Το Βέλγιο καθιέρωσε την τετραήμερη εργασία, επισημαίνει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης, σε ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, σχολιάζοντας ότι το ίδιο «ακριβώς καθιερώσαμε και εμείς, πριν από οκτώ μήνες, με τον νόμο για την Προστασία της Εργασίας, αλλά μας περνούσαν γενεές δεκατέσσερις!».
Αναλυτικά, η ανάρτηση του κ. Χατζηδάκη έχει ως εξής:
«Το Βέλγιο καθιέρωσε την 4ήμερη εβδομάδα εργασίας, πανηγυρίζουν η Αυγή, η Εφημερίδα των Συντακτών, το Left.gr και άλλα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στην Αριστερά. Τι ξεχνούν; Ότι το ίδιο ακριβώς καθιερώσαμε και εμείς, πριν από οκτώ μήνες, με τον νόμο για την Προστασία της Εργασίας, αλλά μας περνούσαν γενεές δεκατέσσερις!
Εξηγώ: Ο επτακομματικός κυβερνητικός συνασπισμός του Βελγίου κατέληξε, πριν από λίγες ημέρες, σ’ αυτήν τη συμφωνία, για να συμβάλει στη συμφιλίωση μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής. Πιο συγκεκριμένα, δεν αλλάζει το εβδομαδιαίο ωράριο, που εκεί είναι 38 ώρες, αλλά ο εργαζόμενος μπορεί να δουλέψει τις προβλεπόμενες ώρες για 4 ημέρες την εβδομάδα και να κάθεται την πέμπτη ημέρα. Πρέπει να το ζητήσει ο εργαζόμενος ο ίδιος και να συμφωνήσει ο εργοδότης του.
Όλα αυτά περιγράφονται με ακρίβεια από τα μέσα ενημέρωσης που ανέφερα παραπάνω. Από το ύφος δε της γραφής προκύπτει ένα αίσθημα ικανοποίησης. Γιατί όχι; Το πάντρεμα των προσωπικών και οικογενειακών αναγκών του εργαζόμενου με τις υποχρεώσεις της δουλειάς είναι ένα από τα ζητούμενα της εποχής μας. Κάθε λογικό μέτρο που συμβάλλει σε αντίστοιχη ευελιξία είναι καλοδεχούμενο, αλλά τίθεται το ερώτημα: Αν τους αρέσουν οι ρυθμίσεις του Βελγίου, γιατί δεν τους άρεσαν οι ίδιες ακριβώς ρυθμίσεις του τρισκατάρατου “νόμου Χατζηδάκη” τον περασμένο Ιούνιο;
Τα γράφω αυτά, διότι ο δικός μας νόμος, που προβλέπει διευθέτηση του χρόνου εργασίας με αίτημα του εργαζομένου, όπως και στο Βέλγιο, προβλέπει πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 55 παράγραφος 2: “Στο πλαίσιο της διευθέτησης του χρόνου εργασίας του άρθρου 41 του ν. 1892/1990 (Α΄ 101), ως πλήρης απασχόληση νοείται και η εργασία τεσσάρων ημερών εβδομαδιαίως!”.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα, για το Βέλγιο παρουσιάζεται από την Αυγή ως “τετραήμερη εργασία χωρίς μείωση μισθού”, ενώ για την Ελλάδα παρουσιάζεται ότι “με ατομική σύμβαση καταργείται το οκτάωρο!”.
Και δεν είναι μόνο οι αντιφάσεις, τα ψέματα, η πολιτική υποκρισία. Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός, αλλά και εγώ προσωπικά, δεχθήκαμε τόνους λάσπης για το συγκεκριμένο νόμο. Με αναίσχυντες διαστρεβλώσεις επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ότι με τα μέτρα για τη συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής δήθεν καταργείται το 8ωρο. Την ώρα, μάλιστα, που δείχναμε ότι υπήρχε σχετική ευρωπαϊκή οδηγία την οποία είχε υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και ότι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και με ατομικές συμβάσεις είναι συνήθης ευρωπαϊκή πρακτική. Και ακόμα περισσότερο, όταν ψηφίσαμε και θα ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε σε λίγους μήνες την ψηφιακή κάρτα εργασίας που είναι εγγύηση για τον σεβασμό του ωραρίου του εργαζομένου!
Πάντοτε θα θυμάμαι ότι βουλευτής της αντιπολίτευσης είχε πει από το βήμα της Βουλής, με αφορμή το συγκεκριμένο νόμο, ότι οι (νεκροί) γονείς μου θα πρέπει να ντρέπονται για μένα! Μάλιστα, όπως το διαβάζετε! Αν ήμουν Βέλγος υπουργός αντίθετα – νομοθετώντας τα ίδια πράγματα – θα ήταν μια χαρά!
Μετά από όλα αυτά, διερωτώμαι: Ποια είναι η εναλλακτική λύση που προβάλλει απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση: Η κατ’ επάγγελμα ψευδολογία; Οι πολιτικές, θεατρικές παραστάσεις; Ή ακόμα περισσότερο η εμπάθεια και το μίσος ως ενδείξεις ήθους και προοδευτικής αντίληψης; Δεν ξέρω πού διάβασαν ότι είναι υποχρεωμένοι να λένε πάντοτε ψέματα. Ούτε ποιος τους λέει ότι οι επιδείξεις μίσους, που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες, είναι ενδεικτικές προόδου. Αυτό που ξέρω είναι ότι με όλα αυτά που περιγράφω, όσο κι αν χαμογελάω κομματικά – διότι εμείς εξ αντανακλάσεως κερδίζουμε – θυμώνω ως Έλληνας! Αξίζουμε κάτι καλύτερο για μας και τα παιδιά μας!» σημειώνει ο κ. Χατζηδάκης.
