Δεν έφτανε η πανδημία που δύο χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, ακόμη δείχνει τα δόντια της. Ούτε η ενεργειακή κρίση που βρήκε στην Ελλάδα ένα από τα πιο εύκολα θύματά της. Ούτε η ακρίβεια που δεν αφήνει κανένα τομέα της οικονομίας αλώβητο.
Μια αναμενόμενη σφοδρή χιονόπτωση στην Αττική και μια αναπάντεχη ανικανότητα της κρατικής μηχανής, έριξαν τίτλους τέλους στο λαμπερό αφήγημα του επιτελικού κράτους, έδωσαν ευκαιρία comeback στην αξιωματική αντιπολίτευση με μια βαρύγδουπη πρόταση δυσπιστίας εκ προοιμίου καταδικασμένη και ένα σωσίβιο δώρο στην κυβέρνηση.
Τη δύσκολη ώρα, που θα έπρεπε η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις για την κατάρρευση του επιτελικού κράτους, για το χαλασμένο τηλέφωνο μεταξύ συναρμόδιων – αναρμόδιων υπουργείων, όταν χιλιάδες συμπολίτες μας παρέμεναν εγκλωβισμένοι για ώρες στον βασικό οδικό άξονα της πρωτεύουσας, για το τετραήμερο πινγκ – πονγκ ευθυνών, όταν η μισή Αθήνα παρέμενε χωρίς ρεύμα και θέρμανση για 2,3,4, ημέρες ξεπαγιάζοντας. Αυτή την ώρα, ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ – δεινός παίκτης των θεσμών – να σώσει την κατάσταση, να βγάλει την κυβέρνηση από τη θέση του απολογούμενου, με την πλέον επίσημη διατύπωση της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού προς αυτή.
Κάπως έτσι, στα γρήγορα, έκλεισε η κουβέντα των ευθυνών, των αναγκών, των απαιτούμενων αλλαγών πριν καν αρχίσει, για να περάσουμε στην επόμενη ημέρα, των υπαρξιακών προβληματισμών των δύο μονομάχων εξουσίας, των κομματικών στρατηγικών σχεδιασμών, του ύφους, του ήθους, του μέτρου, του πόντου και των αποστάσεων.
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έβαλαν στο κέντρο της συζήτησης τα «σοβαρά ζητήματα» της πολιτικής: Ποιος θα ηγηθεί του αντιπολιτευτικού μετώπου; Πώς η Νέα Δημοκρατία θα ανακόψει την πτωτική πορεία που δείχνει τα πρώτα σαφή της σημάδια; Ποιος θα στριμώξει περισσότερο το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ που σήκωσε κεφάλι; Να ρίξουμε λίγο λάδι Novartis στη φωτιά που ιδρώσαμε να σβήσουμε; Πώς θα στηθεί μια βολική κοινοβουλευτική κρίση να δώσει ένταση σε ένα βαρετό παιχνίδι για δύο και ταυτόχρονα να αποστρέψει την προσοχή του εκλογικού σώματος από όσα του συμβαίνουν στην ζωή και την τσέπη του. Κι επειδή ο χρόνος τρέχει, η παλιά συνταγή της όξυνσης και της πόλωσης επιστρατεύτηκε ως η πιο πρόσφορη.
Στο βωμό της διατήρησης των κεκτημένων θέσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε λίγα, απλά υπενθύμισε τον εαυτό του για να μην ξεχνιόμαστε. Η Κυβέρνηση όμως θυσίασε ό,τι πολυτιμότερο είχε, τον προστατευτικό μανδύα της αξιοπιστίας, της συνέπειας και της εμπιστοσύνης. Ήταν αρκετή μια μέτριας ισχύος δόνηση να διαλύσει το κέλυφος πολιτικού πολιτισμού, σημαία της νίκης των εκλογών του 2019.
Κι αφού, όλα τα πεζά και άχαρα της δεινής καθημερινότητας δεν λύνονται, «διευθετήθηκαν» προσωρινά και η δημόσια συζήτηση των ημερών μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης εξαντλείται στα μέτρα, τους πόντους και τις αποστάσεις. Σ’ αυτόν τον τετ α τετ διάλογο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η δική μας συμβολή είναι να υπενθυμίζουμε ότι η διακυβέρνηση της χώρας έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι «one man show», χρειάζεται ομάδα άξια εμπιστοσύνης, υπευθυνότητα, συνεργασία, ξεκάθαρους ρόλους και λογοδοσία. Μέτρο της σύγχρονης άσκησης πολιτικής δεν είναι οι αριθμοί, όπως δεν είναι οι αρμοί της εξουσίας, ούτε καν «οι στραβές» στη βάρδια, που πάντα συμβαίνουν.
Μέτρο είναι η διαχείριση της πραγματικότητας, ο πολίτης και οι ανάγκες του. Το επιβεβαίωσαν πρόσφατα και οι ψυχροί αριθμοί των δημοσκοπήσεων. Λεπτομέρειες;
