THEPOWERGAME
«Ο καιρός ήταν ο απόλυτος κριτής στην Αμερικανική Δύση», έγραψε ο Marc Reisner στο «Cadillac Desert», το βιβλίο του για το νερό εκεί, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1986.
Ο Reisner αναφερόταν συχνά στο μεγάλο λευκό χειμώνα του 1886, ο οποίος κατέστρεψε την κτηνοτροφία, και τη δριμεία ξηρασία που ακολούθησε. Αλλά 135 χρόνια αργότερα η επίγευση παραμένει αναλλοίωτη. Η Δύση βρίσκεται στη δίνη μιας 22ετούς μεγάλης ξηρασίας, η οποία είναι η δεύτερη χειρότερη των τελευταίων 1.200 ετών.
Οι επιπτώσεις είναι αισθητές σε όλη τη Δύση. Η λίμνη Mead, ο μεγαλύτερος ταμιευτήρας των Ηνωμένων Πολιτειών, βρίσκεται στη χαμηλότερη στάθμη της από τη δεκαετία του 1930, τότε που γέμισε για πρώτη φορά.
Τα επίπεδα νερού είναι τόσο χαμηλά που το Γραφείο Εγγείων Βελτιώσεων, μια υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών, ανακοίνωσε στις 16 Αυγούστου την πρώτη έλλειψη νερού στον ποταμό Κολοράντο.
Η μείωση της χιονοστρωμνής στα Βραχώδη Όρη και τη Σιέρα Νεβάδα μετέτρεψε τα δάση σε πυριτιδαποθήκες, ενώ πυροδότησε πυρκαγιές. Τα δέντρα Joshua, αν και ενδημικά της ερήμου, ξεραίνονται και πεθαίνουν.
Η Δύση, μια ορεινή περιοχή όπου συναντώνται τρεις έρημοι, είναι συνηθισμένη στην ξηρασία. Η οικοδόμηση πόλεων σε μια περιοχή που μοιάζει με τον Άρη απαιτούσε επιδέξια μηχανική και πολλά κεφάλαια. Ωστόσο, η «Ξηρασία της Χιλιετίας» διαφέρει από τις προηγούμενες.
Η ξηρασία αναφέρεται σε μια ξηρή περίοδο που τελικά τελειώνει. Όμως αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο μακροπρόθεσμες τάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη: η κλιματική αλλαγή, η οποία κάνει την περιοχή θερμότερη και ξηρότερη, και η αύξηση του πληθυσμού, καθώς οι Αμερικανοί μετακομίζουν δυτικά.
Οι περισσότερες από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις βρίσκονται στα νοτιοδυτικά. Την τελευταία δεκαετία, το Φοίνιξ, το οποίο δέχεται 18 εκατοστά βροχής το χρόνο, αναπτύχθηκε ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη των ΗΠΑ.
Τι μπορεί να γίνει; Η σωστή τιμολόγηση θα βοηθούσε.
Στη Δύση, ελάχιστα πράγματα είναι πολυτιμότερα από το νερό, αλλά οι τοπικές κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας το παρέχουν φτηνά.
Αυτή η πολιτική αφαιρεί τα κίνητρα για την προστασία του, πέραν των δεσμεύσεων μεταξύ γειτόνων έναντι του δημόσιου αυτού αγαθού.
Ένα σύστημα που θα χρεώνει τους ανθρώπους, τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις και τις επιχειρήσεις ανάλογα με τη χρήση τους και θα υπόκειται στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, θα έδινε κίνητρο στους πιο σπάταλους χρήστες να κάνουν οικονομία και θα απέτρεπε την εκτόξευση του κόστους για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την τιμή του νερού σε μια ανοικτή αγορά, όπως οι φτωχές αγροτικές πόλεις ή οι φυλές των ιθαγενών Αμερικανών.
Ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται καλύτερη μέτρηση.
Αν οι Αμερικανοί μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια εφαρμογή για να δουν πόσο νερό καταναλώνουν, θα διαπίστωναν ότι καταναλώνουν περισσότερο νερό ανά άτομο από ότι οι κάτοικοι οποιασδήποτε άλλης μεγάλης χώρας.
Για να λειτουργήσει η τιμολόγηση, θα πρέπει να αναθεωρηθεί το ξεπερασμένο σύστημα δικαιωμάτων νερού της Δύσης.
Η γεωργία απορροφά το 70% του νερού που ρέει στον ποταμό Κολοράντο, ο οποίος εξυπηρετεί 40 εκατομμύρια ανθρώπους στα νοτιοδυτικά.
Σε πολλές πολιτείες, όμως, οι αγρότες ή οι κτηνοτρόφοι χάνουν τα δικαιώματά τους στο νερό αν δεν τα χρησιμοποιήσουν. Τέτοιες ρήτρες τύπου «εκμετάλλευση ή στέρηση» σημαίνουν ότι η ανταμοιβή για τη προστασία του αγαθού αυτού μπορεί να είναι η απώλεια του βιοπορισμού κάποιου.
Ένας νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα στην Αριζόνα θα επιτρέπει στους ανθρώπους να αφήνουν νερό στα ποτάμια χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τα δικαιώματά τους. Παρόμοια συστήματα αναπτύσσονται σε όλη την περιοχή.
Η εμπορία δικαιωμάτων χρήσης νερού είναι επίσης πολλά υποσχόμενη. Η φυσική μετακίνηση του νερού είναι δύσκολη, αλλά τα δικαιώματα χρήσης εντός των λεκανών, όπως κάνει η Αυστραλία, θα μπορούσε να ωφελήσει τους αγρότες και τις πόλεις.
Η προστασία που απαιτείται για την ύδρευση της Δύσης θα απαιτήσει περισσότερα από τις λύσεις της αγοράς. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής οφείλουν να αποδεχτούν ότι μερικές υγρές εποχές δεν θα τους σώσουν.
Ένας λόγος για τον οποίο η διατήρηση της κατανομής του νερού στη λεκάνη του ποταμού Κολοράντο θα μπορούσε να είναι τόσο επώδυνη είναι ότι τα δικαιώματα κατανεμήθηκαν με βάση υπερβολικά αισιόδοξες υποθέσεις σχετικά με τις ροές του ποταμού.
Ορισμένοι αξιωματούχοι εξακολουθούν να προτιμούν να σχεδιάζουν περισσότερα φράγματα ή υδραγωγεία από το να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της συρρίκνωσης των ταμιευτήρων.
Όμως θα πρέπει να επικεντρωθούν στη μείωση της κατανάλωσης νερού. Στο Λας Βέγκας κάθε άτομο χρησιμοποιεί 47% λιγότερο νερό από ότι το 2002, μειώνοντας τη συνολική κατανάλωση, ακόμη και όταν ο πληθυσμός του αυξήθηκε.
Η Αμερική είναι αρκετά πλούσια ώστε να ανακυκλώνει το νερό και να φροντίζει τις λεκάνες απορροής της. Με αυτό τον τρόπο θα συμβάλει στον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Όμως η ξηρασία δεν είναι πρόβλημα που αφορά μόνο την αμερικανική Δύση. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι η λειψυδρία πλήττει το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Η Δύση μπορεί να αποτελέσει είτε υπόδειγμα ανθεκτικότητας είτε προειδοποίηση για τον υπόλοιπο κόσμο που πλήττεται από την ξηρασία. Η περιοχή ήταν ανέκαθεν αφιλόξενη. Δεν χρειάζεται να γίνει και ακατοίκητη.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
