Αν ποτέ αποφασίσετε να επισκεφθείτε τη Μαδρίτη, τότε θα πρέπει απαραιτήτως να κατευθυνθείτε προς τα διάσημα bodegas -κοινώς wine bars-, τα μικροσκοπικά tapas bars και τα mercados -τις αγορές τροφίμων.
Θα βρεις υπέροχα φρεσκοτηγανισμένα χρυσαφί και τραγανά churros, πιάτα με μανιτάρια και chorizos, κύκλους μελιτζάνας, ένα συνονθύλευμα από πατάτες πνιγμένες σε πικάντικη σάλτσα, χειροποίητα πατατάκια, τραγανά και αλμυρά, φέτες από το διάσημο jamón, παχιές ελιές Nocera και το βότανο μόρτσιλα…
Όπως αναφέρει στο γαστρονομικό του οδοιπορικό ο βρετανικός Guardian, οι Μαδριλένοι φημίζονται για το ότι τρώνε αργά, κυρίως επειδή το κυρίως γεύμα τους είναι το τελευταίο από τα πέντε γεύματα, ξεκινώντας με ένα ελαφρύ πρωινό. Συνήθως περιλαμβάνει καφέ με σνακ «στα όρθια», συνεχίζουν με ένα μικρό δεκατιανό, το γνωστό «almuerzo», ένα πλήρες μεσημεριανό γεύμα μεταξύ 14.00-16.00, το απόγευμα με καφέ με κέικ και ολοκληρώνουν με το βραδινό δείπνο.
Μόλις ο επισκέπτης μπει σε αυτούς τους ρυθμούς, που εδώ που τα λέμε δεν διαφέρουν από τους ελληνικούς, η Μαδρίτη αρχίζει πραγματικά να βγάζει νόημα: μια πόλη με παράδοση αιώνων στη ζαχαροπλαστική, tapas, street food markets σε κάθε γειτονιά και ατμοσφαιρικά bodegas.
Οι δημοσιογράφοι του Guardian ξεκίνησαν το Σαββατοκύριακό τους από τη σοκολατερία Los Artesanos 1902, ή για να ακριβολογούμε churreria, όπου θα βρεις βελούδινες ζεστές σοκολάτες και παραδοσιακά churros. Η ιστορία και η παράδοση αποτελούν μεγάλο μέρος της γαστρονομικής κουλτούρας της Μαδρίτης, με πολλά εστιατόρια που διευθύνονται από την ίδια οικογένεια για γενιές. Έτσι κι εδώ, πλέον τα churros δημιουργούνται από τους εγγονούς του αρχικού ιδιοκτήτη.
Εστιατόρια που προτείνονται για παραδοσιακά πιάτα, όπως μανιτάρια γεμιστά με chorizo ή σκορδάτες γαρίδες, είναι το Mesón del Champiñón και το La Casa del Abuelo, το οποίο ανήκει στην ίδια οικογένεια από το 1906. Όσο για τα νυχτοπερπατήματα, αυτά μετατρέπονται σε ευχάριστες περιηγήσεις από μπαρ σε μπαρ, που όμως το καθένα έχει να προσφέρει για γαστρονομική εμπειρία. Ένα από αυτά είναι Devour Madrid, που «τυλίγει» 2.000 χρόνια ισπανικής ιστορίας γύρω από τέσσερις στάσεις tapas, τα οποία συνοδεύονται από tinto de verano, την απλοποιημένη εκδοχή της διάσημης σανγκρία, η οποία συμπληρώνεται από μια ήπια λεμονάδα. «Ασυνήθιστο, αλλά αδιανόητα γευστικό», σχολιάζει ο βρετανικός Guardian.
