Οργανωτής και πρώτος επικεφαλής των διαβόητων Ες Ες (SS), της οργάνωσης που αργότερα ταυτίστηκε με τα χειρότερα εγκλήματα του ναζισμού, ήταν ένας… αποτυχημένος ηθοποιός. Το όνομά του ήταν Γιούλιους Σρεκ. Σε αυτόν ανέθεσε ο Χίτλερ την άνοιξη του 1925 τη σύσταση μίας ομάδας απολύτως αφοσιωμένων, αλλά και αδίστακτων πολεμιστών, μεταδίδει η Deutsche Welle. Ήταν η «Schutzstaffel», η στρατιωτική «μοίρα προστασίας» του Χίτλερ, που έγινε ευρύτερα γνωστή με το αρκτικόλεξο SS («Ες Ες»).
Με την ίδρυση των SS ο Χίτλερ ήθελε «να έχει στη διάθεσή του τουλάχιστον μία μικρή ομάδα ανδρών που θα ήταν έτοιμοι να καταφύγουν στη βία ανά πάσα στιγμή» λέει ο ιστορικός Μπάστιαν Χάιν στο Καθολικό Πρακτορείο Ειδήσεων (KNA). Τα πρώτα μέλη των SS προήλθαν από τα «Τάγματα Εφόδου» («Sturmabteilung»), την «Ες Α» (SA), που είχε ιδρυθεί το 1923 και στα μέσα της δεκαετίας «ήδη λειτουργούσε ως η προσωπική φρουρά του Χίτλερ, που πρωταγωνιστεί στους ξυλοδαρμούς», όπως επισημαίνει ο Μπάστιαν Χάιν.
Ο κρίσιμος ρόλος του Χίμλερ
Τόσο τα μέλη των SA όσο και εκείνα των SS περνούσαν από εντατική στρατιωτική και αθλητική εκπαίδευση. Μάζευαν δωρεές για το ναζιστικό κόμμα. Πρωτοστατούσαν στην αφισοκόλληση, αλλά και στις οδομαχίες με πολιτικούς αντιπάλους στην ταραγμένη περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ήδη από την αρχή τα SS έδειχναν μία εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, ωστόσο κατά τα άλλα ελάχιστοι μπορούσαν να διακρίνουν τις διαφορές ανάμεσα σε SS και SA. Εν έτει 1934 οι εφημερίδες έκαναν λόγο για τους «δολοφόνους του Χίτλερ», αλλά εκτιμούσαν ότι «μέχρι στιγμής λίγα πράγματα είναι γνωστά» για τα SS.
Οι ισορροπίες δυνάμεων θα άλλαζαν υπό την πρωτοκαθεδρία του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος, όπως σημειώνει ο ιστορικός Μπάστιαν Χάιν, μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να αναδειχθεί «ο δεύτερος πιο ισχυρός άνδρας του Τρίτου Ράιχ», μετά τον Χίτλερ.
Ο προκάτοχός του, Έρχαρντ Χάιντεν, είχε καθαιρεθεί για δύο λόγους: Πρώτον, θεωρήθηκε ένοχος για διασπάθιση πόρων από τα κομματικά ταμεία. Δεύτερον (και πολύ χειρότερο για τα κριτήρια των ναζί…) κατηγορήθηκε ότι είχε παραγγείλει στολές των SS σε Εβραίους προμηθευτές. Έτσι λοιπόν ήρθε η ώρα του Χίμλερ. Όταν ανέλαβε τα ηνία, στις 6 Ιανουαρίου 1929, τα SS αριθμούσαν μόλις 280 μέλη. Μετά από τρία χρόνια είχαν ήδη φτάσει τα 50.000.
«Υπακοή μέχρι θανάτου»
Τα SS έγιναν «η πιο ακραία, η πιο ρατσιστική οργάνωση του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος», παρατηρεί ο Μπάστιαν Χάιν. Όσοι υπηρετούσαν εκεί ορκίζονταν «υπακοή μέχρι θανάτου» στον Χίτλερ και σε όποιον θα όριζε ο Χίτλερ ως επικεφαλής τους. Υπό τις οδηγίες του Χίμλερ οι άνδρες και οι γυναίκες των SS πρωτοστατούσαν στον σχεδιασμό και στη λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, παρακολουθούσαν «εσωτερικούς εχθρούς», εξουδετέρωναν αντιφρονούντες. Γρήγορα απέκτησαν τον απόλυτο έλεγχο της αστυνομίας. Και όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το φθινόπωρο του 1939, τα SS βρέθηκαν στο μέτωπο στο πλευρό της «Βέρμαχτ», του γερμανικού τακτικού στρατού.
Το 1943, στις διαβόητες «ομιλίες του Πόζεν» (στο σημερινό Πόζναν της Πολωνίας, υπό γερμανική κατοχή την εποχή εκείνη), ο Χίμλερ μιλούσε για την «εξόντωση του εβραϊκού λαού» και επαινούσε τα μέλη των SS, που βρέθηκαν μπροστά σε χιλιάδες πτώματα, αλλά «δεν λύγισαν -αν εξαιρέσουμε κάποιες ανθρώπινες αδυναμίες- αλλά παρέμειναν ευπρεπείς και αυτό μας κάνει σκληρούς, πρόκειται για ένα δοξασμένο κεφάλαιο στην ιστορία μας…».
Η διεστραμμένη λογική του Χίμλερ είχε απήχηση, όχι μόνο στο Ολοκαύτωμα. Όπως επισημαίνει ο ιστορικός Μπάστιαν Χάιν, ιδιαίτερα τα υψηλόβαθμα στελέχη των SS δεν ήταν απλώς οπορτουνιστές που ήθελαν να κάνουν καριέρα. Ήταν «δράστες εκ πεποιθήσεως», απόλυτα ταγμένοι στον αγώνα για τον «ζωτικό χώρο» των Γερμανών και την εξόντωση των Εβραίων.
