THEPOWERGAME
Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου στη Ρώμη, η Τζόρτζια Μελόνι έγινε και τυπικά η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, διαδεχόμενη τον Μάριο Ντράγκι, μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες στην ιστορία της Ευρωζώνης. Περίπου 1.500 χιλιόμετρα βορειότερα, στο Λονδίνο, παιζόταν το τελευταίο επεισόδιο του πολιτικού δράματος που έφερε την οικονομία της Μ. Βρετανίας στο χείλος της κατάρρευσης. Την ακριβώς επόμενη ημέρα, ο Ρίσι Σούνακ έμεινε μόνος του στην κούρσα διαδοχής της Λιζ Τρας, για να γίνει ο πρώτος Βρετανός-Ασιάτης πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.
Κάποια… ανήσυχα πνεύματα επισήμαναν το εξής: Για λίγες ώρες, από την αποχώρηση του Ντράγκι το Σάββατο έως την ανάληψη των καθηκόντων του Σούνακ την Τρίτη 25 Οκτωβρίου, η Ευρώπη δεν είχε ούτε έναν πρωθυπουργό που να προέρχεται από την Goldman Sachs. Και τι σημασία έχει, θα έλεγε κάποιος, αν υπάρχει πρωθυπουργός που προέρχεται από την Goldman Sachs;
Το θέμα των τραπεζιτών που γίνονται πρωθυπουργοί και πολιτικοί γενικότερα άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 και την κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Δεν είναι μόνο η αμερικανική τράπεζα που τροφοδοτεί την πολιτική σκηνή, ωστόσο η Goldman, εκτός του ότι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους χρηματοπιστωτικούς ομίλους στον κόσμο, έχει να επιδείξει και μια μακρά λίστα στελεχών της που στη συνέχεια της καριέρας τους ανέλαβαν πολύ σημαντικές πολιτικές -και όχι μόνο- θέσεις ανά την υφήλιο. Έτσι, δημιουργήθηκαν ένας μύθος και αρκετές θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το όνομά της και τις σκοτεινές, κατά πολλούς, προθέσεις της να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας και των παγκόσμιων αγορών.
Το «αιμοδιψές βαμπίρ», που ρουφάει χρήμα αντί για αίμα και βρίσκεται πίσω από κάθε χειραγώγηση των αγορών τις τελευταίες δεκαετίες, όπως τη χαρακτήρισε το περιοδικό «The Rolling Stone» μετά την κατάρρευση της αγοράς στεγαστικών, έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί ότι προωθεί με κάθε τρόπο δικούς της ανθρώπους σε κορυφαίες θέσεις της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Ο μεγαλύτερος ντόρος έχει γίνει γύρω από τον Χένρι Πόλσον, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ που διαχειρίστηκε την πτώση της Lehman Brothers, ο οποίος προηγουμένως ήταν CEO της Goldman.
Από την κρίση χρέους και μετά, η Goldman είχε «παρουσία» και στην Ευρώπη. Παραδείγματος χάριν, ο Μάριο Μόντι, που ήταν πρωθυπουργός της τεχνοκρατικής κυβέρνησης της Ιταλίας την περίοδο 2011-2013, είχε διατελέσει σύμβουλος της Goldman σε διεθνή θέματα. Ο Μάριο Ντράγκι ήταν αντιπρόεδρος της Goldman στην Ευρώπη την περίοδο 2002-2005. Όποιος δεν συμφωνούσε με τον Ντράγκι, από το 2011 που ανέλαβε τα ηνία της ΕΚΤ μέχρι και τώρα, που παραιτήθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού, τον αποκαλούσε άνθρωπο της Goldman.
Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον Σούνακ, ο οποίος έχει ήδη ακούσει διάφορα για την περιουσιακή του κατάσταση. Το βασικό ερώτημα που απασχολεί τα βρετανικά ταμπλόιντ και την… επιρρεπή στα κουτσομπολιά κοινή γνώμη της Μ. Βρετανίας αφορά στην περιουσία του Σούνακ: «Είναι κακό ο πρωθυπουργός της χώρας να είναι τόσο πλούσιος, πλουσιότερος ακόμη και από τον βασιλιά Κάρολο;». Πολύ σύντομα και ανάλογα με τις πολιτικές που θα εφαρμόσει, ιδιαίτερα στην περίπτωση που σφίξει τα λουριά στην οικονομία, δεν αποκλείεται να έρθει ξανά στο προσκήνιο το πέρασμά του από την Goldman Sachs.
Αν και οι θεωρίες συνωμοσίας βρίσκουν συνήθως ευήκοα ώτα, τουλάχιστον για την Ευρώπη, το γεγονός ότι ο Ντράγκι και ο Σούνακ εργάστηκαν κάποια στιγμή στην αμερικανική τράπεζα αντανακλά περισσότερο το πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα και λιγότερο την επιρροή που μπορεί να έχει η Goldman στην Ευρώπη.
Η Μεγάλη Βρετανία έχει να επιδείξει κι άλλα πρώην στελέχη της Goldman, όπως τον επικεφαλής οικονομολόγο της Τράπεζας της Αγγλίας, Χόου Πιλ, ο οποίος βέβαια έχει εργαστεί και πολλά χρόνια ως καθηγητής του Χάρβαρντ, αλλά και στην ΕΚΤ, και τον πρώην διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας, Μαρκ Κάρνεϊ, ο οποίος ήταν και διοικητής της Bank of Canada. Τα πλοκάμια της Goldman έφτασαν έως τη χώρα μας, καθώς θεωρείται η τράπεζα που βοήθησε την Ελλάδα να αποκρύψει, αν και με νόμιμο τρόπο, την πραγματική κατάσταση του χρέους της την περίοδο 1998-2009, με το περίφημο swap για να μπει στην Ευρωζώνη.