Το Μανάρι του Άρη Βεζενέ όταν άνοιξε είχε positioning «να καλύψει το ποιοτικό έλλειμμα της κρεατοφαγίας στο κέντρο».
Το σύστημα κρατήσεων μέσα από την πλατφόρμα είναι μια κόλαση κανονική. Δεν σου βγάζει ποτέ διαθεσιμότητα, ακόμα και για μήνες μετά, ενώ οι οδηγίες δεν είναι σαφείς. Θα πρέπει να δηλώσεις για πότε ενδιαφέρεσαι να πας και έπειτα από καιρό να σου απαντήσουν αν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι, οπότε μετά εσύ να πεις «ΟΚ, ακόμα μπορώ» και να σου πουν «εντάξει, αλλά θα έχεις δύο ώρες για να φας» και τότε εσύ να πεις «ναι, επιβεβαιώνω» και μετά να ξαναπείς άλλη μία φορά «ναι, επιβεβαιώνω».
Εκτός αν περάσεις απέξω και δεις πως έχει άδεια τραπέζια, οπότε ρωτάς, κάθεσαι και τρως κανονικά χωρίς όλη αυτήν τη διαδικασία. Ιδιοφυές. Και κρατάει τον κόσμο στην πρίζα να πιστεύει πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τραπέζι, άρα κάτι πολύ σημαντικό πρέπει να συμβαίνει εδώ, να πάμε οπωσδήποτε.
Το εστιατόριο καταλαμβάνει διαφορετικούς γειτνιάζοντες χώρους. Ο ένας φιλοξενεί ένα μεγάλο μακρύ τραπέζι και την ψησταριά (ίσως για μεγάλες παρέες), δύο που φιλοξενούν μόνον τραπέζια και έναν ευρύχωρο εξωτερικό χώρο. Η μουσική είναι playlist από έντεχνα και εντεχνολαϊκά μέχρι αυτά τα κακόγουστα με τα σινθεσάιζερ της δεκαετίας του ’80. Όταν πήγαμε δεν είχε πολύ κόσμο, άρα δεν είχε φασαρία και δυστυχώς τα ακούσαμε όλα.
Το Μανάρι του Άρη Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Δεν μας τρέλανε η επιλογή κρασιών, ελάχιστα ροζέ, πολλά λευκά (κρεατάδικο, ναι;) ούτε οι τιμές τους (Χ3 της λιανικής τιμής). Μπίρες αποκλειστικά της γνωστής μεγάλης ζυθοποιίας. Ούτε αυτό μας έκανε καλή εντύπωση. Εστιατόριο που σέβεται αυτό που προσφέρει δεν ξεπετάει το θέμα «μπίρα» με τέτοιες πρόχειρες λύσεις.
Στο σερβίρισμα έγινε αυτό που αντιπαθούμε. Τα πρώτα πιάτα ήρθαν μαζεμένα και κρύωναν όσο περίμεναν τη σειρά τους. Μπορεί να έφταιξε το ότι ήταν νωρίς και δεν υπήρχαν πολλά τραπέζια να εξυπηρετηθούν, αλλά εδώ φαίνεται η μαεστρία στο πώς έχει στηθεί ένα εστιατόριο. Ναι μεν ο πελάτης πρέπει να φάει μέσα σε 2 ώρες, αλλά πρέπει να τηρηθεί και μια λογική ροή, να μην προκαλείται άγχος και πίεση.
Ενδιαφέρουσα γευστικά η χορτόπιτα, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε τραγανό φύλλο. Δυστυχώς, ήταν μαλακό σαν ξαναζεσταμένο. Συκώτι μαλακό, τρυφερό, χωρίς βαριά οσμή. Τα αρνίσια νεφράκια, απολαυστικά. Σερβιρίστηκαν σε φρυγανισμένο ψωμί, με πικλαρισμένο γογγύλι και θρούμπι. Οι πατάτες είναι χειροποίητες, αλλά χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο. Θα μου πεις τηγανιτές πατάτες είναι, τι ιδιαίτερο; Κι εγώ θα σου απαντήσω ότι ο Βεζενές ξέρει πολύ καλά την πατάτα, γιατί στο πρώτο του εστιατόριο πίσω από το Χίλτον σερβίρει από παλιά θεϊκά πατατάκια με τρούφα και παρμεζάνα. Θα μπορούσε και καλύτερα, λοιπόν.
Χορτόπιτα στο Μανάρι του Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Συκώτι στο Μανάρι του Άρη Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Αρνίσια νεφράκια στο Μανάρι του Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Τα πρόβεια μπιφτεκάκια σε μπόλια ήταν νόστιμα. Περιμέναμε να είναι πιο νόστιμα και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την μπόλια. Όπως και περιμέναμε λίγο πιο χοντρή κοπή, για να είναι και λιγότερο συμπαγής η δομή τους. Εκεί που πραγματικά όμως δικαιολογείται η επίσκεψη είναι στα αρνίσια παϊδάκια, που πραγματικά είναι αριστοτεχνικά ψημένα και καραμελωμένα σαν γλειφιτζούρια (η λέξη θα μπορούσαμε να είναι υπαινιγμός για κάποια επεξεργασία με ζάχαρη πριν από τη φωτιά, αλλά δεν μπορούμε να το στηρίξουμε, οπότε δεν είναι).
Τα μπιφτέκια προβατίνας στο Μανάρι του Άρη Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Αρνίσια παϊδάκια στο Μανάρι του Άρη Βεζενέ © Πάνος Πουρνάρας
Κλείσαμε με ένα πολύ ωραίο καραμελωμένο τσουρέκι με παγωτό.
Καραμελωμένο τσουρέκι με παγωγό στο Μανάρι © Πάνος Πουρνάρας
Συνολικά η αίσθηση είναι περίεργη. Παρά το γεγονός πως στα τραπέζια υπάρχουν τραπεζομάντιλα και ένα κεράκι που τα φωτίζει ζεστά για 90 λεπτά (στο 91′ το φαΐ εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου, πρέπει να φεύγω όπου να ’ναι), παρά το γεγονός πως στα πιάτα υπάρχει το παιχνίδισμα «καλή όρεξη, μανάρι μου», τα vibes δεν είναι ζεστά και φιλόξενα. Έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς βιοτεχνία σε φάση παραγωγής. Όσο κι αν ήταν ευγενικό και γρήγορο το σέρβις, ερωτηθήκαμε πολύ συχνά αν όλα ήταν εντάξει, τα άδεια πιάτα έφευγαν ακαριαία, δεν μας έμεινε η ζεστή και χαλαρή αίσθηση μιας ταβέρνας (έτσι αυτοχαρακτηρίζεται).
Ρωτήσαμε και για την αγελαδινή σπαλομπριζόλα. Προέλευση, φυλή κ.λπ. Περισσότερο για να δούμε το τι επέλεξαν να προσφέρουν, όχι για να την παραγγείλουμε. Το πρόθυμο προσωπικό έπρεπε να πάει να ρωτήσει για να μας απαντήσουν πως είναι Χολστάιν. Η ταπεινή μας άποψη είναι πως σε μια διάσημη κρεατοταβέρνα αυτές οι πληροφορίες -και ειδικά για το μοναδικό πιάτο με μοσχαρίσια κοπή- θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες στο προσωπικό.
Η δημοσιότητα που πήρε το Μανάρι από το άνοιγμά του ήταν πρωτοφανής. Δημιουργήθηκε τόση φασαρία, που θα έλεγε κανείς πως είχαμε μπροστά μας το πιο σημαντικό opening εδώ και χρόνια. Είναι όμως; Αντικειμενικά το φαγητό είναι καλό. Αλλά όχι εξαιρετικό.
Για κάθε επιμέρους πιάτο που ήρθε μπροστά μας, έχουμε δοκιμάσει κάπου αλλού κάτι πιο δουλεμένο ή εντυπωσιακό αντίστοιχο. Πολύ πιο απολαυστικό το καπνιστό συκώτι στις Μακαρούνες στο Περιστέρι. Πολύ πιο τραγανές και λιμπιστικές οι τηγανιτές πατάτες στο Εβίβα στην Κορινθία. Πολύ πιο γευστικό το πρόβειο μπιφτέκι στην «Παρέα της Φανής» στο Χαλάνδρι. Άρα, ναι μεν δεν απογοητεύεσαι αν έχεις έρθει ανυποψίαστος, αλλά μένεις με μια αίσθηση ανικανοποίητου αν όλη η δημοσιότητα και η διαδικασία να βρεις τραπέζι σου ανέβασε πολύ ψηλά την πήχη.
Αν τώρα όλα αυτά απαντούν στο ερώτημα «αν είναι υπερτιμημένο», θα πρότεινα να αναγνώσουμε τον όρο σε σχέση με τη μεγάλη δημοσιότητα και όχι με την τιμή.
