Το ψαροφαγικό εστιατόριο Iodio της Γεωργιάννας Χιλιαδάκη και του ιδιοκτήτη του Zurbaran, Χάρη Σπύρου, είναι σχετικά πρόσφατη άφιξη στο Κολωνάκι. Φυσικά, τα πιάτα επιβεβαιώνουν τη μαγειρική δεινότητα της διακεκριμένης σεφ.
Το εστιατόριο βρίσκεται στο τέρμα της Λουκιανού, εκεί που πριν λειτουργούσε το Stinking Bishop. Τα τραπέζια είναι μοιρασμένα σε εσωτερικά και εξωτερικά. Ο διασκευασμένος χώρος είναι σχετικά κομψός, αλλά χωρίς ιδιαίτερες χάρες. Αν εξαιρέσεις τις πολύ άνετες καρέκλες, τα όμορφα φωτιστικά, τα περιποιημένα τραπεζομάντιλα, τις πετσέτες και τα σερβίτσια, έχεις γυμνούς τοίχους, έναν πλαϊνό τοίχο με καθρέφτες, τις τζαμαρίες που διαχωρίζουν τον εσωτερικό από τον εξωτερικό χώρο και μια φιλοτεχνημένη επιφάνεια στον έναν τοίχο δίπλα στο μπαρ. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν με τόσες σκληρές επιφάνειες την εκκωφαντική φασαρία που δημιουργείται. Που καλώς ή κακώς καλύπτει το σάουντρακ από τα λαϊκά των 60ς και των 70ς. Υπάρχουν παρκαδόροι απέξω, βολικό αν δεν έχεις τρόπο να έρθεις περπατώντας. Αλλά δεν είναι μέρος της επιχείρησης, είναι από την ίδια γνώριμη υπηρεσία που με 20€ (μετρητά φυσικά) αναλαμβάνει να σου πάρει και να σου φέρει το αυτοκίνητο. Αν έχετε Φεράρι, Καγιέν κ.λπ., σας έχουμε καλά νέα. Θα βρουν τρόπο να σας το παρκάρουν απέξω ακριβώς.
Προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε δημιουργικά πιάτα, αντί ψητό ψάρι ή σε μορφή bianco/μπουρδέτο. Άλλωστε, αν δεν είσαι Κολωνακιώτης που δεν τολμάει να ξεπαρκάρει, ένα απλό φρέσκο ψητό ψάρι το απολαμβάνεις κι αλλού στην ευρύτερη Αττική. Στην αρχή μάς ήρθε ψωμί φρυγανισμένο με ανθό αλατιού και ένα μάλλον flat ελαιόλαδο. Αλλά δεν το είχαμε παραγγείλει. Το αναφέραμε στο προσωπικό και η απάντηση που πήραμε ήταν «α, δεν το παραγγείλατε;». Αυτό μόνο. Δεν το απέσυραν, εμείς τσιμπήσαμε λίγο, οπότε και χρεώθηκε κανονικά στον λογαριασμό.
Μετά ήρθε και το «κάτι σαν Καθαρά Δευτέρα». Ταραμάς με λαγάνα. Εντάξει, αυτό το είχαμε παραγγείλει. Πολύ καλή, με νιφάδες καπνιστής παλαμίδας, που δίνουν έξτρα ενδιαφέρον. Μπαίνει στο top 5 μας. Αν ακόμα έπειτα από τόσα Μάστερ Σεφ δεν έχετε μάθει πως αυτές οι νιφάδες λέγονται katsuobushi (bonito flakes για όσους δυσκολεύονται), δεν θα το μάθετε από το προσωπικό. Η μικρή λαγάνα που τη συνόδευε, όμως, ήταν ένα σκέτο ψωμί με σουσάμι, χωρίς καμία νότα από ταχίνι.
Ταραμάς στο Iodio © Πάνος Πουρνάρας
Σειρά πήραν τα εξαιρετικά, αρωματικά γιουβαρλάκια ωμής σφυρίδας, που δεν έχουν ρύζι στο εσωτερικό. Το ρύζι έγινε ένα μεταξένιο ημιδιαφανές πέπλο που σκεπάζει το πιάτο.
Γιουβαρλάκια ωμής σφυρίδας © Πάνος Πουρνάρας
Το ψητό χταπόδι με chimichurri και σταμναγκάθι (πολλά τσιμιτσούρια παίζουν τελευταία στην αθηναϊκή εστίαση), λιγότερο εντυπωσιακό. Τρυφερό και μελωμένο στα κάρβουνα, αλλά περιμέναμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ψητό χταπόδι με chimichurri και σταμναγκάθι © Πάνος Πουρνάρας
Την παράσταση έκλεψε η κοκκινιστή ρεβιθάδα με ωμή γαρίδα κοιλάδας. Πιάτο μεγάλης νοστιμιάς, αλλά τσιγκούνικο στη γαρίδα. Φαντάζομαι πως στα 29€ που τιμολογείται, θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη γαρίδα, έστω σε κομμάτια, για να έχεις την πλήρη εικόνα του γευστικού συνδυασμού σε κάθε μπουκιά. Και να μη χρειάζεται να τις ψαρεύεις.
Κοκκινιστή ρεβιθάδα με ωμή γαρίδα κοιλάδας © Πάνος Πουρνάρας
Πολύ καλά τα μύδια με φρικασέ, ψυχαγωγείσαι φτυαρίζοντας τα λαχανικά με το μύδι. Μόνο που δεν έφεραν ένα μπολ για τα κενά κελύφη και ψάχναμε πού να τα αφήνουμε. Και τα orecchiette με αχινό ήταν εξαιρετικά. Ευτυχώς εδώ ο αχινός φτούρησε (ας είναι καλά οι παράνομοι ψαράδες) και μπορούσες να έχεις αίσθηση θάλασσας σε κάθε πιρουνιά ζυμαρικού.
Μύδια φρικασέ © Πάνος Πουρνάρας
Για επιδόρπιο επιλέξαμε το παγωτό φιστίκι, που το μενού λέει πως είναι για δύο άτομα, αλλά ήταν αρκετό και για τρεις. Συνοδεύεται από καραμελωμένα αμύγδαλα, βύσσινο και σπαγγέτι από ναμελάκα άσπρης σοκολάτας, που όλα αυτά προστίθενται στο τραπέζι σου ως ένα μικρό θεατρικό happening. Τη ναμελάκα, πάντως, την κάναμε στην άκρη, αφού την κρίναμε ως αχρείαστη παρέμβαση στην έτσι κι αλλιώς λεπτή γεύση του φιστικιού (Αίγινας, όχι αραχίδα).
Παγωτό φιστίκι © Πάνος Πουρνάρας
Η λίστα κρασιών, με ενδιαφέρουσες επιλογές, αλλά χωρίς εκπλήξεις ή ριζοσπαστικές προτάσεις, με τα κρασιά περίπου στο αναμενόμενο Χ3 της λιανικής τιμής τους.
Περιποιημένες και λιτά πολυτελείς τουαλέτες, χωρίς ένδειξη ανδρών και γυναικών, για να μη δημιουργούνται και ουρές, αφού είναι μόνο δύο. Βρίσκονται στο υπόγειο, όπου είναι και η κουζίνα και χρειάζεται προσοχή, διότι σίγουρα θα διασταυρωθείς με δίσκους που είτε έρχονται, είτε πηγαίνουν.
Το Iodio καταλαβαίνουμε πως θέλει να πατήσει σε αναφορές στο παρελθόν, φέρνοντάς τις σε μια εκδοχή elevated ψαροταβέρνας. Τρως δηλαδή πολύ δημιουργικά πιάτα με περίπου 100€ το άτομο, ακούγοντας τη Μοσχολιού να τραγουδάει «Στον Άγιο Σπυρίδωνα ένα δειλινό». Οξύμωρο ή σου λένε πως κατά βάθος και στο Κολωνάκι ζουν απλά λαϊκά παιδιά; Στην πραγματικότητα θέλουν να ορίσουν το στίγμα της μαγειρικής αφετηρίας. Τα ρεβίθια, τα γιουβαρλάκια, ο γαύρος, η ανηθοσαλάτα «της μαμάς» προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το νοσταλγικό παρελθόν, με το comfort. Αλλά με αρκετή νεωτερικότητα, τεχνικές και συνήθως με ένα fusion στοιχείο για να έρθει το πιάτο στο ανταγωνιστικό παρόν. Chimichurri, φύκι wakame, cacio e pepe. Δεν φταίει ο/η κάθε η σεφ αν το παρόν μας αποτελείται περισσότερο από διεθνείς νεωτερισμούς, που φτάσαμε να τους έχουμε και πιο πρόσφατους και οικείους από τους ελάχιστους ελληνικούς αντίστοιχους.
Οι εντυπώσεις από την κουζίνα είναι υπερ-θετικές, λοιπόν, αλλά υπάρχει κι ένα θέμα: δεν μας δημιουργήθηκε η επιθυμία να ξαναπάμε σύντομα. Και ο λόγος δεν είναι οι τιμές (που πλέον στα ανεβασμένα εστιατόρια ψαρικών είναι περίπου ίδιες). Το θέμα είναι πως αυτά τα γαστρονομικά πιάτα θα έπρεπε να τα απολαμβάνεις σε ένα επίσης κομψό, χαλαρό και πολιτισμένο περιβάλλον. Αυτό δεν συμβαίνει. Κι αυτό οφείλεται σε έναν βαθμό στο χώρο, που είναι και πολύ θορυβώδης και μικρός για τον αριθμό τραπεζιών, αλλά κυρίως οφείλεται στο πολύ αγχωμένο και αποστασιοποιημένο σέρβις. Πώς να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το φαγητό σου όταν γίνεται χαμός από φασαρία και βλέπεις γύρω σου πιο έντονο τρέξιμο κι από στρατόπεδο νεοσυλλέκτων; Ναι μεν ευγενέστατα ερωτηθήκαμε πολλές φορές αν είναι όλα εντάξει, αλλά επίσης πολλές φορές σκούντηξαν την καρέκλα περνώντας, χωρίς ούτε μία φορά να ζητηθεί συγγνώμη. Είχαμε την αίσθηση πως τρώμε σε διάδρομο σε ένα πολυάσχολο μεζεδοπωλείο. Άρα μάλλον τα παλιά λαϊκά στα ηχεία δικαιώθηκαν.
Την περασμένη εβδομάδα ο Tim Hayward, κριτικός εστιατορίων των Financial Times, έγραφε: «Μη συγχέετε τη φιλοξενία με την εξυπηρέτηση. Ένα εστιατόριο που έχει τη δυνατότητα, θα εκπαιδεύσει εντατικά το προσωπικό μέχρι το service να είναι άψογο. Κι όμως, μπορεί να είναι άψυχο. Το φαγητό μπορεί να είναι εκλεπτυσμένο και μισελενάτο, αλλά αυτό απλά σας βοηθά να αισθανθείτε ότι η επιλογή σας επικυρώθηκε. Δεν σημαίνει όμως ότι σας περιποιήθηκαν με αγάπη. Το να νιώσεις ότι είσαι καλοδεχούμενος απαιτεί από το εστιατόριο γνήσια φιλοξενία». Αυτό ακριβώς ισχύει στην περίπτωση του Iodio. Όλα λειτουργούν, εκτός από τη θαλπωρή της φιλοξενίας.
Αν όμως προτίθεστε να αποδεχτείτε τις συμβάσεις αυτές, τότε το Iodio είναι μια πολύ καλή επιλογή για ψαροφαγία υψηλού επιπέδου.
