“Μακαρούνες” στο Περιστέρι: Χρειάζεται Δημόσιες Σχέσεις ένας Κάιζερ;

Τι χρειάζεται για να γίνει γνωστό ένα εστιατόριο και να γεμίσει τα τραπέζια του από την πρώτη μέρα; Δημοσιότητα.

Ιδανικά, ζητάει να ασχοληθεί κάποιος από τους γνωστούς μεγαλόσχημους κριτικούς των δημοφιλών sites/newsletters/περιοδικών που ασχολούνται με την εστίαση. Εάν φυσικά ο επιχειρηματίας ή ο σεφ έχουν τα «κονέ». Αν είναι της πιάτσας, αν έχουν δικτύωση. Διότι αν δεν έχεις τις γνωριμίες, αν δεν κάνεις PR, αν δεν γραφούν όλα τα κλισέ στα δελτία τύπου για «ανεβασμένες γεύσεις» και «διακοσμητικές τάσεις που εφαρμόστηκαν στον χώρο», θα πρέπει να αγωνιστείς σκληρά. Να χτίσεις τη φήμη του με «word of mouth». Με μεγάλη υπομονή και αλάνθαστη συνέπεια. Και αν αντέξεις οικονομικά μέχρι να τα καταφέρεις, θα έχεις πετύχει άθλο.

Για τις «Μακαρούνες» στο Περιστέρι τα παραπάνω είναι ιδανικό case study. Είναι στη θέση του εδώ και οκτώ χρόνια! Κι όμως, αν ψάξετε στο Διαδίκτυο, δεν θα βρείτε πάνω από ένα-δύο άρθρα όπου να αναφέρεται ως πρόταση εξόδου. Από κριτικές κοινού, όμως, στις πλατφόρμες, σκίζει.

Καταλαβαίνουμε. Δεν είναι εύκολο κάποιος «κριτικός» να καταδεχτεί να διασχίσει τον Κηφισό για τα λαϊκά δυτικά προάστια. Άντε να το κάνει για το «Τραβόλτα» και το «Base Grill» των αδελφών Λιάκου. Αν, όμως, έκαναν τον κόπο να εξερευνήσουν λίγο πιο πέρα από τις επιχειρήσεις των γνωστών τους, θα έβρισκαν ένα εξαιρετικό εστιατόριο, με προσανατολισμό στην ιταλική κουζίνα, που σερβίρει μια γευστικότατη comfort έκδοσή της. Που έχει εδώ και καιρό φανατικούς φίλους και μόνιμους πελάτες, που έρχονται ξανά και ξανά.

Μάθαμε γι’ αυτό από φίλο, κάτοικο της περιοχής, που ήταν ενθουσιασμένος και αρχικά είχαμε μια μικρή δυσπιστία, διότι -τι διάολο- κάτι δεν θα είχαμε διαβάσει; Κάτι δεν θα είχαμε ακούσει; Ποιο ΜΜΕ δεν θέλει να έχει φρέσκο περιεχόμενο για «νέες ανακαλύψεις» σε μια περίοδο που η μισή Ελλάδα διαβάζει εστιατορικές προτάσεις;

Και από τότε που το επισκεφτήκαμε γίναμε κι εμείς φανατικοί θαμώνες. Διότι ξέρουμε κάθε φορά πως θα φάμε εξαιρετικά, θα μας περιποιηθούν με ένα σέρβις απαράμιλλης ευγένειας και κυρίως ενημερωμένο για όλα τα υλικά του κάθε πιάτου, με προτάσεις για το τι κρασί θα ταιριάξει. Με ενδιαφέρουσα κάρτα κρασιών με ελληνικές, ιταλικές και γαλλικές ετικέτες.

Ο σεφ Βίλεμ Κάιζερ, με αρκετά σκληρή δουλειά στο βιογραφικό του, έχει στήσει ένα menu με πολλή ουσία και με κάποια πιάτα να είναι από τα κορυφαία που έχουμε δοκιμάσει: τα paccheri με καραβίδες και παστουρμά (ω ναι!). Τα cappelletti με μπακαλιάρο, κρέμα ταραμά, fish sauce και μυρωδικά (όνειρο). Το καπνιστό συκώτι (ανυπέρβλητο). Τα κρεατικά του ποιοτικότατα, από φάρμα στα Άγραφα. Με σαλάτες που αλλάζουν ανάλογα με τα υλικά κάθε εποχής (ακόμα θυμάμαι τη burrata με σύκα από τα Μεσόγεια).

Για να μην πολυλογούμε, ένα άρτια στημένο μαγαζί με (υπερ)νοστιμιές και λογικότατες τιμές, που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμαστεί για να αντιληφθεί κάποιος το πρόβλημα με το συστημικό PR που κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές μας.

Αλλά ας μείνει μεταξύ μας παρακαλώ, γιατί ήδη δυσκολευόμαστε να βρούμε τραπέζι.