Η πολυαναμενόμενη έβδομη σεζόν του Black Mirror έφτασε στο Netflix και αποδεικνύεται πιο ώριμη, πιο σύνθετη και πιο προκλητική από ποτέ. Με νέα επεισόδια, που εξερευνούν τον ανθρώπινο ψυχισμό μέσα από τεχνολογικά σενάρια, η σειρά επανέρχεται δυναμικά, ισορροπώντας μεταξύ συναισθηματικού ρεαλισμού και δυστοπικής φαντασίας.
«Hotel Reverie»: Το queer ρομάντζο που διαδέχεται το «San Junipero»
Το «Hotel Reverie», ένα από τα πιο πολυσυζητημένα επεισόδια της νέας σεζόν, θεωρείται πνευματικός διάδοχος του εμβληματικού «San Junipero». Εκεί όπου η αγάπη μεταξύ δύο ηλικιωμένων γυναικών ανθεί σε μια προσομοίωση των 80s, τώρα συναντούμε την Brandy Friday (Issa Rae), μια σταρ του Χόλιγουντ, που εισέρχεται σε ψηφιακό ριμέικ του κλασικού φιλμ Hotel Reverie. Εκεί ερωτεύεται μια AI εκδοχή της Clara (Emma Corrin), η οποία σταδιακά αποκτά επίγνωση της τεχνητής φύσης της και της παλιάς ηθοποιού που την ενσάρκωσε, της Dorothy Chambers.
Η ιστορία οδηγείται σε τραγική κορύφωση, με την Clara να πεθαίνει και την Brandy να μένει να συνομιλεί με μια νέα προσομοίωση της Dorothy μέσω τηλεφώνου. Αν και επιχειρείται μια νότα αισιοδοξίας, η υποβόσκουσα θλίψη και το αξεπέραστο χάσμα ανάμεσα σε άνθρωπο και AI δίνουν έναν πιο σκοτεινό τόνο στο τέλος.
«Common People» & «Bête Noire»: Από τη μελαγχολία στην κυνική ευρηματικότητα
Το πρώτο επεισόδιο, «Common People», ακολουθεί μια γυναίκα (Rashida Jones) που σώζεται από ένα ιατρικό τεχνολογικό θαύμα, μόνο για να βυθιστεί σε υπαρξιακή απόγνωση. Η τεχνολογία εδώ δεν σώζει, αλλά καταπνίγει, σε ένα επεισόδιο που χαρακτηρίζεται από αργό ρυθμό και βαριά ατμόσφαιρα.
Αντίθετα, το επόμενο επεισόδιο, «Bête Noire», προσφέρει μια δόση πικρού σαρκασμού. Η επανένωση δύο παλιών συμμαθητριών ξετυλίγεται ως ψυχολογικό θρίλερ με έντονη ειρωνεία, ανατροπές και συναισθηματική βία. Η αφήγηση γίνεται πιο τολμηρή και επιθετική, θυμίζοντας τις παλιές, αιχμηρές ημέρες του Black Mirror.
«Plaything» & «Eulogy»: Ψυχολογικές παραισθήσεις και απωθημένα πάθη
Στο «Plaything», ο Peter Capaldi ενσαρκώνει έναν κοινωνικά απομονωμένο άνδρα που εμπλέκεται σε ανάκριση γύρω από ένα παλιό έγκλημα, με την αλήθεια να ξεπροβάλλει μέσα από ένα παλιό video game. Το επεισόδιο παίζει με την έννοια της αντίληψης και της λογικής, ενισχύοντας την εμβληματική ανασφάλεια που χαρακτηρίζει τη σειρά.
Το «Eulogy», από την άλλη, είναι μια ήσυχη, συναισθηματική κορύφωση της σεζόν. Ο Paul Giamatti ερμηνεύει έναν άνδρα που επανεξετάζει την αποτυχημένη του σχέση μέσω μιας τεχνητής αναπαράστασης φωτογραφιών. Δεν είναι η τεχνολογία που πρωταγωνιστεί εδώ, αλλά το συναισθηματικό ξεγύμνωμα ενός ανθρώπου που επιτέλους αντικρίζει την αλήθεια.
«USS Callister: Into Infinity» – Η συνέχεια που υπερβαίνει το πρωτότυπο
Το sequel του αγαπημένου «USS Callister» από το 2017 δεν περιορίζεται στην επανάληψη. Αντιθέτως, επεκτείνει την αφήγηση, εντοπίζοντας τη διαφθορά σε νέα πρόσωπα και απελευθερώνοντας τη φαντασία της σειράς. Είναι η απόδειξη ότι το Black Mirror μπορεί ακόμα να εκπλήσσει με ευρηματικά σενάρια.
Η 7η σεζόν είναι λιγότερο προφητική και περισσότερο ενδοσκοπική. Σε έναν κόσμο που μοιάζει ήδη τεχνολογικά εφιαλτικός, το Black Mirror δεν σοκάρει απλώς, αλλά καθρεφτίζει τις βαθύτερες ανησυχίες μας για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και γι’ αυτό παραμένει επίκαιρο και συγκλονιστικό.
