THEPOWERGAME
Υπάρχουν καλλιτέχνες που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, όπως υπάρχουν και αρχιτέκτονες που άλλαξαν ριζικά τις πόλεις και τη ζωή μας. Με όραμα και έμπνευση, με ταλέντο και σκληρή δουλειά, ταλαντούχοι άνθρωποι σχεδίασαν και διαμόρφωσαν το αστικό τοπίο. Μουσεία, κατοικίες, αεροδρόμια, ολόκληρες πόλεις, έγιναν μέσα από τα σχέδιά τους αριστουργήματα και θαυμάζονται σε όλο τον κόσμο.
Σας παρουσιάζουμε τους πέντε από πιο επιδραστικούς εν ζωή αρχιτέκτονες και το σπουδαίο έργο τους:
Φρανκ Γκέρι
Αν και σε έξι χρόνια ο Φρανκ Γκέρι κλείνει τα 100, δεν σταματάει λεπτό να δουλεύει. Ένας από τους πιο αναγνωρισμένους αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, έχει γίνει διάσημος για την αποδόμηση που χαρακτηρίζει τα περισσότερα σχέδιά του. Η μορφή στα κτίρια του Γκέρι δεν έχει ποτέ σχέση με τη λειτουργία τους, αλλά αυτό τα κάνει ακόμα πιο υπέροχα.
Τουρίστες από όλο τον κόσμο συρρέουν για να δουν τα κομψοτεχνήματα του γκουρού της αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος δηλώνει ακούραστος και αδυνατεί να φανταστεί τον εαυτό του να συνταξιοδοτείται.
Αν και η καριέρα του εκτινάχτηκε μετά τα 50, όταν αποφάσισε να αφοσιωθεί στις αντισυμβατικές του ιδέες, ο Φρανκ Γκέρι πολύ γρήγορα αναγνωρίστηκε ως σπουδαίος. Βασική αιτία, το μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο, το οποίο ο αρχιτέκτονας Philip Johnson χαρακτήρισε «το πιο σπουδαίο κτίριο της γενιάς μας».
Ένα μνημειώδες κτίριο στις όχθες του ποταμού Νερβιόν με ασύμμετρους όγκους και καμπύλες επιφάνειες από τιτάνιο, με το οποίο ο Γκέρι απέδειξε ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να αναζωογονήσει υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, προκαλώντας μάλιστα στη συνέχεια το «εφέ του Μπιλμπάο», δηλαδή μια σειρά από ανάλογα πρότζεκτ που άρχισαν να γεννιούνται σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ο Γκέρι είναι επίσης πολύ γνωστός στην Αμερική για το Walt Disney Hall στο Λος Άντζελες. Άλλα αναγνωρίσιμα έργα του είναι το Der Neue Zollhof στο Düsseldorf της Γερμανίας και το Marqués de Riscal Vineyard Hotel στην Ισπανία και η Disneyland στο Παρίσι. Αγαπημένο όλων, το κτίριο που «κουνιέται», το Dancing House ή Fred and Ginger στην Πράγα, που θυμίζει χορευτικό ζευγάρι.
Ο Φρανκ Όουεν Γκόλντμπεργκ, όπως είναι το όνομά του, γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1929 στο Τορόντο του Καναδά από Ρωσοεβραίους γονείς. Ο πατέρας του, Ίρβινγκ Γκόλντμπεργκ, είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ενώ η μητέρα του ήταν Πολωνοεβραία μετανάστρια. Η γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του, Λία Καπλάνσκι, ενέπνευσε στον μικρό Φρανκ το πάθος για την αρχιτεκτονική, κατασκευάζοντας μαζί του «πόλεις από το μέλλον», με κομματάκια ξύλου από το κατάστημα του συζύγου της.
Όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος, η μεγάλη του αγάπη είναι η κλασική μουσική. «Περισσότερο απ’ όλα μ’ αρέσει να δημιουργώ αίθουσες συναυλιών. Λατρεύω την κλασική μουσική. Πώς μπορείς να κάνεις ένα κτίριο να επικοινωνεί; Πώς μπορείς να κάνεις τη σκηνή πρόσφορη στην επικοινωνία με τους θεατές ή την ορχήστρα να μοιράζεται τα αισθήματα του κοινού; Έχει να κάνει με την κλίμακα, τα υλικά, τη σωστή τοποθέτηση της λεπτομέρειας».
Νόρμαν Φόστερ
Ο αρχιτέκτονας πίσω από τα πιο σπουδαία ορόσημα του πλανήτη, όπως ο ουρανοξύστης Gherkin του Λονδίνου, και αυτός που παράλληλα «υπογράφει» το masterplan του Ελληνικού, ακούει στο όνομα Νόρμαν Φόστερ.
Ο 88χρονος σήμερα αρχιτέκτονας, σχεδόν μισό αιώνα πριν αναλάβει τον σχεδιασμό του πρώτου «πράσινου» Πύργου κατοικιών στη Μαρίνα του Αγίου Κοσμά, τάραξε τα νερά της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής.
Από το 1967, όταν άνοιξε το γραφείο του στο Λονδίνο, μέχρι και σήμερα έχει αναλάβει εκατοντάδες έργα σε πάνω από είκοσι χώρες του κόσμου. Εντυπωσιακό φάσμα σχεδίων, που περιλαμβάνει από γκαλερί και μουσεία μέχρι αεροδρόμια και φυσικά ουρανοξύστες, ιδιωτικές κατοικίες και γραφεία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Φόστερ έγινε ο 21ος βραβευμένος με το βραβείο Pritzker Architecture Prize το 1999. Του έχει απονεμηθεί το Χρυσό Μετάλλιο Αρχιτεκτονικής του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων (1994), το Βασιλικό Χρυσό Μετάλλιο Αρχιτεκτονικής (1983) και το Χρυσό Μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (1991). Το 1990 τιμήθηκε με τον τίτλο του Ιππότη στο πλαίσιο των γενεθλίων της βασίλισσας, ενώ το 1999 τιμήθηκε με τον ισόβιο τίτλο του Peerage, με την ονομασία The Lord Foster of Thames Bank.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα 470 βραβεία, αλλά και η λίστα με τα έργα που έχει υπογράψει, είναι αδύνατον να αναφερθούν εξ ολοκλήρου. Αυτό όμως που πρέπει να αναφερθεί είναι η αρχιτεκτονική του, που ποτέ δεν μπήκε σε νόρμες και καλούπια. Ο Φόστερ αγαπούσε την τεχνολογία και τη συνδύασε με τον σχεδιασμό κτιρίων.
Από τις πρώτες του επιτυχίες ήταν το Willis Faber και το Dumas Building, που χτίστηκαν μεταξύ 1971 και 1975 στο Ipswich της Αγγλίας, και αργότερα το Κέντρο Sainsbury για τις εικαστικές τέχνες, μια γκαλερί και ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στο Πανεπιστήμιο East Anglia του Norwich.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η σταθερή αφοσίωσή του στις αρχές της αρχιτεκτονικής ως μορφή τέχνης, η συνεισφορά του στον ορισμό μιας αρχιτεκτονικής με υψηλά τεχνολογικά πρότυπα και η εκτίμησή του για τις ανθρώπινες αξίες, που εμπλέκονται στην παραγωγή συνεχώς καλώς σχεδιασμένων έργων, ήταν τα στοιχεία που του έδωσαν το βραβείο Pritzker.
Ο Φόστερ, όμως, δεν σταματάει πουθενά. Ταξιδεύει με ρυθμό που δεν μπορεί να αντέξει κανείς, αλλάζει χώρα σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες και συνεχίζει να ονειρεύεται.
Ζαν Νουβέλ
Γεννημένος από γονείς εκπαιδευτικούς σε μια μικρή επαρχία της Γαλλίας, ο Ζαν Νουβέλ έμοιαζε να έχει προδιαγεγραμμένη μοίρα. Κι όμως, μια κομβική συνάντηση που είχε στα 16 με έναν καθηγητή σχεδίου τού άνοιξε τα μάτια και τον οδήγησε σε άλλους δρόμους. Μπορεί οι γονείς του να αντέδρασαν στην απόφασή του να ασχοληθεί με τις τέχνες, αλλά η αρχιτεκτονική έμοιαζε η ιδανική μέση λύση. Ο σπουδαίος αρχιτέκτονας πέρασε πρώτος στην Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι το 1966 και πήρε το πτυχίο του το 1971.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Ζαν Νουβέλ έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γαλλική διανόηση τη δεκαετία του ’70, καθώς ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Mars 1976 και της γαλλικής Ένωσης Αρχιτεκτόνων. Το Mars 1976, όπως έχει αναφέρει, ήταν ένα κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στο κράτος, ώστε να μην επαλαμβάνει παντού τα ίδια πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά σχέδια. «Δεν θέλαμε να χτίζονται με τον ίδιο τρόπο τα πανεπιστήμια, οι πόλεις κ.λπ. Υπερασπιζόμασταν τη διαφορετικότητα. Ο καλύτερος τρόπος να προστατεύεις τα δικαιώματα ενός αρχιτέκτονα είναι να υπερασπίζεσαι την ίδια την αρχιτεκτονική».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Υπάρχουν κτίρια που σχεδίασε ο Ζαν Νουβέλ και άλλαξαν για πάντα την αρχιτεκτονική. Ένα τέτοιο είναι το Ινστιτούτο Αραβικού Κόσμου στο Παρίσι, ο Πύργος Agbar στη Βαρκελώνη, το Νέο Λούβρο στο Άμπου Ντάμπι και το Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο στη Λουκέρνη. Και η λίστα είναι ατελείωτη, όπως και η λίστα με τα βραβεία που έχει πάρει.
Το 1989 το Ινστιτούτο Αραβικού Κόσμου στο Παρίσι τιμήθηκε με το βραβείο Aga-Khan, λόγω του ρόλου του ως «επιτυχημένης γέφυρας μεταξύ της γαλλικής και της αραβικής κουλτούρας». Το 2000 ο Jean Nouvel έλαβε το Χρυσό Λιοντάρι της Μπιενάλε της Βενετίας. Το 2001 έλαβε τρία από τα υψηλότερα διεθνή βραβεία: το Βασιλικό Χρυσό Μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων (RIBA), το Praemium Imperial της Ένωσης Καλών Τεχνών της Ιαπωνίας και το Βραβείο Borromini για το Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο της Λουκέρνης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κορυφαία διάκριση για τον ίδιο ήταν το βραβείο Pritzker το 2008, η υψηλότερη τιμή για έναν αρχιτέκτονα.
Το έργο του Ζαν Νουβέλ, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα των Ateliers Jean Nouvel, «δεν προκύπτει από το στυλ ή την ιδεολογία, αλλά από μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα μοναδικό κόνσεπτ για έναν μοναδικό συνδυασμό ανθρώπων, τόπου και χρόνου. Από τη συμφραζόμενη προσέγγισή του και την ικανότητά του να εμπλουτίζει με μια πραγματική μοναδικότητα όλα τα projects που αναλαμβάνει, έχουν προκύψει κτίρια που μετασχηματίζουν με συνέπεια το περιβάλλον τους και σημαδεύουν ανεξίτηλα τις πόλεις στις οποίες είναι χτισμένα».
Ρέντζο Πιάνο
O Ρέντζο Πιάνο στα 85 του χρόνια είναι ακόμα ενθουσιασμένος με κάθε του έργο, όπως ακριβώς στην αρχή της καριέρας του.
Ο αρχιτέκτονας, που είναι ιδιαίτερα γνωστός στους Έλληνες, κυρίως από το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έχει βάλει την υπογραφή σε μερικά από τα πιο σπουδαία κτίρια του πλανήτη.
Παρίσι, Λονδίνο, Αθήνα, Βερολίνο, Νέα Υόρκη και Σαν Φρανσίσκο. Με τα κτίριά του ο Ιταλός έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στις διασημότερες πόλεις του κόσμου και δεν τον σταματάει τίποτα. Σε αυτόν οφείλονται το Πολιτιστικό Κέντρο Ζορζ Πομπιντού, η ανάπλαση του παλιού λιμανιού της Γένοβας και της Πλατείας Πότσδαμ στο Βερολίνο, το κέντρο Πάουλ Κλέε στη Βέρνη, τα καινούργια γραφεία των Νew Υork Τimes, αλλά και η Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όπως αναφέρει η DW, ποτέ συμβάσεις ή παραδόσεις δεν λειτούργησαν ως τροχοπέδη στο έργο του διάσημου αρχιτέκτονα. Ήταν μόλις 33 ετών, όταν το 1971 ανέλαβε από κοινού με τον Βρετανό εταίρο του, Ρίτσαρντ Ρότζερς, την κατασκευή του νέου Mουσείου Mοντέρνας Tέχνης στο Παρίσι, που είναι γνωστότερο ως Κέντρο Πομπιντού.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Χρωματιστοί σωλήνες και σκαλοπάτια στις εξωτερικές επιφάνειες και μια ηλεκτρική σκάλα να δεσπόζει. Το κτίριο ξένισε τότε πολλούς. Σήμερα όμως το Κέντρο Πομπιντού ανήκει στα πλέον δημοφιλή αξιοθέατα και εμβληματικά κτίρια της γαλλικής πρωτεύουσας. «Ήμασταν τότε λίγο σαν μικρά παιδιά στο παιχνίδι. Ήμαστε, ωστόσο, πεπεισμένoι ότι κάτι θα έπρεπε να αλλάξει», έχει δηλώσει ο ίδιος Πιάνο, κάνοντας μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Ρέντζο Πιάνο γεννήθηκε στη Γένοβα το 1937, σε μια οικογένεια με παράδοση στον κατασκευαστικό κλάδο. Ενώ σπούδαζε στo Πολυτεχνείο του Μιλάνου, εργαζόταν στο γραφείο του Franco Albini.
Το 1971 έστησε το γραφείο Piano & Rogers στο Λονδίνο μαζί με τον Richard Rogers, με τον οποίο και κέρδισε τον διαγωνισμό για το Centre Pompidou. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 μέχρι τη δεκαετία του ‘90 εργάστηκε με τον μηχανικό Peter Rice, με τον οποίο μοιράστηκε το Atelier Piano & Rice από το 1977 μέχρι το 1981.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το 1981 ιδρύθηκε το Renzo Piano Building Workshop (RPBW), με 150 άτομα προσωπικό και γραφεία στο Παρίσι, τη Γένοβα και τη Νέα Υόρκη. Έκτοτε, το RPBW έχει αποτελέσει το όχημα για την ανάπτυξη ορισμένων εκ των πλέον αναγνωρίσιμων και σημαντικών έργων του Piano, όπως ο Τερματικός Σταθμός του Διεθνούς Αεροδρομίου Kansai στην Οσάκα, μια προβλήτα προσγείωσης και απογείωσης κυματοειδούς σχεδιασμού, που εκτείνεται μέσα στη θάλασσα, προκαλώντας δέος στον ταξιδιώτη, και το λουσμένο στο φως Μουσείο του Ιδρύματος Beyeler, στη Βασιλεία της Ελβετίας.
Σε αυτόν ανήκει, βέβαια, η αναβίωση της Potsdamer Platz (2000) στο Βερολίνο, αλλά και τα νέα γραφεία της εφημερίδας The New York Times (2008) στο Μανχάταν. Και τα όνειρά του δεν έχουν τέλος…
Ταντάο Άντο
Στα 77 του, ο Ταντάο Άντο είναι ένας από τους μεγάλους δασκάλους της σύγχρονης αρχιτεκτονικής -και ας μην έχει πάρει ποτέ του πτυχίο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Βραβευμένος με Πρίτσκερ, έχει σχεδιάσει εκατοντάδες ιδιωτικά και δημόσια κτίρια σε όλο τον κόσμο, έχοντας αναγάγει σε ύψιστη αξία στο έργο του την ομορφιά της απλότητας και την ισορροπία του φυσικού και του ανθρώπινου περιβάλλοντος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα σχέδιά του χαρακτηρίζονται από το έξυπνο παιχνίδισμα του φωτός και των σκιάσεων, των ανοιχτών και κλειστών χώρων και των φυσικών στοιχείων, τόσο στον εξωτερικό τους χώρο όσο και στα υλικά δομής που χρησιμοποιούνται. Έτσι, αν αναλογιστούμε πως τα κύρια χρώματα που συναντώνται στα κτίριά του είναι το γκρι και το λευκό, θα κατανοήσουμε πως ο απώτερος στόχος του Ando δεν είναι να δημιουργήσει ένα όμορφο αισθητικά, αποτέλεσμα αλλά να πείσει τον θεατή-επισκέπτη πως ο χώρος ενσωματώνει τη σοφία που αποκτήθηκε με τις αισθήσεις.
Ο Ταντάο Άντο γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1941 στη Μινάτο-κου της Οσάκα στην Ιαπωνία, πόλη που ζει έως σήμερα. Τον μεγάλωσε στην Ασαχί-κου της Οσάκα η γιαγιά του, από την οποία πήρε και το όνομα Άντο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ζωή του ήταν πολυτάραχη, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του ως επί το πλείστον στα χωράφια και τους δρόμους. Από την ηλικία των 10 έως και αυτή των 17 ετών μαθήτευσε στο πλάι ενός ξυλουργού, στο εργαστήριο που ήταν απέναντι από το σπίτι του, κατασκευάζοντας μια σειρά από μοντέλα αεροπλάνων, πλοίων και καλουπιών.
Εργάστηκε ακόμη ως οδηγός φορτηγού και ως μποξέρ πριν στραφεί στην αρχιτεκτονική. Ήταν αυτοδίδακτος, οι σπουδές του ξεκίνησαν όταν για σύντομο χρονικό διάστημα δούλεψε δίπλα σε σχετικούς με το αντικείμενο επαγγελματίες, όπως σχεδιαστές και πολεοδόμους.
Το αρχικό του ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική καλλιεργήθηκε όταν ανακάλυψε σε ηλικία 15 ετών ένα βιβλίο με σκίτσα του Λε Κορμπιζιέ σε βιβλιοπωλείο με μεταχειρισμένα βιβλία στην Οσάκα. Χρειάστηκαν αρκετές βδομάδες για να εξοικονομήσει τα χρήματα ώστε να το αγοράσει. Μόλις το απόκτησε, ο Άντο λέει: «Έχω αντιγράψει τα σχέδια της πρώιμης περιόδου του τόσες πολλές φορές, που οι σελίδες έχουν γίνει μαύρες. Αναρωτιόμουν πολλές φορές σιωπηλά πώς ο Λε Κορμπιζιέ είχε σκεφτεί αυτό το έργο ή το άλλο».
Ο Ταντάο Άντο έχει κερδίσει πολλά σημαντικά βραβεία, όπως το χρυσό μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (1989), το βραβείο Carlsberg (1992), το βραβείο Pritzker (1995) το VIII Premium Imperiale (1996) και το βασιλικό χρυσό μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτου των Βρετανών Αρχιτεκτόνων (1997).
Από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του είναι το Row House στο Σουμιγιόσι της Οσάκα, το Rokko Housing I, II και ΙΙΙ, αλλά και η Church of the Light.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
