Μία ιστορική αναδρομή στη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και στις συνθήκες που αντιμετώπισαν οι ξεριζωμένοι όταν έφτασαν στην Ελλάδα, αναφέρεται ο γερμανικός Τύπος.
«Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ελληνικό όνειρο της Μεγάλης Ιδέας φάνηκε πολύ κοντά», σχολιάζει η Zeit.
«Όταν όμως ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε τελικά τον Αύγουστο του 1922 και αποσύρθηκε από τη Μικρά Ασία, ο τοπικός ελληνικός πληθυσμός έπρεπε να υπολογίσει σε τρομερά αντίποινα. Το τελευταίο κεφάλαιο των γεγονότων, γνωστό στην Ελλάδα ως Μικρασιατική Καταστροφή, έλαβε χώρα εκεί τον Σεπτέμβριο του 1922. Για μέρες, απελπισμένοι Έλληνες πρόσφυγες συνωστίζονταν στον παραλιακό δρόμο της Σμύρνης, στο έλεος των σφαγών των Τούρκων στρατιωτών – οι πρώην Σύμμαχοι, προσποιούμενοι την ουδετερότητα, έκαναν τα στραβά μάτια», αφηγείται η Tageszeitung.
Οι εκτοπισμένοι που έφτασαν στην Ελλάδα, δεν έτυχαν καλωσορίσματος. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι πρόσφυγες ένιωθαν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στην Τουρκία τους αποκαλούσαν “άπιστους”, στην Ελλάδα τους απέρριπταν ως “Τούρκους”», αναφέρει η Zeit.
«Από τη δεκαετία του 1950 και μετά, πολλοί Μικρασιάτες πρόσφυγες μετανάστευσαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία. Πολλοί από αυτούς παρέμειναν άστεγοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η ασφάλεια και το υλικό εισόδημα δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τη νοσταλγία τους για την πατρίδα».
Όσο για τους διπλωμάτες της Λωζάννης, η γερμανική εφημερίδα καταλήγει πως «πίστευαν ότι είχαν βρει μια λύση με τη συνθήκη τους που θα εξασφάλιζε την ειρήνη, όμως οι συνέπειες ήταν πόλεμος, διώξεις και βία. Ειδικά στις δεξαμενές σκέψης του εθνικισμού, οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες θεωρήθηκαν ως ιστορικές υποθήκες που διαταράσσουν τη σύγχρονη διαδικασία οικοδόμησης του έθνους και εκατό χρόνια αργότερα, η σκιά της Λωζάννης εξακολουθεί να βρίσκεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις».
Πηγή: Deutsche Welle
