THEPOWERGAME
Με τα μάτια όλου του πλανήτη να είναι στραμμένα στην Ουκρανία, το ερώτημα για κάποιον που ζει την φρίκη του πολέμου από το πεδίο, είναι τι πραγματικά αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος.
Πολεμικός ανταποκριτής δεν είμαι σε καμία περίπτωση και το σκοτάδι του πολέμου με κατακλύζει πολύ συχνότερα από όσο θα έπρεπε, μου λένε οι εμπειρότεροι. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι τι καταλαβαίνει ο κόσμος στην Ελλάδα για τον πόλεμο, που μαίνεται από τις 05.10 το πρωί της περασμένης Πέμπτης.
Αναρωτιέμαι πολύ συχνά εάν αποδίδω όλα όσα βλέπουμε με τους ανθρώπους που το περνάμε μαζί, με την βαρύτητα που τα μάτια μου τα παρατηρούν. Συνήθως καταλήγω μέσα στην υπερένταση της ημέρας και της κούρασης να κατηγορώ τον εαυτό μου, πως έχασα ακόμη μία ημέρα, χωρίς να δώσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.
Μου είναι πρακτικά αδύνατο να φτιάξω μία αξιοπρεπή κατάταξη στην λίστα του κακού, με τα χειρότερα πράγματα που έχουμε ζήσει. Με το συγκεκριμένο κείμενο και πάλι δεν θα καταφέρω μέσα από λέξεις στο ηλεκτρονικό χαρτί. Περισσότερο, αυτό το κείμενο είναι ένα «άδειασμα» των εντός μου «δαιμόνων», αυτών που εμφανίστηκαν από την πρώτη φορά που άκουσα σειρήνα αεράμυνας, από την πρώτη ματιά που μου έριξε ο μικρός Βιτάλι σε ένα από τα πολλά ορφανοτροφεία της Μαριούπολης. Δεν είναι ο θάνατος το χειρότερο πράγμα στον πόλεμο και είμαι πλέον πεπεισμένος για αυτό. Είναι που το είναι σου ολόκληρο δεν μπορεί να αντισταθεί στην απέραντη κακία, με την οποία ο πόλεμος σε χτυπάει σε κάθε γωνία, σε κάθε δρόμο, σε κάθε άνθρωπο που κλαίει σπαρακτικά, όταν τον ρωτάς «υπάρχει ελπίδα;».
Δεν είμαι ήρωας, δεν είμαι σίγουρα ατρόμητος, είμαι βέβαιος όμως πως το χειρότερο πράγμα που το πιο αρρωστημένο κομμάτι του ανθρώπου έχει δημιουργήσει είναι η φρίκη του πολέμου. Μία φρίκη αποπνικτική, μία φρίκη «μεθυστική» που σε τραβάει κάθε ημέρα που ζεις όλο και πιο βαθιά στην αχαρτογράφητη άβυσσο της δυστυχίας και του τέλους.
Η ζωή συνεχίζεται πάντα λένε οι άνθρωποι και έχουν δίκιο. Πόσο δύσκολο είναι να συνεχιστεί όμως όταν δεν μπορείς να καλύψεις το σκοτάδι που ήρθε και φώλιασε μέσα σου για να σε κατακτήσει και να σε συντρίβει για το υπόλοιπο της ζωής σου; Αυτό μένει να το απαντήσω με ειλικρίνεια εγώ στο εαυτό μου.