Suma: Νέο, (υπερ)θετικό άθροισμα στο Κέντρο

Τι ζητεί κάποιος για να του δικαιολογηθεί μια βραδινή έξοδος; Απλά πράγματα. Να απολαύσει γευστικό φαγητό. Αν είναι και σε μορφή δημιουργικού και όμορφου πιάτου, όπως αυτά του Suma στην Καλαμίωτου, είναι bonus.

Να είναι σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον χωρίς πολλή φασαρία, για να μπορεί να επικοινωνήσει με την παρέα του, να δικαιολογηθεί η έξοδος με φίλους. Αν είναι και ένας όμορφος και φροντισμένος χώρος, με σωστό φωτισμό, ενδιαφέρουσα μουσική και σωστό ήχο, ακόμα καλύτερα. Άλλο ένα bonus.

Και αν έχεις και σωστό, εξυπηρετικό, χαμογελαστό προσωπικό, βγαίνει ακόμα περισσότερο η σούμα. Εδώ μας προέκυψαν όλα. Με τα bonus και με τα έρκερ μαζί (κρύο αρχιτεκτονικό αστείο).

Πήγαμε λοιπόν μια κρύα βραδιά στον πεζόδρομο της Καλαμιώτου, γνωρίζοντας πως στην κουζίνα του νέου Suma βρίσκονται οι Δημήτρης Κωστόπουλος και ο Σείριος Κομιχείλης, δημιουργοί του «Μυστικού Κήπου» στο Χαλάνδρι. Στον Κήπο όσες φορές κι αν έχουμε πάει, δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ. Απλώς βρίσκουμε το μαγαζί εκεί λίγο μικρό και στριμωγμένο. Πιστεύαμε πως θα δοκιμάσουμε τα comfort, σχετικά απλά αλλά πολύ νόστιμα πιάτα της γαστροταβέρνας, σε ένα πιο σύγχρονο και φρέσκο χώρο, με μια νέα εκτέλεση.

Αλλά όχι. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια σχετικά μικρή κάρτα 11 πιάτων με συνοπτικές περιγραφές που καθόλου δεν σε προϊδεάζουν για το παλιρροϊκό κύμα γεύσης που κρύβουν πίσω τους.

Δύσκολο να περιγράψουμε πιάτα, να πούμε μόνο πως δοκιμάσαμε ένα απίστευτο πιάτο με γαρίδα / χοιρινό / κρέμα φέτας / ντομάτα / άνηθο, την εξαιρετική σαλάτα με σελινόριζα / παντζάρι / μανιτάρια / τρούφα, τα bao buns με χοιρινό iberico. Και δεν έχει νόημα να μιλήσουμε περισσότερο για κάθε πιάτο γιατί όπως λένε, κάθε μήνα αλλάζουν μενού και πιθανότατα θα βρείτε άλλα όταν πάτε. Παρεμπιπτόντως και όχι αδιάφορο είναι το ότι τα πιάτα είναι φωτογενή και «ινσταγκραμικά», στημένα αριστοτεχνικά. Ήταν όλα εντυπωσιακά νόστιμα, από την αρχή με τη φοκάτσια με το αρωματισμένο βούτυρο και μπούκοβο, μέχρι το τέλος που ήταν μια ολόδροση πανακότα με κραμπλ πορτοκαλιού που πίκριζε τόσο όσο χρειαζόταν για να σου ξανασηκώσει τους γευστικούς κάλυκες που νόμιζαν πως τέλειωσαν το έργο τους και είχαν αράξει στον νοερό καναπέ. Τη συνοδέψαμε με ένα London Sour που ήταν πολύ κοντά στο αγαπημένο μου ξινό Pisco Sour, αλλά με τζιν, λεμονόχορτο και πράσινο μήλο.

Δεν ήταν αυτά που νομίσαμε πως θα δοκιμάσουμε, δηλαδή τη φιλοσοφία του «Μυστικού Κήπου» που προσφέρει μια ζεστή, casual κουζίνα γειτονιάς. Εδώ βρίσκουμε ένα σπάνιο, κοσμοπολίτικο, urban πωστολένε, απόσταγμα μαγειρικής ωριμότητας, με μια δημιουργικότητα που δεν περιμένεις να τη συναντήσεις εκτός περιβάλλοντος fine dining. Τούτου δοθέντος (που λένε και οι λόγιοι), η πρόταση της Suma είναι μια απίστευτη value-for-money εμπειρία που προτείνουμε να δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Και να μην αφήσετε να τη χαίρονται μόνο οι (πολλοί) ξένοι επισκέπτες του Αθηναϊκού κέντρου που συναντήσαμε κι εμείς στο εστιατόριο.

Καλή δουλειά έχει γίνει και στα κρασιά. Ευφάνταστες, ενδιαφέρουσες και όχι προφανείς επιλογές, με λογική τιμολόγηση. Επιλέξαμε ένα πρεκνάδι του Διαμαντάκου από τη Νάουσα που ταίριαξε άψογα με ότι φάγαμε.

Άξιο λόγου και το θέμα της μουσικής που έβαζε από L.P. ο Δημήτρης Παπαϊωνάννου. Έχω καιρό να ακούσω τόσο ενδιαφέρουσες επιλογές από world jazz-funk με (επιτέλους) πολλά άγνωστα κομμάτια που με κράτησαν στη συνεχή συναρπαστική εγρήγορση της ανακάλυψης. Ειλικρινά αυτός ο συνδυασμός εκπλήξεων στις γεύσεις και τη μουσική με έκαναν να νοιώσω ευτυχής.

Άλλη ευχάριστη έκπληξη οι πεντακάθαρες και προσεγμένες τουαλέτες, όχι με χαρτιά και φυσερά, αλλά με κανονικές ατομικές βαμβακερές πετσέτες.

Κάπως τώρα πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να κλείσουμε το κείμενο χωρίς να μοιάζουμε με ίνφλουενσερς που (με το αζημίωτο) τα βρίσκουν όλα τέλεια.

Ε, ας πούμε πως τα χτένι ψαριού από μπακαλιάρο θα το θέλαμε ελαφρώς λιγότερο αλμυρό.

Και θα έπρεπε στο ισόγειο να υπάρχει μια τουαλέτα για ΑΜΕΑ.

Αυτά. Σπεύστε.

Διαβάστε επίσης

Οι επενδυτές φοβούνται ότι ο πληθωρισμός επιστρέφει. Μπορεί να έχουν δίκιο

Politico: Ο Πούτιν δίνει στον Τραμπ τα ορυκτά που θέλουν οι ΗΠΑ

Πώς η νίκη του Μερτς επηρεάζει την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ