THEPOWERGAME
Ο τρόπος ζωής της Ουγγαρίας δέχεται επίθεση, αν πιστέψετε το κυβερνών κόμμα. Ένας Εβραίος δισεκατομμυριούχος σχεδιάζει να πλημμυρίσει τη χώρα με ένα εκατομμύριο μουσουλμάνους. Ανώμαλοι θέλουν να διδάξουν στα παιδιά της χώρας σεξουαλικές παρεκκλίσεις. Η αντιπολίτευση ετοιμάζεται για πόλεμο με τη Ρωσία. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνει κάποιος ασφαλής είναι να στηρίξει τον πρωθυπουργό Viktor Orban.
Στις 3 Απριλίου το κόμμα του, το Fidesz, κέρδισε περίπου τις μισές ψήφους και, χάρη στην ανακατανομή των εκλογικών περιφερειών, τα δύο τρίτα των εδρών στο κοινοβούλιο. Ο κ. Orban μίλησε για θρίαμβο «της δικής μας χριστιανοδημοκρατικής, συντηρητικής, πατριωτικής πολιτικής». Πρόκειται για νίκη της παράνοιας.
Οι απειλές που περιγράφει το καθεστώς είναι ως επί το πλείστον φανταστικές. Οι Ούγγροι είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τις παραδόσεις τους αν το επιλέξουν. Ο George Soros δεν έχει καμία κυριαρχία επί των συνόρων τους.
Δεν υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία διαφθοράς των παιδιών στην Ουγγαρία, ενώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν συμμερίζεται τον θαυμασμό του κ. Orban για τον Vladimir Putin δεν σημαίνει ότι είναι πολεμοκάπηλοι.
Δεν έχει σημασία. Από τότε που ο κ. Orban ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2010 έχει κερδίσει τον έλεγχο σχεδόν όλων των σημαντικών μέσων ενημέρωσης. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, ο Peter Marki-Zay, είχε μόλις πέντε λεπτά στη δημόσια τηλεόραση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας – δεν πρόλαβε καλά-καλά να συστηθεί, πόσο μάλλον να καταρρίψει αμέτρητα ψεύδη.
Η νίκη του κ. Orban εδραιώνει ένα διεφθαρμένο και ημιαυταρχικό καθεστώς στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κορυφαίας λέσχης των φιλελεύθερων δημοκρατιών στον κόσμο. Κάθε χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία, διαβρώνει όλο και περισσότερους δημοκρατικούς ελέγχους και ισορροπίες. Το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης ενώθηκε εναντίον του κατά τη διάρκεια αυτών των εκλογών, ανησυχώντας ότι αν δεν τον σταματήσουν τώρα, θα είναι πολύ αργά. Απέτυχαν.
Η Ουγγαρία απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο καλά λειτουργεί η τρομολαγνεία. Οι ψηφοφόροι έχουν την προσοχή τους στραμμένη 100% μόνο όταν ακούνε για απειλές, ακόμα και ψεύτικες. Λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι αδίστακτοι πολιτικοί μπορούν εύκολα να διαδώσουν ζωντανό, viral υλικό που φαίνεται να υποστηρίζει τις τρομοϊστορίες τους.
Αν τέτοιοι τύποι κερδίζουν την εξουσία, το πιθανότερο είναι να την καταχρώνται κιόλας. Ακόμα και σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως ήταν κάποτε η Ουγγαρία, ένας αποφασισμένος επίδοξος ισχυρός άνδρας μπορεί να ροκανίσει τους ανεξάρτητους θεσμούς, όπως τα μέσα ενημέρωσης ή τα δικαστήρια, μέχρι η φωνή του να πνίξει κάθε άλλη.
Το καθεστώς του κ. Putin είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του κ. Orban, που δεν σκοτώνει ανθρώπους. Ωστόσο, τα στυλ τους επικαλύπτονται. Το Κρεμλίνο επιδίδεται κι αυτό σε ψεύδη για να τρομάξει τους ψηφοφόρους ώστε να αναζητήσουν την προστασία του ισχυρού του άνδρα. Τα φερέφωνά του λένε στους Ρώσους ότι πρόκειται να δεχθούν επίθεση από τη Δύση, η οποία αναπτύσσει βιολογικά όπλα στην Ουκρανία, μια χώρα που διοικείται από Ναζί.
Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια, αλλά οι τηλεθεατές της ρωσικής τηλεόρασης ακούνε ελάχιστα άλλα. Επομένως, πολλοί συσπειρώνονται γύρω από τον πρόεδρό τους. Πολλοί πιστεύουν τα νέα ψεύδη με τα οποία ο ταγός τους ενισχύει τα παλιά του, όπως για παράδειγμα ότι οι φωτογραφίες των Ουκρανών πολιτών που είναι δεμένοι και δολοφονημένοι στην Μπούκα είναι μια «σκηνοθετημένη προβοκάτσια του καθεστώτος του Κιέβου». Ο Economist απέστειλε δημοσιογράφο να το ελέγξει. Επέστρεψε με κάθε κύτταρο του να αναδίδει τη μυρωδιά του θανάτου.
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια άλλη πολύ διαφορετική χώρα, ένας τρίτος ηγέτης εφευρίσκει απειλές ως τρόπο για να κρατηθεί στην εξουσία. Η ψήφος δυσπιστίας κατά του Imran Khan, πρωθυπουργού του Πακιστάν είχε προγραμματιστεί για τις 3 Απριλίου.
Ο αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου, σύμμαχος του πρώην αστέρα του κρίκετ, χαρακτήρισε το αποτέλεσμα συνωμοσία των Ηνωμένων Πολιτειών και το ακύρωσε. Ακολούθησε πολιτικό χάος. Ο κ. Khan λέγεται ότι έχασε την υποστήριξη του στρατού του Πακιστάν, ο οποίος συχνά παρεμβαίνει στην πολιτική. Αναμφίβολα υπολογίζει ότι σε νέες εκλογές, τις οποίες έχει προκηρύξει, δεν θα του κάνει κακό αν οι ψηφοφόροι πιστέψουν ότι αντιστάθηκε σε μια κακή αμερικανική συνωμοσία. Βέβαια αποδείξεις για κάτι τέτοιο δεν υπάρχουν.
Ξεκινώντας στις 10 Απριλίου, σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν μοιάζει με αυτό της Ουγγαρίας, της Ρωσίας ή του Πακιστάν, οι Γάλλοι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της ελπίδας και του φόβου. Η Marine Le Pen στηρίζεται στην υπερβολή και όχι στο ψέμα και προσπαθεί να δώσει ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο στην τρομολαγνεία.
Ανησυχεί για την «καταβύθιση» της Γαλλίας από την «πλημμύρα» των μεταναστών. Προτείνει να απαγορευτεί η δημόσια χρήση της μαντίλας και να δοθεί προτεραιότητα στους Γάλλους έναντι των αλλοδαπών, ακόμη και των πολιτών της ΕΕ, σε θέσεις εργασίας, στέγαση και κοινωνική πρόνοια. Κάτι τέτοιο θα παραβίαζε τις αρχές της ΕΕ. Αν ήταν ένα πρόσωπο του περιθωρίου, δεν θα είχε σημασία, αλλά είναι πιθανό να είναι η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας.
Οι δικτάτορες που σκοτώνουν μαζικά, όπως ο κ. Putin, είναι πιο σπάνιοι σήμερα απ’ ό,τι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Πιο συνηθισμένοι είναι οι ηγέτες που κερδίζουν την εξουσία σπέρνοντας το φόβο και τη διαίρεση. Παρά τις πολλές διαφορές τους, όλοι αυτοί οι ηγέτες αποτελούν απειλή για την ανεκτικότητα και την αξιοπρέπεια.
Για να τους νικήσουν, οι φιλελεύθεροι δεν πρέπει ούτε να τους υποτιμήσουν, όπως έκαναν με τον Donald Trump το 2016, ούτε να αντιγράψουν τις τακτικές τους. Μακροπρόθεσμα, τα ψέματα πρέπει να καταπολεμούνται με αλήθειες που ερευνώνται με επιμέλεια και εκφράζονται με υπομονή. Ο αγώνας αναμένεται μακρύς και επίπονος.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
