν ψηφίζουν είναι πολιτικά αποστασιοποιημένοι και όχι πολύ φιλελεύθεροι. Ορισμένοι μαύροι, ισπανόφωνοι και ψηφοφόροι της εργατικής τάξης μπορεί κάλλιστα να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως αντίπαλο ή να έχουν συντηρητικές απόψεις για τη φυλή, τη μετανάστευση και την εγκληματικότητα.
Ένας άλλος είναι ότι η κατάκτηση των κεντρώων ψηφοφόρων είναι περιττή, επειδή η τύχη των Δημοκρατικών θα διασωθεί από τις μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της αμερικανικής δημοκρατίας που είναι προκλητικά εφικτές. Το Σύνταγμα στρέφει τη Γερουσία και το εκλογικό σώμα προς την αγροτική Αμερική, και επομένως μακριά από τους Δημοκρατικούς. Ορισμένοι στο κόμμα ονειρεύονται να χρησιμοποιήσουν την πλειοψηφία του Κογκρέσου για να μετατοπίσουν την εκπροσώπηση στην Ουάσινγκτον προς τη λαϊκή ψήφο, προσθέτοντας πολιτείες στην ένωση, τροποποιώντας το Σύνταγμα ή γεμίζοντας το Ανώτατο Δικαστήριο. Ωστόσο, ακόμη και σε καλύτερες εποχές, η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μικρή.
Ο μεγαλύτερος μύθος είναι ότι οι προοδευτικές θέσεις του κόμματος αναζωογονούν τη βάση και είναι απωθητικές μόνο για την άλλη πλευρά. Αλλά, δείτε λίγο τις εκλογές για κυβερνήτη στη Βιρτζίνια το 2021. Αφού ευνόησαν τον κ. Biden κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες το 2020, οι ψηφοφόροι εξέλεξαν έναν Ρεπουμπλικάνο του οποίου η προεκλογική δέσμευση ήταν η εξάλειψη της Κριτικής Φυλετικής Θεωρίας (CRT) από τα σχολεία. Η έννοια αυτή έχει γίνει ένας όρος ομπρέλα για τις συντηρητικές γκρίνιες, άλλες πραγματικές και άλλες φανταστικές. Οι επιθέσεις των Ρεπουμπλικάνων κατά των Δημοκρατικών ως ξεπεσμένων σοσιαλιστών ακούγονται αληθινές σε πολλούς ψηφοφόρους του κέντρου.
Τα καλά νέα είναι ότι οι Δημοκρατικοί δείχνουν σημάδια επιστροφής από την κορύφωση της προοδευτικότητας. Στο Σαν Φρανσίσκο οι οργισμένοι ψηφοφόροι ανακάλεσαν τον εισαγγελέα της περιοχής τους καθώς και τρία μέλη του σχολικού συμβουλίου, των οποίων ο ζήλος για ιδεολογικά πραξικοπήματα παραμέλησε τα βασικά προβλήματα με την εγκληματικότητα και τη σχολική εκπαίδευση. Πέρυσι η Μινεάπολη απέρριψε ένα δημοψήφισμα για την αποχρηματοδότηση της αστυνομίας και η Νέα Υόρκη επέλεξε έναν πρώην αρχηγό της αστυνομίας για δήμαρχο. Όλες αυτές οι υποθέσεις υποστηρίχθηκαν από μη λευκούς ψηφοφόρους, συμπεριλαμβανομένων των Ασιατών-Αμερικανών στο Σαν Φρανσίσκο και των Αφροαμερικανών στη Μινεάπολη. Επιφανείς Δημοκρατικοί που κατεβαίνουν σε κρίσιμες για το αποτέλεσμα πολιτείες αποφεύγουν τη ρητορική που ενθουσίασε το κόμμα το 2020.
Ωστόσο, οι Δημοκρατικοί πρέπει να κινηθούν ταχύτερα. Πολύ συχνά, ο κ. Biden φαίνεται να διαφοροποιείται από τις χειρότερες ιδέες του κόμματός του με χαμηλούς τόνους και λεπτούς υπαινιγμούς. Πρέπει να υψώσει τη φωνή του περισσότερο και να γίνει πιο ξεκάθαρος όσον αφορά την υπεράσπιση ιδεών που παλαιότερα ήταν αδιαμφισβήτητες: η αύξηση της εγκληματικότητας είναι απαράδεκτη και η αστυνομική δύναμη είναι απαραίτητη για τον περιορισμό της. Η νόμιμη μετανάστευση είναι καλύτερη από την παράνομη και τα σύνορα πρέπει να διατηρούνται ασφαλή. Η μελέτη του ρατσισμού ανήκει στο σχολικό πρόγραμμα. Η πρακτική της κοινωνικής δικαιοσύνης όχι. Οι Δημοκρατικοί δεν αρκεί να οδύρονται για τη ρεπουμπλικανική παραπληροφόρηση. Πρέπει να αντιμετωπίσουν την ιδέα ότι και οι ίδιοι είναι δέσμιοι των δικών τους άκρων.
Ο στόχος του κέντρου
Η μετακίνηση προς το κέντρο δεν θα ήταν απλώς μια έξυπνη πολιτική τακτική, αλλά θα μπορούσε παράλληλα να είναι η αρχή της ανάρρωσης για την αμερικανική δημοκρατία. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει υποκύψει στην περιφρόνηση του κ. Trump για το κράτος δικαίου και το πραγματικό αποτέλεσμα των εκλογών. Όσο ο πρώην πρόεδρος είναι έτοιμος να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για το παλιό του αξίωμα το 2024, η επανεκκίνηση των Ρεπουμπλικάνων δεν θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο από μια συντριπτική εκλογική ήττα. Και αυτό με τη σειρά του απαιτεί έναν σαφέστερο τερματισμό της ιδεολογικής διολίσθησης που θέτει σε κίνδυνο τους Δημοκρατικούς. Το να σταθεί απέναντι στους ιδεολόγους της αριστεράς θα απαιτήσει κότσια, αλλά αν ο κ. Biden θέλει πραγματικά να σώσει την ψυχή του έθνους, οφείλει να ξεκινήσει από την ψυχή του ίδιου του κόμματός του.
© 2022 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
