*** Ένας Τούρκος, εδώ και χρόνια – από το 2006, αν δεν κάνουμε λάθος – κατάφερε να κάνει περιουσία στη Νέα Υόρκη με το ελληνικό γιαούρτι και τώρα ετοιμάζεται για τη μεγάλη μπάζα. Το όνομα του Ulukaya. Ο εν λόγω πήγε μετανάστης στις ΗΠΑ και εκεί είχε τη φαεινή ιδέα να εμπορευτεί και στην πορεία να παράγει greek yogurt, «ανεβαίνοντας στο κύμα» της υγιεινής ελαφριάς διατροφής που άρχιζε τότε να γίνεται τάση. Οι Αμερικάνοι το λάτρεψαν, ο Τούρκος κατάφερε να ελέγξει την αγορά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς κι από ελληνικές εταιρείες να αποσπάσουν το μερίδιο που τους αναλογούσε και σήμερα ο κύριος ετοιμάζεται για το επόμενο μεγάλο βήμα.
^^^ Τι θα κάνει; Θα βάλει την Chobani Ink (δηλαδή την «Τσοπάνης», όπως σωστά καταλάβατε) στον Nasdaq. Για την ακρίβεια, όπως μαθαίνουμε, θα προχωρήσει σε δημόσια εγγραφή για να συγκεντρώσει το ποσό των 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Κι όλα αυτά, εμπορευόμενος ελληνικό γιαούρτι…
### Βέβαια, εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι τελικά μπορεί και να κάνει την κίνηση υπό πίεση. Γιατί; Διότι τα τελευταία χρόνια, στις χρήσεις του, ενώ ο τζίρος παραμένει σταθερός, η εταιρεία εμφανίζει ζημίες. Οπότε η δημόσια εγγραφή είναι μία λύση.
ΥΓ: Το ελληνικό γιαούρτι στο εξωτερικό πωλείται σαν «ζεστό ψωμί». Αρκεί να κάνεις τις σωστές επιλογές, στο σωστό timing. Όσοι – και ελληνικές εταιρείες – έκαναν σωστά τα βήματα, έβγαλαν λεφτά. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές.
*** Κι αφού ξεκινήσαμε με άρωμα από Τουρκία, να συνεχίσουμε έτσι, προσθέτοντας δύο κρίσιμες λεπτομέρειες που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει απέναντι αυτή τη στιγμή.
^ Η πρώτη: Γιατί ο Ερντογάν αρνείται ακόμα και να συζητήσει το ενδεχόμενο των υψηλών επιτοκίων, μειώνοντας αντί αυξάνοντας, το κόστος του χρήματος, ενώ ο πληθωρισμός κάνει πτήσεις – ρεκόρ; Διότι πάει σε εκλογές και θέλει να συνεχίσει να πουλάει φθηνά δάνεια στην εκλογική του πελατεία. Τόσο απλά. Όπερ σημαίνει ότι εξακολουθεί να πολιτεύεται με όρους της δεκαετίας του ’90, πηγαίνοντας κατευθείαν στον τοίχο με ταχύτητα.
^ Η δεύτερη: Οι FT έγραφαν προ μίας εβδομάδας για το πόσο εκτεθειμένη είναι η ισπανική τράπεζα Santander στην τουρκική οικονομία. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά ανακοινώνονταν η μεγάλη τουρκο-ισπανική εξοπλιστική συμφωνία, με τον Ερντογάν να ζητεί από τον Σάντσεθ στο περιθώριο της να πιέσει την ισπανική τράπεζα να προχωρήσει στην εξ’ ολοκλήρου εξαγορά της τουρκικής partner της. Με τον Ισπανό να συναινεί, συγκαταβατικά.
### Το συμπέρασμα; Τελικά, όλα έχουν μία «λογική» εξήγηση στον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα στις οικονομικο-διπλωματικές σχέσεις. Έστω κι αν με μια πρώτη ματιά φαντάζουν δυσεξήγητα…
ΥΓ: Όσοι μπλέξουν πάντως με την Τουρκία αυτό τον καιρό, ρισκάρουν πάρα πολύ. Η κατάσταση της οικονομίας είναι όντως δύσκολη, γεγονός που «χτυπάει» όχι μόνο στα νοικοκυριά, αλλά και στις επιχειρήσεις. Ο δείκτης τιμών παραγωγής αυξήθηκε τον Οκτώβριο στο – κρατηθείτε – 46%, σε ετήσια βάση.
ΥΓ 1: Διαβάζαμε ένα ρεπορτάζ στη WSJ, από την Άγκυρα, όπου ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας έλεγε ότι για να παράξει το βασικό προϊόν του, παλιότερα πλήρωνε 94 τουρκικές λίρες για να αγοράσει το βασικό τσιπ. Σήμερα, η τιμή του έφτασε στις 380 λίρες. Και συνεχώς ανεβαίνει. Άντε μετά «να βγεις»…
