Αποκαλυπτική είναι η έρευνα για την τηλεργασία στην Ελλάδα, ένα χρόνο μετά την εμφάνιση της Covid-19, που διεξήχθη από το Εργαστήριο Διοίκησης Ανθρωπίνου Δυναμικού, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η έρευνα που διεξήχθη σε δείγμα του οποίου η πλειοψηφία είναι πνευματικά εργαζόμενοι και κατοικούντες στην Αθήνα έδειξε ότι η τηλεργασία εφαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό.
Η συγκεκριμένη έρευνα εκπροσωπεί εργαζόμενους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, το δημόσιο τομέα και σε άλλου τύπου οργανισμούς, όπως ΜΚΟ.
Οι μισοί περίπου από τους ερωτηθέντες είναι γονείς και ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι περίπου τα 41 έτη.
«Πολλοί θεραπευόμενοι μιλούν όχι για μεταφορά του γραφείου στο σπίτι αλλά για μετατροπή του σπιτιού σε γραφείο. Χωρίς ωράριο, χωρίς όριο, με συγχώνευση της οικογενειακής ζωής απόλυτα στην επαγγελματική.
Η τηλεργασία σε συνδυασμό με την τηλε- εκπαίδευση βρίσκει τους γονείς σε απόλυτη αποδιοργάνωση, καθώς θα πρέπει να ελέγχουν συγχρόνως τόσο το «ηλεκτρονικό» σχολείο όσο και τον απαιτητικό προϊστάμενο που λόγω της εργασίας από το σπίτι έχει μπει στη διαδικασία υπέρ ελέγχου προκειμένου να εξασφαλίσει όσο μπορεί καλύτερη απόδοση», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κλινική ψυχολογος – ψυχοθεραπεύτρια, Άννα Κανδαράκη.
Ένα ακόμα ζήτημα το οποίο τίθεται παγκοσμίως σε σχέση με την τηλεργασία όπως και στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, είναι η δυνατότητα εξέλιξης στον επαγγελματικό βίο σε συνθήκες εξ΄αποστάσεως εργασίας.
Οι εργαζόμενοι προβληματίστηκαν αν από το σπίτι θα είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με αυτές που θα είχαν αν πήγαιναν στο γραφείο.
«Οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται από απόσταση δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες εξέλιξης με εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι συναντιούνται μεταξύ τους, οπότε υπάρχει μια μεγαλύτερη εμπιστοσύνη μεταξύ τους.
Ένα ακόμα στοιχείο που μετρήσαμε λοιπόν είναι αυτή η σχέση της εμπιστοσύνης και πώς αυτό το κομμάτι της εμπιστοσύνης από τον εργοδότη φάνηκε να είναι το στοιχείο το οποίο δυσκολεύει περισσότερο απ’ όλα τα άλλα την εμπειρία αυτή της τηλεργασίας.
Σημαντικές επιπτώσεις είχε η τηλεργασία και στην κοινωνικοποίηση των εργαζόμενων που τέθηκε υπό περιορισμό και αυτή λόγω των περιοριστικών μέτρων.
«Είχαν πολύ πιο θετική στάση απέναντι στην τηλεργασία αυτοί που ένιωθαν ότι ο εργοδότης τούς υποστηρίζει είτε ότι έχουν κάποια στήριξη από συναδέλφους», λέει η κ. Γαλανάκη.
Η «καθημερινή κοινωνική επαφή στον εργασιακό χώρο, λόγω του περιορισμού, έχει εξαλειφθεί εντελώς καθώς όλες οι επικοινωνίες έχουν περιοριστεί μέσα στις ηλεκτρονικές οθόνες μετατρέποντας την εργασία μόνο σε νούμερα και παραγωγή», επισημαίνει η κ. Κανδαράκη.
Επιπλέον, σύμφωνα με την έρευνα, λίγοι εργοδότες παρείχαν εργαλεία υποστήριξης της τηλεργασίας, κυρίως φορητούς υπολογιστές, λογισμικό και εργαλεία πρόσβασης/ επικοινωνίας, αν και ειδικοί στην κυβερνοασφάλεια προειδοποιούσαν τον προηγούμενο Μάρτιο τους εργοδότες να εξοπλίσουν τους εργαζόμενους πρωτίστως για λόγους ασφάλειας των δεδομένων.
Επίσης, είχαν χειρότερη στάση απέναντι στην τηλεργασία όσοι ασχολούνται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες, αυτοί που στην εργασία τους ασχολούνται «με μηχανές, εργαλεία ή ζώα», και αυτοί που «βοηθούν άλλους ανθρώπους (πχ. εκπαίδευση, ιατρική, νοσηλευτική, παροχή πληροφοριών, κλπ)».
Αντιθέτως, πιο θετικοί στην τηλεργασία ήταν όσοι κυρίως εργάζονται «με νούμερα, αρχεία ή μηχανές, με δεδομένο και τακτικό τρόπο».
Παρά τους προβληματισμούς, πάντως, οι εργαζόμενοι σε γενικές γραμμές φαίνεται να διάκεινται θετικά έναντι της τηλεργασίας, σύμφωνα με την έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σε μικρότερο βαθμό θεωρούν ότι η τηλεργασία ενισχύει την παραγωγικότητά τους, αν και γενικά είναι ευχαριστημένοι από την ευκαιρία να εργαστούν εξ αποστάσεως .
«Αυτό που σίγουρα νιώθουν οι τηλεργαζόμενοι είναι ότι εξοικονομούν χρόνο και χρήμα.
Κυρίως σε σχέση με τα μεταφορικά έξοδα και τα καύσιμα προς και από την εργασία και σε σχέση με την ένδυση που δεν χρειάζεται ανανέωση», σημειώνει η Ελεάνα Γαλανάκη.
Οι επιχειρήσεις παγκοσμίως αναγκάστηκαν να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν παραδοσιακούς φόβους που είχαν για την τηλεργασία, σε σχέση για παράδειγμα με την ασφάλεια δεδομένων και την πτώση της παραγωγικότητας επενδύοντας σε νέα συστήματα.
Από την άλλη, η εργασία από το σπίτι μείωσε το φόβο των εργαζόμενων απέναντι στην πανδημία αφού είχαν την ευκαιρία να εργαστούν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον.
«Άλλος ένας κίνδυνος, μέσα από την τηλεργασία είναι ένα περίεργο βόλεμα, που κάποιες φορές μπορεί να οδηγήσει σε καταθλιπτική συμπτωματολογία.
Το άτομο παραιτείται, δεν προσέχει την προσωπική του υγιεινή, την εξωτερική του εμφάνιση, την διατροφή και τις ώρες ύπνου του.
Είναι σημαντικό το άτομο ακόμα και εάν εργάζεται από το σπίτι να χτίσει μια καθημερινή ρουτίνα με συγκεκριμένο ωράριο και δραστηριότητες.
Να βάλει προτεραιότητα την φροντίδα του εαυτού, με καλή διατροφή και σωστές ώρες ύπνου προκειμένου να μην παρασυρθεί στο διάχυτο αίσθημα της αναμονής και της ματαιότητας», καταλήγει η Άννα Κανδαράκη.
Πηγή: ΑΠΕ
