Όσο και να ψάξει κάποιος στους δικτυακούς τόπους τοπικών ή κλαδικών φορέων δύσκολα θα βρει στοιχεία για την οικονομία της Βόρειας Εύβοιας που χάνεται από τις καταστροφικές πυρκαγιές.
Το σίγουρο είναι πως στη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης (2010 – 2019), με βάση τα στοιχεία για το ΑΕΠ, οι κάτοικοι του νησιού έχασαν σχεδόν ένα στα τέσσερα ευρώ από το ετήσιο εισόδημά τους.
Από που προέρχονται, όμως, τα έσοδά τους, ειδικά στην Βόρεια Εύβοια; Κάποιοι, όχι και τόσο ειδικοί, εκτιμούσαν χθες πως σε εκείνη την περιοχή παράγεται σημαντικό ποσοστό του ελληνικού μελιού (όχι του …ελληνικού που συσκευάζεται σε εργοστάσια – φασόν της Ευρώπης με πρώτη ύλη από χώρες του εξωτερικού).
Παράγεται, επίσης, συντριπτικό ποσοστό της ρητίνης βασικά παράγωγα της οποίας είναι το νέφτι και το κολοφώνιο, ενώ χρησιμοποιείται και σε πλήθος άλλων εφαρμογών από τα βερνίκια μέχρι τα πλαστικά.
Η περιοχή είναι επίσης γνωστή για τα αποξηραμένα σύκα και το λευκόλιθο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις η ετήσια παραγωγή των σύκων Ταξιάρχη που αποξηραίνονται στη Βόρεια Εύβοια υπολογίζεται σε 3.040 τόνους και της Κύμης σε 250 τόνους.
Μια ακόμα πηγή εσόδου είναι ο τουρισμός, με τον δήμαρχο Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Άννας Γιώργο Τσαπουρνιώτη να δηλώνει προ ημερών πως ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής ήταν το κάμπινγκ της Αγίας Άννας που καταστράφηκε ολοσχερώς.
Σύμφωνα με στοιχεία του INSETE στα τέλη του 2018 λειτουργούσαν στην Εύβοια περίπου 17.900 κλίνες. Η πλειοψηφία αφορούσε ενοικιαζόμενα δωμάτια και μονάδες δύο ή τριών αστέρων αφού στο νησί λειτουργούσαν τότε μόλις τρία πεντάστερα ξενοδοχεία.
Από τις δηλώσεις των τελευταίων ημερών και από στοιχεία που δημοσιεύονται στον δικτυακό τόπο του χωριού Πήλι, προκύπτει πως στην Βόρεια Εύβοια περίπου 1.000 οικογένειες ζούσαν μέχρι σήμερα από την ρητινοκαλλιέργεια, ενώ κάθε χρόνο, «γύρω στα 5,5 εκατομμύρια ευρώ εισέρχονταν στην οικονομία της Εύβοιας από τη ρητίνη».
Μάλιστα την τελευταία δεκαετία είχε αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της ρητινοπαραγωγής στη χώρα μας αν και μειώθηκε η τιμή πώλησης της ρητίνης και περιορίστηκε η κρατική επιδότηση.
Από τον ίδιο δικτυακό τόπο μαθαίνουμε πως «στην Ελλάδα υπάρχουν δύο βιοτεχνίες, η μια στην Ιστιαία και η άλλη στη Χαλκίδα ενώ την κύρια ποσότητα για την περαιτέρω επεξεργασία ρητίνης και εξαγωγής των παραγώγων της, πραγματοποιεί μία βιομηχανία στην Ελλάδα που βρίσκεται στα Μέγαρα Αττικής, η οποία αν και σταθερή στην αγορά της πρώτης ύλης για πολλές δεκαετίες, επωφελείται από την μονοπωλιακή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί».
Σχεδόν σε κάθε χωριό της Βόρειας Εύβοιας υπάρχει και Δασικός Συνεταιρισμός από ρητινοπαραγωγούς.
Πως ακριβώς εργάζονται; Από τον δικτυακό τόπο του Πηλίου μαθαίνουμε πως «το δάσος στο οποίο εργάζονται οι Πηλιώτες δασεργάτες- ρετσινάδες, είναι δημόσιο και ενοικιάζεται από το Συνεταιρισμό, ενώ στη συνέχεια κληρώνεται και ενοικιάζεται κάθε πέντε χρόνια στα ενδιαφερόμενα μέλη που θέλουν να εργαστούν πάνω στην παραγωγή ρετσίνας.
Οι εργασίες του Συνεταιρισμού δεν περιορίζονται μόνο στη παραγωγή ρετσίνας, αλλά και στην υλοτόμηση ξυλείας και πώληση της, όπως και στον καθαρισμό και την αραίωση του δάσους, για την ευκολότερη πρόσβαση σ’ αυτό αλλά και στην αντιπυρική προστασία του».
