THEPOWERGAME
Μπορεί το Κίεβο να μην ζει στιγμές αποκάλυψης, να μην υπάρχουν εκατομμύρια πολίτες σε πανικό, τα ράφια στα σούπερ μάρκετ να μην έχουν αδειάσει και τίποτα να μην δείχνει πως η Ουκρανία πιέζεται από 145.000 Ρώσους στρατιώτες, αλλά η οσμή του φόβου υπάρχει παντού.
Για την Ουκρανία, που ζει τα τελευταία 8 τουλάχιστον χρόνια υπό τη διαρκή πίεση της Μόσχας, η σημερινή ημέρα έχει χαρακτηριστεί από τα χείλη του Προέδρου της ημέρα Ενότητας. Μία σημαία 200 μέτρων έκανε τον κύκλο του Ολυμπιακού Σταδίου της Χώρας, την ώρα που παιάνιζε ο Εθνικός Ύμνος και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρέθηκε στο αεροδρόμιο του Κιέβου για να μεταφέρει μπροστά στις κάμερες πως τίποτα «δεν θα λυγίσει το ηθικό της Ουκρανίας».
Είναι, όμως, αυτή η φυσιολογική ζωή των Ουκρανών; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Όχι. Η χώρα δεν είναι εύκολο να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και τις ανάγκες των πολιτών της, όταν το βλέμμα της είναι μόνιμα στραμμένο στα σύνορα. Δεν είναι εύκολο, ακόμη και για εμάς τους «τουρίστες» της κατάστασης να πέφτεις για ύπνο το βράδυ ακόμη και αποκαμωμένος και να μην ξέρεις τι θα συμβεί σε μερικές ώρες. Ο φόβος καλλιεργείται συστηματικά στα χώματα της Ουκρανίας, αλλά ακόμη και μετά από οκτώ χρόνια δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο DNA των ανθρώπων της.
Υπάρχουν πολλοί Ουκρανοί που πιστεύουν πως το «πινγκ – πονγκ» Δύσης και Ρωσίας με τους ίδιους στην μέση είναι μεγάλη ζημιά μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα αλλά και τώρα. Υπάρχει μερίδα πολιτών, καθόλου μικρή μάλιστα σε ποσοστό, που πιστεύει πως εάν είναι να ζουν από εδώ και πέρα με έναν μόνιμο φόβο είναι καλύτερα να «ενδώσουν» στις απαιτήσεις του Κρεμλίνου, όπως συνέβη το 2014 με την Κριμαία. Υπάρχει και η ομάδα, η μεγαλύτερη αναλογικά από τις τρεις που το 2014 έζησε τη φρίκη στο Ντονέτσκ και το Ντονμπάς από τα χαρακώματα και σήμερα, αδυνατεί να σηκώσει το βλέμμα και να κοιτάξει ακόμη και την ίδια της την οικογένεια.
Η «σιωπηρή» κραυγή του Χινάντι
Ο Χινάντι είναι 41 ετών. Είναι πατέρας δύο παιδιών και πιστεύει πως η κατάσταση «παίζεται» σε ξένα κέντρα και δεν περνά τίποτε ούτε από τα δικά του χέρια, ούτε από τα χέρια των πολιτικών της χώρας του. Στο βλέμμα του υπάρχει ο ορισμός του φόβου. Δεν είναι όμως ο συμβατικός φόβος που καλύπτεται κάτω από τον τρόμο. Είναι ένας φόβος βαθύς, ένας φόβος που έχει ριζώσει εκεί από το 2015 όταν ο Χινάντι βρισκόταν στα χαρακώματα στο Ντονμπάς για να υπερασπιστεί όπως του είχαν μάθει την πατρίδα του. Επικεφαλής ομάδας δράσης στην περιοχή με τον τακτικό στρατό της Ουκρανίας, ο Χινάντι είδε την ρωσική πολεμική μηχανή να εισβάλει. Πολέμησε όσο περισσότερο μπορούσε, μου είπε, πάλευε μέχρι που έπεσε λιπόθυμος στο χαράκωμα δίπλα στον καλύτερο του φίλο και υπασπιστή του. Ο Χινάντι βίωσε την απόλυτη φρίκη όταν η διμοιρία του έγινε στόχος ελεύθερων σκοπευτών. Ο ίδιος επέζησε ή περίπου, όπως λέει χαμογελώντας πικρά. Ο καλύτερος του φίλος λέει ήταν στιγμιαία πιο άτυχος, αλλά μακροπρόθεσμα τυχερός υπογραμμίζει, γεμίζοντας το δικό μου πρόσωπο με τρόμο. Ο Χινάντι δίνει σε εμένα μία εικόνα του δικού του βιώματος, κάτι από το δικό του δράμα. Ο καλύτερος φίλος του Χινάντι θα δεχθεί μία σφαίρα στο κεφάλι και στο κεφάλι του 41χρονου πατέρα Χινάντι θα καρφωθεί για πάντα πως ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ο Χινάντι είναι μία κατηγορία, έσχατη, μειοψηφία, αλλά κατηγορία.
Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στα χαρακώματα βίωσαν την φρίκη του Χινάντι ή και ακόμη χειρότερα. Σήμερα αυτή η κατηγορία δεν ξέρει, όπως και οι υπόλοιπες, τι θα γίνει αλλά είναι και η μόνη που ξέρει κάτι με βεβαιότητα: «Δεν θέλω να ξαναγυρίσω εκεί! Υπάρχει καθαρός θάνατος εκεί!». Μοιάζει με «σιωπηρή» κραυγή, αλλά είναι η αλήθεια από το στόμα του Χινάντι, το στόμα του ριζωμένου φόβου που φέρνει μόνο ο πόλεμος.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
