Ο Άμραμ Καν δεν είναι ένας απλώς χορευτής. Έπειτα από δυο δεκαετίες σπουδαίας καριέρας μπορεί πια να ανεβαίνει στη σκηνή και να αφηγείται τις δικές του ιστορίες.
Πλησιάζοντας τα 50 επιστρέφει στις ρίζες του και θυμάται τα παραμύθια με τα οποία τον νανούριζε η μαμά του. Και μαζί μπλέκει αυτά που έχει εκείνος επιλέξει για να χαλαρώνει τα δικά του παιδιά.
Πόσο σύγχρονος μπορεί να είναι ο Μόγλης;
Ο Άκραμ Καν θα κάνει μια στάση στην παγκόσμια περιοδεία του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να τον απολαύσει το ελληνικό κοινό που τόσο τον αγαπάει. Άλλωστε οι δυο παραστάσεις του, στις 14 και 15 Ιουνίου, έγιναν αμέσως sold out.
Ο σπουδαίος χορευτής αποφάσισε φέτος να φέρει στη σκηνή τον Μόγλη. Η παράσταση Jungle Book reimagined βασίζεται στην πολυαγαπημένη ιστορία του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Με την αίσθηση του επείγοντος, ο χορογράφος ερμηνεύει τη γνωστή ιστορία του Μόγλη μέσα από το φακό των σημερινών παιδιών –αυτών που θα παραλάβουν τον κόσμο μας και θα γίνουν οι αυριανοί αφηγητές.
Στο Βιβλίο της ζούγκλας ο άνθρωπος αποτελεί θανάσιμη απειλή για τη φύση. Mέσα από τα μάτια ενός πρόσφυγα που αιχμαλωτίζεται σε έναν κόσμο κατεστραμμένο από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, o Άκραμ Καν και η ομάδα του αφηγούνται μια ιστορία που θα μας βοηθήσει να αφουγκραστούμε όχι τις δικές μας αλλά τις φωνές του φυσικού κόσμου που εμείς, ο μοντέρνος κόσμος, προσπαθούμε να αποσιωπήσουμε.
Ο Άκραμ Καν δεν σταματάει πουθενά
Ο Άκραμ Καν είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες της εποχής μας στο χορό. Μέσα σε διάστημα μόλις μίας δεκαετίας, έχει ήδη δημιουργήσει μια εργογραφία με σημαντική συνεισφορά στο χώρο της βρετανικής τέχνης, αλλά και διεθνώς.
Η φήμη του οικοδομήθηκε πάνω στην επιτυχία των ευφάνταστών, πολύ προσιτών και αλληλοσχετιζόμενων παραγωγών του, ανάμεσα στις οποίες είναι και οι «DESH», «iTMOi», «Vertical Road», «Gnosis» και «zero degrees».
Το έργο του θεωρείται βαθιά συναισθηματικό, ενώ η ευφυώς επεξεργασμένη αφήγησή του γίνεται αβίαστα οικεία και επική. Ένα πρόσφατο επίτευγμα στη σταδιοδρομία του Άκραμ Καν, τον οποίο οι «Financial Times» περιέγραψαν ως καλλιτέχνη «με τεράστια φωνή για τεράστια πράγματα», ήταν η δημιουργία ενός μέρους της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου (2012), που έγινε ομόφωνα δεκτό με επαίνους.
