Με αφορμή την Σύνοδο Κορυφής που ξεκίνησε, σε μια καυτή περίοδο, με θέματα την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, την ασφάλεια επισιτιστικής επάρκειας και την Άμυνα, επανέρχεται επίκαιρη η μεγάλη συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ.
Η πανδημία και τώρα ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, που τις συνέπειες του τις βλέπει ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης στο σπίτι του, ήρθαν να ενισχύσουν τον επείγοντα χαρακτήρα της «μεγάλης κουβέντας», που αναβάλλουμε εδώ και πολλά χρόνια.
Ο πλανήτης έχει γυρίσει σελίδα. Από την κλιματική αλλαγή μέχρι την πανδημία και την εισβολή στην Ουκρανία, όλα δείχνουν ότι η ησυχία και η επανάπαυση στην οποία έχουμε εθιστεί, δεν μπορεί πλέον να είναι ο κανόνας. Οι κατεστημένες ισορροπίες ανατρέπονται σε σύντομους χρόνους, η μία μετά την άλλη.
Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα οι υπάρχοντες ευρωπαϊκοί θεσμοί, αποδεικνύονται αργοί, ελλιπείς και αναποτελεσματικοί. Ζούμε καταστάσεις που δεν είχαν περάσει καν από το μυαλό μας, με αποτέλεσμα η κάθε θεσμική συζήτηση να βγαίνει εκτός χρόνου και αυτόματα να μοιάζει ήδη ξεπερασμένη από τα γεγονότα.
Στις συζητήσεις που γίνονται αυτές τις ημέρες, τα ίδια τα κράτη μέλη βάζουν ως προτεραιότητα τον συντονισμό, τις προσπάθειές τους για την αναπλήρωση των αποθεμάτων και την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής βιομηχανικής βάσης. Την ίδια ώρα ο φόβος που κινεί βουνά, έθεσε στο τραπέζι τη φιλοδοξία των κρατών μελών για μια ισχυρή συντονισμένη ευρωπαϊκή άμυνα.
Καλά τα λόγια και οι διακηρύξεις για απεξάρτηση από τους ρωσικούς ορυκτούς πόρους αλλά η ΕΕ θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα για να στηρίξει τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά.
Είναι θλιβερό, υπό την πίεση τόσο καταιγιστικών γεγονότων, κάνεις να μην τολμά να είναι αισιόδοξος για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που θα αποφασιστούν στην τρέχουσα Σύνοδο κορυφής, αναλογιζόμενος τη δυσκαμψία των 27. Ο εξορθολογισμός της αγοράς ενέργειας- κορυφή του παγόβουνου-, που βυθίζει τα νοικοκυριά λιγότερο ή περισσότερο, δε θα γίνει πραγματικότητα με εθνικές φιλότιμες – φιλόδοξες εθνικές εξαγγελίες για σχέδια στήριξης και παρεμβάσεων τύπου ασπιρίνης.
Το Σήμερα δεν είναι όπως το χθες. Εμπεριέχει πραγματικές απειλές και αληθινούς “Δράκους” που δοκιμάζουν τη δύναμη τους πάνω στους λαούς της Ευρώπης.
Στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, το εθνικό συμφέρον είναι απόλυτα συναρτημένο με το ευρωπαϊκό. Αν πάει καλά η Ευρώπη, θα πάμε καλά και εμείς- το κάθε κράτος μέλος. Αυτό χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί πρώτα από τους πολιτικούς και μετά από τους πολίτες.
Χρειαζόμαστε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα, και κυρίως εμπέδωση της κουλτούρας της κοινής μοίρας των λαών μας.
Η ύπαρξη της κοινής απειλής αποτελεί (δυστυχώς) τον συντομότερο δρόμο αναγνώρισης της ανάγκης κοινών στόχων για την προστασία όλων όσων κατέκτησε η Ευρώπη μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Τα Εθνικά Κοινοβούλια και όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτά, έχουμε την ευθύνη της προστασίας εκατομμυρίων πολιτών, της ποιότητας της ζωής τους, του πολιτισμού και της ευημερίας που κατακτήθηκε με αίμα. Όλοι εμείς οφείλουμε να διευρύνουμε τους δικούς μας εθνικούς ορίζοντες και να τους πάμε στο επόμενο στάδιο των ευρωπαϊκού μέλλοντος.
Θέτοντας ως θεμέλιο την αναγνώριση της κοινής μας μοίρας και την υπαρξιακή αναγκαιότητα της συμπόρευσης, κάθε μας πρόταση, σκέψη, δράση, πρωτοβουλία οφείλει να είναι ένα λιθάρι στο νέο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που χρειαζόμαστε για να κρατήσουμε αυτά που με βεβαιότητα θεωρούσαμε κεκτημένα και σήμερα απειλούνται: την προστασία των λαών μας, των πολιτισμών μας, της δημοκρατίας και της ευημερίας μας.
Στο φως της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης, χρειαζόμαστε άμεσες θεμελιώδεις αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, γιατί η ευρωπαϊκή ενοποίηση έπαψε να αποτελεί δυνατότητα. Είναι ο μονόδρομος της ύπαρξης μας.
