THEPOWERGAME
Η αλήθεια είναι πως αυτά που είδαμε την περασμένη εβδομάδα στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν μεν το βάθος της κρίσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά δεν αποτελούν μόνο ελληνικό σύμπτωμα. Η Αριστερά στην Ευρώπη, ενόψει μάλιστα των ευρωεκλογών, αντιμετωπίζει ορισμένα «ζητηματάκια» που έχουν να κάνουν κατά βάση με το… ερωτηματολόγιο του Στ. Κασσελάκη, που αποτέλεσε casus belli για τα παραδοσιακά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: Τίθενται, με άλλα λόγια, σε αμφισβήτηση η ταυτότητα, τα πολιτικά χαρακτηριστικά, η προγραμματική ατζέντα σε όλα τα μήκη και πλάτη του αριστερού φάσματος στην Ευρώπη. Παρηγοριά στον άρρωστο, θα πει κάποιος. Η αλήθεια πάντως είναι πως ενώ τα συντηρητικά και, κυρίως, τα ακροδεξιά κόμματα εμφανίζουν άνοδο ενόψει της ευρωκάλπης του Ιουνίου, τα κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται σε τροχιά διασπάσεων και κρίσεων που ανακυκλώνονται. Το ερωτηματολόγιο του Stefanos ωχριά μπροστά τις αναταράξεις που κλονίζουν συθέμελα το στερέωμα της Αριστεράς στην Ευρώπη.
Η πιο χτυπητή κρίση ταυτότητας εκδηλώθηκε στη γερμανική αριστερά. Μια σημαντική μερίδα βουλευτών του κόμματος Die Linke, με επικεφαλής την Sahra Wagenknecht, αποσχίστηκε από το κόμμα, ιδρύοντας ένα νέο πολιτικό σχήμα, που στη Γερμανία ήδη το πολιτογραφούν ως… συντηρητική Αριστερά! «Το Die Linke δεν θεωρείται πλέον ως αποτελεσματική αντιπολίτευση» δήλωσε η Wagenknecht, υποστηρίζοντας ότι το κόμμα, του οποίου υπήρξε ηγετικό στέλεχος, ταυτιζόταν με τους Πράσινους, εστιάζοντας στην κλιματική αλλαγή και σε θέματα φύλου αντί για την οικονομική δικαιοσύνη και την καθημερινότητα των πολιτών.
Προχώρησε όμως ακόμα παραπέρα, παίρνοντας σκληρές θέσεις για το μεταναστευτικό, θεωρώντας μάλιστα ότι με τον τρόπο αυτό διεμβολίζει αυτούς που προτιμούν το ακροδεξιό AfD. Περίεργη προσέγγιση για μια κίνηση με αριστερές καταβολές, όχι όμως χωρίς ανταπόκριση στη γερμανική κοινή γνώμη, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Βέβαια, αυτή η πολιτική ανταρσία είναι η πρώτη έμπρακτη έκφραση μιας ευρύτερης αντίληψης που ήδη εδώ και καιρό κυοφορείται και αφορά στη στάση της Αριστεράς σε θέματα νόμου και τάξης. Ήδη, ο -αγαπημένος κάποτε του Αλέξη- φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζιζεκ, σε συνέντευξή του στη La Repubblica τον περασμένο Οκτώβριο, έλεγε: «Νομίζω ότι η Αριστερά πρέπει να σέβεται τα αισθήματα των κοινών ανθρώπων περισσότερο. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Η δημόσια τάξη στις ανεπτυγμένες χώρες καταρρέει και αυτό δημιουργεί μια σειρά από φαύλους κύκλους».
Αν όμως στη Γερμανία οι διασπάσεις στις τάξεις της Αριστεράς έχουν κάποιο ιδεολογικό πρόσημο, στην Ισπανία ο πολυκερματισμός του χώρου έχει να κάνει περισσότερο με τις θέσεις και τα οφίτσια στον κυβερνητικό συνασπισμό, που ηγούνται οι σοσιαλιστές του κ. Σάντσεθ. Εκεί οι Podemos, που βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, πήραν διαζύγιο από έναν νέο αριστερό συνασπισμό, τον Sumar, με επικεφαλής την Yolanda Díaz, που καταγράφει σημαντικά ποσοστά δημοτικότητας. Το Sumar της Díaz εκτόπισε το Podemos από την κυβέρνηση, ενώ στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές αγγίζει το 8%, σε αντίθεση με το Podemos που βρίσκεται στο ιστορικά χαμηλό 2%. Ωστόσο, οι αναλυτές του πολιτικού βίου στην Ισπανία δυσκολεύονται να περιγράψουν την ουσία των διαφωνιών ανάμεσα στα δύο ρεύματα, πέραν του διαγκωνισμού στο κυβερνητικό σχήμα.
Η παρακμή των Podemos μας δίνει την αφορμή να έρθουμε στα δικά μας, ενθυμούμενοι κατ’ αρχάς το περίφημo σύνθημα στις αρχές του 2015, το «ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, Venceremos». Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (και, λίγο αργότερα, σε συνεργασία με τον Π. Καμμένο των ΑΝΕΛ), γινόταν κυβέρνηση και οι Podemos δημοσκοπικά έπιαναν ταβάνι… Τώρα, οι Podemos βαδίζουν προς τη διάλυση, ενώ στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από τρεις εκλογικές συντριβές οδηγήθηκε σε ένα Συνέδριο, με κεντρικό παρουσιαστή τον Στέφανο Κασσελάκη, αφανή ήρωα(;) τον Αλέξη Τσίπρα και τα πάλαι ποτέ ηγετικά στελέχη του κόμματος να αλληλοεξοντώνονται. Παράλληλα, ένα νέο σχήμα προήλθε από τη διάσπαση του κόμματος, η Νέα Αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως από την περασμένη Δευτέρα δεν είναι νέα Αριστερά. Είναι Ριζοσπαστική Αριστερά, όπως διατυπώνεται στην ονομασία του κόμματος; Όλο και λιγότεροι -ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος Κασσελάκης- φαίνεται να το πιστεύουν. Μήπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η πατριωτική Αριστερά, όπως το έχει διαλαλήσει μια-δυο φορές ο Πρόεδρος; Κάποια από τα στελέχη που εξακολουθούν να τον στηρίζουν, βγάζουν φλύκταινες όταν τον ακούν. Βασικά όμως για να είμαστε ξεκάθαροι, κανείς μας δεν έγινε σοφότερος την επομένη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιο είναι τελικά το πολιτικό πλαίσιο, ποιες οι προγραμματικές θέσεις, ποιες οι αλλαγές στη δομή και φυσιογνωμία του κόμματος. Η κρίση παραμένει, σιγοβράζει, οι ευρωεκλογές έρχονται και ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει.
Η ευρωπαϊκή διάσταση για την κρίση στην Αριστερά μας δίνει μια άλλη προσέγγιση για το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λείπει δεν είναι ένας αρχηγός που, με επικοινωνιακά χαρίσματα ή βαρύγδουπες εξαγγελίες του τύπου «βρείτε μου αντίπαλο» ή «θα τα αλλάξω όλα», θα φέρει την άνοιξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα αδιέξοδα της Αριστεράς σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη είναι πολύ μεγαλύτερα από τους βολονταρισμούς και τις αλχημείες αρχηγών και επιτελών.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
