THEPOWERGAME
Οι γερμανικές εκλογές στις 26 Σεπτεμβρίου προαναγγέλουν μια νέα εποχή. Η Angela Merkel, καγκελάριος επί 16 χρόνια, αποχωρεί. Το ποιος θα τη διαδεχθεί είναι αβέβαιο.
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι ένα μείγμα αναλογικής εκπροσώπησης (με κατώτατο όριο το 5% για την είσοδο των κομμάτων στην Μπούντεσταγκ) και ενιαίων εκλογικών περιφερειών.
Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, οι κεντροδεξιοί Χριστιανοδημοκράτες της κ. Merkel μαζί με τους ομολόγους τους της Βαυαρίας (CDU/CSU) και οι κεντροαριστεροί Σοσιαλδημοκράτες (SPD), κερδίζουν λιγότερες ψήφους και οι συνασπισμοί συχνά γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Έτσι οι προβλέψεις για την επόμενη κυβέρνηση είναι δύσκολες, ακόμη και αν οι δημοσκοπήσεις είναι ακριβείς, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά.
Ο Economist έχει αναπτύξει ένα μοντέλο που συγκεντρώνει δημοσκοπήσεις και άλλα προγνωστικά δεδομένα, εκτελεί χιλιάδες προσομοιώσεις εκλογών και αξιολογεί τα πιο πιθανά αποτελέσματα και τις πιθανότητες διαφόρων συνασπισμών να σχηματίσουν πλειοψηφία.
Το μοντέλο μας δείχνει ότι τρεις συνδυασμοί, καθένας από τους οποίους έχει ένα δημοφιλές παρατσούκλι με βάση τα χρώματα του κόμματός του, έχουν την δυνατότητα να κερδίσουν περισσότερες από τις μισές έδρες στην Μπούντεσταγκ.
Πρόκειται για το συνασπισμό «Τζαμάικα» του CDU/CSU, των Πρασίνων και των φιλελεύθερων Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), τον συνδυασμό «φωτεινό σηματοδότη» των Πρασίνων, του FDP και του SPD και, τον λιγότερο πιθανό «μαυροπράσινο» συνασπισμό του CDU/CSU και των Πρασίνων.
Τα αποτελέσματά μας καταδεικνύουν πόσο αμφίβολες παραμένουν οι εκλογές. Οι ψηφοφόροι δεν είναι μόνο αβέβαιοι για το ποιος θα κερδίσει- πολλοί δεν είναι καν σίγουροι για το τι πραγματικά υποστηρίζουν τα κόμματα.
Η προεκλογική εκστρατεία υπήρξε απογοητευτικά επιφανειακή, καθώς απέφυγε οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική συζήτηση, ενώ εστίασε στις ατασθαλίες και τις γκάφες των ηγετών των κομμάτων. Σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας τους, οι Γερμανοί πολίτες δεν έχουν σαφή επιλογή κατεύθυνσης. Τα κόμματα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.
Στρατηγικά, η επιφυλακτικότητά τους είναι κατανοητή. Κανένας από τους υποψηφίους των μεγάλων κομμάτων δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής.
Ο Armin Laschet του CDU/CSU εξασφάλισε την υποστήριξη του κόμματός του για την καγκελαρία περνώντας την εικόνα του πλέον μειλίχιου υποψήφιου, ενώ η εκστρατεία επιβεβαίωσε τη φήμη του ως διστακτικού.
Η Annalena Baerbock, η υποψήφια των Πρασίνων, βίωσε μια σύντομη έκρηξη αποδοχής μετά την υποψηφιότητά της τον Απρίλιο, αλλά χειρίστηκε αδέξια ένα σκάνδαλο λογοκλοπής και έκτοτε έγινε άτολμη.
Ο λιγότερο αντιδημοφιλής, ο Olaf Scholz, ο υποψήφιος του SPD και νυν υπουργός Οικονομικών, συγκεντρώνει υψηλότερα ποσοστά μεταξύ των ψηφοφόρων από ότι το κόμμα του. Ωστόσο, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το SPD έχει χάσει το κύρος του, αφού πέρασε οκτώ χρόνια ως μικροεταίρος στο μεγάλο συνασπισμό της κ. Merkel.
Ωστόσο, υπάρχει μια πληθώρα ζητημάτων όπου τα κόμματα της Γερμανίας θα πρέπει να καταστήσουν τις θέσεις τους απολύτως σαφείς.
Οι πλημμύρες του Ιουλίου κατέδειξαν το πόσο επείγον είναι να υιοθετηθούν ισχυρότερες πολιτικές για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής, έναν τομέα στον οποίο η Γερμανία -με την τεράστια αυτοκινητοβιομηχανία της και τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα- αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις.
Η Γερμανία θα δυσκολευτεί να διατηρήσει τη φιλική οικονομική της σχέση με την Κίνα, την οποία η υπόλοιπη Δύση έχει αρχίσει να βλέπει ως στρατηγικό ανταγωνιστή. Οι σχέσεις με τη Ρωσία ταλαντεύονται μεταξύ της αποφασιστικότητας που επέδειξε η κ. Merkel μετά την εισβολή στην Κριμαία και της συμφιλιωτικής Ostpolitik που ακολούθησε για τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2.
Η συγκατάθεση της Γερμανίας στο σχέδιο ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Covid-19 κρύβει βαθιές διαιρέσεις σχετικά με τις συλλογικές ευρωπαϊκές δαπάνες και το χρέος.
Σε όλα αυτά τα ζητήματα, τα κόμματα έχουν πραγματικές διαφορές. Οι Πράσινοι επιθυμούν μια μετάβαση υπό την καθοδήγηση του κράτους σε καθαρές μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, μια πιο σκληρή στάση απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία και μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενότητα.
Το CDU/CSU θέλει να δώσει χρόνο στις επιχειρήσεις να προσαρμοστούν σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών άνθρακα και να εξισορροπήσει την ανεξαρτησία της εξωτερικής πολιτικής από την Κίνα με την οικονομική συνεργασία. Το SPD επιθυμεί να αναδιανείμει περισσότερο εισόδημα και να αποφύγει τις ξένες κόντρες.
Οι ψηφοφόροι ακούνε ελάχιστα γι’ αυτές τις διαφορές. Ο κίνδυνος είναι ο συνασπισμός που θα προκύψει ως η επόμενη κυβέρνηση της Γερμανίας να μην έχει καμία εντολή για τις ζωτικής σημασίας πολιτικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.
Η σιωπή δεν φαίνεται να έχει απήχηση: Τα αποτελέσματα δύο νέων δημοσκοπήσεων που δημοσιεύτηκαν αυτή την εβδομάδα ήταν άκρως θλιβερά για τον διστακτικό κ. Laschet και το CDU/CSU του.
Οι ηγέτες των γερμανικών κομμάτων μπορεί να πιστεύουν ότι, μη προβάλλοντας τις θέσεις τους σε διχαστικά ζητήματα, παίζουν εκ του ασφαλούς. Αυτή η στρατηγική δεν είναι καθόλου ασφαλής, ούτε σήμερα ούτε μακροπρόθεσμα.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
