THEPOWERGAME
Μαρία Ακριβού
Δημοσιογράφος
Υπό τη σκιά της Μεγάλης Παραίτησης και της επονομαζόμενης «σιωπηρής παραίτησης», οι γυναίκες στην ανώτερη ηγεσία συνέχισαν να ενδυναμώνουν τη θέση τους. Όπως αποκαλύπτει μελέτη της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Women in Revenue, παρ’ όλο που το 49% των γυναικών στελεχών σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη δουλειά του πέρυσι, μόνο το 8% πέρασε από τη θεωρία στην πράξη. Σε πρώτη ανάγνωση, τα εν λόγω στοιχεία μεταφράζονται ως θετικά, αν εστιάσει κανείς μόνο στις θέσεις ηγεσίας, ωστόσο το τίμημα που πληρώνουν οι γυναίκες σε διευθυντικά πόστα είναι βαρύ και επηρεάζει σοβαρά την ψυχική τους υγεία.
Στην πλειονότητά τους οι γυναίκες που συμπεριελήφθησαν στο δείγμα της έρευνας θεωρούνται πρότυπα, ηγέτιδες εταιρειών και πυλώνες των κοινοτήτων τους. Όμως, καθώς η διαδικασία εμβάθυνε σε συγκεκριμένες πτυχές της επαγγελματικής τους διαδρομής, προέκυψε ότι πολλές από αυτές, ιδιαίτερα οι έγχρωμες γυναίκες, τελούν υπό κρίση, αγωνίζονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ιδανικού εργαζομένου και βρίσκονται εντός των περιορισμών ενός χώρου εργασίας που δεν έχει σχεδιαστεί λαμβάνοντας υπόψη τις ίδιες και τις ανάγκες τους.
Στην προσπάθειά τους να τα κάνουν όλα και να είναι εξίσου αποδοτικές με τους άνδρες συναδέλφους τους, οι γυναίκες καταλήγουν τελικά με εξουθενωτικά προβλήματα υγείας, δυσανάλογο φόρτο εργασίας και πίεση προκειμένου να αποδώσουν με κάθε κόστος. Όπως μοιράστηκε ένα ανώτερο στέλεχος, «όσο πιο ψηλά ανεβαίνω τόσο περισσότερο πονώ».
Το Women In Revenue αναφέρει ότι υπάρχουν 5 λάθος πρακτικές που έχουν υιοθετήσει οι περισσότερες γυναίκες για να καταφέρουν να αναρριχηθούν στον κόσμο του επιχειρείν. Καθεμία από μόνη της είναι επιζήμια για την ψυχική και σωματική ευεξία των γυναικών, αλλά δυστυχώς, διαπιστώθηκε ότι οι περισσότερες γυναίκες υιοθετούν πολλές από αυτές τις συμπεριφορές, γεγονός που ενισχύει περαιτέρω τον αντίκτυπό τους.
Τα πέντε επαγγελματικά «βαρίδια» από τα οποία πρέπει να απαγκιστρωθούν οι γυναίκες είναι τα εξής:
- Πρέπει να είμαι τέλεια
Μελέτες αποκαλύπτουν ότι οι γυναίκες θεωρούνται, τόσο από τους άνδρες όσο και από άλλες γυναίκες, τα στελέχη με τη χαμηλότερη ηγετική ικανότητα και μάλιστα λιγότερο ικανές από άνδρες με παρόμοιες δεξιότητες και υπόβαθρο. Δεδομένης της προκατάληψης εναντίον τους, οι γυναίκες που ρωτήθηκαν θεώρησαν ότι έπρεπε να είναι «τέλειες» για να φτάσουν στις θέσεις τους. Αυτό οδηγεί σε υπερεπαγρύπνηση και ακραία αυτοκριτική. Ακόμη και όταν τα πράγματα πάνε καλά, αυτές οι γυναίκες φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή διακυβεύεται η θέση τους: βρίσκονται συνεχώς σε επιφυλακή και σε κατάσταση μάχης ή φυγής στη δουλειά.
Η τάση δε προς την τελειομανία εμφανίζεται πιο έντονα στις έγχρωμες γυναίκες, στις οποίες έχουν πει ότι πρέπει να δουλέψουν τουλάχιστον δύο φορές πιο σκληρά απ’ όλες τις άλλες για να πετύχουν.
- Πρέπει να ταιριάξω με το σύνολο για να ανέβω
Πολλές γυναίκες στην κορυφή έχουν μάθει ότι για να ανέβουν πρέπει να αφομοιωθούν. Αυτές οι γυναίκες αισθάνονται την πίεση να συμμορφωθούν και να εγκαταλείψουν μέρη της βασικής τους ταυτότητας για να προχωρήσουν επαγγελματικά. Πολλές γυναίκες παραδέχτηκαν ότι ενώ κατέχουν θέσεις εξουσίας, δεν αισθάνονται πραγματικά δυνατές.
Έννοιες όπως η παρουσία στελεχών και ο επαγγελματισμός ήταν συχνά γεμάτες από κωδικοποιημένα μηνύματα που εσωτερίκευαν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα να επεξεργαστούν τις συμπεριφορές τους και τον τρόπο παρουσίασής τους. Όπως περιέγραψε μια γυναίκα, «παλεύω με την ιδέα του ”επαγγελματισμού”. Αισθάνομαι σαν ένα λευκό κατασκεύασμα που χρησιμοποιείται για να αξιολογηθεί εάν ανήκει στην αγέλη. Ωστόσο, ξέρω ότι είναι ο τρόπος με τον οποίο αξιολογούμαι, οπότε το κάνω».
- Πρέπει να θυσιαστώ για να πετύχω
Όλες οι γυναίκες οι οποίες έλαβαν μέρος στην έρευνα, ειδικά οι έγχρωμες, αποκάλυψαν ότι παρήγαγαν έργο και ασχολούνταν με πράγματα πέρα από το επίσημο αντικείμενο εργασίας τους. Είτε πρόκειται για καθοδήγηση, δεσμεύσεις DEI ή στρατολόγηση άλλων ταλέντων από διαφορετικές κοινότητες, οι γυναίκες με υψηλές επιδόσεις αναλαμβάνουν σημαντικές επιπλέον ευθύνες.
Επειδή είναι συχνά οι «μόνες», αυτές οι γυναίκες καλούνται να κάνουν περισσότερα, ιδιαίτερα σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν άλλες γυναίκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δυσκολεύονται να πουν όχι ή να διαπραγματευτούν και καταλήγουν να αναλαμβάνουν πρόσθετα καθήκοντα χωρίς κανένα σαφές κίνητρο ή πρόσθετη αποζημίωση, και συχνά εις βάρος της εργασίας, που θα οδηγούσε πιο άμεσα στην επαγγελματική τους ανέλιξη. Θυσιάζοντας την ευημερία τους, νιώθουν σωματικά το άγχος από τη δουλειά και την εξάντληση, που μεταφράζεται σε σημάδια όπως πονοκέφαλοι, κόπωση των επινεφριδίων, δερματικά εξανθήματα, υψηλούς παλμούς, πόνους στο στομάχι.
- Πρέπει να το κάνω μόνη μου
Καθώς ο μύθος της αξιοκρατίας εξακολουθεί να εμποτίζεται σε όλη την εταιρική Αμερική, οι περισσότερες γυναίκες είπαν ότι ένιωσαν αναγκασμένες να προχωρήσουν μόνες τους στην άνοδό τους στην κορυφή. Αυτές οι γυναίκες έχουν ανέβει τη σκάλα της ανέλιξης με αποφασιστικότητα και βρίσκονται να κάθονται σε πολυπόθητα καθίσματα. Είναι τελικά «στο τραπέζι», αλλά έχουν λίγους έμπιστους συμβούλους ή πραγματικά ασφαλείς χώρους όπου νιώθουν ότι είναι ορατές και ότι τις αποδέχονται. Οι επαγγελματίες άνδρες μέντορές τους δεν κατανοούν την πλήρη εμπειρία τους και πολλές από τις γυναίκες δεν είχαν χρόνο ή χώρο για να οικοδομήσουν εξωτερικές σχέσεις, λόγω των απαιτήσεων της καριέρας και της οικογενειακής τους ζωής.
Επιπλέον, πολλές γυναίκες προάγονται στις πρώτες ηγετικές τους θέσεις σε περιόδους κρίσης, κάτι που είναι πιθανό να τις οδηγήσει σε αποτυχία (γνωστή και ως το φαινόμενο του «γυάλινου γκρεμού»). Σε περιόδους διαμάχης -είτε προσωπικές είτε επαγγελματικές-, αυτές οι γυναίκες αισθάνονται πόσο μόνες είναι.
Η έρευνά επισημαίνει ότι πολλές γυναίκες με υψηλές επιδόσεις αφιέρωσαν τον χρόνο τους εστιάζοντας στο να φτάσουν στην κορυφή. Στην πορεία, όμως, δεν είχαν χρόνο να δημιουργήσουν πλήρεις, ισχυρές σχέσεις ή μηχανισμούς υποστήριξης, είτε εντός είτε εκτός εργασίας.
- Επιτυχία σημαίνει να τα έχεις όλα
Όταν η ιδέα του να τα έχουμε όλα έγινε της μόδας τη δεκαετία του 1980, δεν προοριζόταν να σημαίνει ότι οι γυναίκες εργάζονται έξω από το σπίτι και κάνουν παράλληλα όλο το πλύσιμο και το μαγείρεμα, αλλά και την αλλαγή πάνας. Δυστυχώς, στην πράξη, μια και αυτό είναι το κοινωνικά αποδεκτό, οι γυναίκες κάνουν περισσότερες δουλειές του σπιτιού -και τη φροντίδα των παιδιών- από τους άνδρες, ανεξάρτητα από το ποιος έχει υψηλότερα αμειβόμενη εργασία. Ενδεικτικό είναι πως το 70% των ανδρών με υψηλό εισόδημα έχει συζύγους που μένουν στο σπίτι, ενώ μόνο το 22% των γυναικών με υψηλά εισοδήματα έχουν αντίστοιχα τους άνδρες τους στο σπίτι.
Στην άνοδό τους στην κορυφή, οι γυναίκες με υψηλές επιδόσεις ανέφεραν ότι ξόδεψαν τόσο πολύ χρόνο για να αποδείξουν ότι αξίζουν στη δουλειά, που η προσωπική τους ζωή υπέφερε. Όσες δε ήταν παντρεμένες παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν το ίδιο επίπεδο ενέργειας για τα νοικοκυριά τους ή τους γάμους τους.
Αυτή η «απώλεια ισορροπίας» κάνει την επιτυχία τους, όσο εντυπωσιακή και αν είναι στο χαρτί, να τη βιώνουν ως κούφια και αποπνικτική, σαν να ήταν κάτι που πρέπει να υπομείνουν και να στηρίξουν, αντί να το γιορτάσουν και να το βιώσουν στην ολότητά του.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
