Η Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων στο Λονδίνο άνοιξε ξανά έπειτα από τρία χρόνια και οι φιλότεχνοι Βρετανοί έσπευσαν να την δουν.
Η γκαλερί που φιλοξενεί ίσως τη μεγαλύτερη συλλογή πορτρέτων στον κόσμο έκλεισε για πρώτη φορά από το 1896 -όταν άνοιξε αρχικά- και αυτό για να αναδιαμορφωθεί το κτίριο αλλά και ο τρόπος παρουσίασης των σπουδαίων έργων.
Συνολικά, η «ανανέωση» αυτή κόστισε 52 εκατομμύρια δολάρια (41 εκατ. λίρες) και ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Jamie Fober να την υλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό. Σκοπός ήταν –εκτός από τις κτηριακές αλλαγές- να δημιουργηθεί ένα αφήγημα μέσα από τους πίνακες στο οποίο μπορεί ο επισκέπτης να παρακολουθήσει την ιστορία του Ηνωμένου Βασίλειού από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
H μεγάλη αλλαγή όμως στο υλικό που η Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων δείχνει στο κοινό έχει να κάνει με τις γυναίκες. Το 48% των πορτραίτων της γκαλερί του 20ού και 21ου αιώνα είναι πλέον γυναίκες, από 35% που ήταν πριν. Και το 11% όλων των πορτραίτων που εκτίθενται σήμερα είναι άτομα από μειονότητες, από 3%.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, η γκαλερί επισημαίνει το έργο της που αφορά την απόκτηση, την ανάθεση και τον δανεισμό έργων τέχνης για την παρουσίαση ενός ευρύτερου φάσματος ανθρώπων και ιστοριών.
28 μέτρα αφιερωμένα στις γυναίκες
H Jann Haworth και η κόρη της Liberty Blake ανέλαβαν σε συνεργασία με το Chanel Culture Fund, να δημιουργήσουν μια τοιχογραφία μήκους 28 μέτρων με τίτλο «Work In Progress».
Η εντυπωσιακή τοιχογραφία απεικονίζει 130 γυναίκες που επηρέασαν τη βρετανική ιστορία και τον πολιτισμό, μεταξύ των οποίων η Βουδικεία, η τελευταία βασίλισσα της κελτικής Βρετανίας, η ακαδημαϊκός Mary Beard, οι συγγραφείς Beatrix Potter και Agatha Christie και η πρώην ολυμπιονίκης πυγμάχος Nicola Adams.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εγκατεστημένο δίπλα στη νέα αίθουσα εισιτηρίων της γκαλερί, το «Work In Progress» έχει υφολογικούς παραλληλισμούς με το εξώφυλλο του άλμπουμ «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band» των Beatles του 1967.
Οι εργασίες για το έργο ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μέσω μιας σειράς εργαστηρίων υπό την καθοδήγηση των Haworth και Blake σε συνεργασία με κολέγια και κοινοτικές ομάδες από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, μαζί με 14 επαγγελματίες καλλιτέχνες. Οι συμμετέχοντες ζωγράφισαν με ακρυλικά χρώματα μια γυναίκα της επιλογής τους, και στη συνέχεια όλα τα σχέδια τοποθετήθηκαν και επανατοποθετήθηκαν σχολαστικά από τον Blake για να σχηματίσουν μια ενιαία εικόνα σε επτά πίνακες.
«Το στένσιλ είναι μια εξαιρετική διαδικασία για να δουλέψουν ερασιτέχνες, επειδή έχει όρια», δήλωσε ο Blake και συνέχισε: «Δεν είναι σαν να δίνεις σε κάποιον ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί και να του λες ‘φύγε’. Είναι περιορισμένο, αλλά σε αυτό υπάρχει απίστευτη ελευθερία».
Στον έβδομο πίνακα υπάρχει ένα άδειο περίγραμμα για να μπορεί ο κάθε θεατής να σκεφτεί ποια γυναίκα εκείνος θα επέλεγε να τοποθετήσει. «Η τοιχογραφία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια ερώτηση ή ίσως μια σειρά από ερωτήσεις. Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Τι έκανε;» δήλωσε ο Haworth. «Πώς μπορείτε να γιορτάσετε τα επιτεύγματα των γυναικών όταν ξέρετε ότι όσο περισσότερο κοιτάτε, τόσο περισσότερα ανακαλύπτετε και ότι θα πρέπει να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα: ‘Γιατί η Χ δεν είναι σε αυτή την τοιχογραφία;’. Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει η τοιχογραφία Work In Progress και γι’ αυτό υπάρχει μια κενή σιλουέτα για να προσθέσει ο θεατής τη δική του επιλογή».
Τοιχογραφία στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων @ https://www.npg.org.uk/
