Ρωμαίος και Ιουλιέττα: Ο θρήνος των εραστών που συγκινεί ακόμα

«Ο πιο μεγάλος έρωτας όλων των εποχών ήταν από την αρχή καταδικασμένος από τα αστέρια…», είχε πει ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ για το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», που έγιναν η αφορμή για ένα από τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα στην ιστορία.

O συγγραφέας έγραψε το έργο πριν καν κλείσει τα 30 και από τότε παίζεται ασταμάτητα στα θέατρα όλου του κόσμου.

Η τραγωδία με τους κατατρεγμένους νεαρούς εραστές συγκινεί ακόμα, αιώνες μετά την πρώτη της παρουσίαση, λόγω του θέματός της. Ο έρωτας από τη μία και η κατάντια μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα θεμελιώδη προβλήματά της δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν το κοινό.

Ρωμαίος και Ιουλιέττα © Εθνικό Θέατρο

Ο έρωτας ως κάτι που ξεπετάγεται ζωντανό μέσα από τον θάνατο και τολμά ν’ ανθήσει μέσα στην ασχήμια. Ως λύτρωση από έναν κόσμο καταδικασμένο να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Ο έρωτας ως η μοναδική αντίρροπη δύναμη στον παραλογισμό μιας αλλόκοτης, βίαιης, πνευματικά άνυδρης εποχής, που φαντάζει ανησυχητικά οικεία.

Το αξεπέραστο ποιητικό αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου από αύριο, 20 Απριλίου, σε μια μοναδική ανάγνωση από τον Δημήτρη Καραντζά.

Από τη μία το ζωογόνο πάθος κι από την άλλη η στυγνή βία. Από τη μία η ποίηση, το φως, η αγάπη και από την άλλη η χυδαιότητα, το σκοτάδι, το μίσος.

Ρωμαίος και Ιουλιέττα © Εθνικό Θέατρο

Η συγκλονιστική ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, των δύο νέων από τη Βερόνα που τόλμησαν να αγαπηθούν παρά τη μοιραία έχθρα που χώριζε τις πανίσχυρες οικογένειές τους, βασίζεται σ’ ένα εκρηκτικό μείγμα αντιθέσεων.

Από τη χαρά στον θρήνο ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα

Τοποθετώντας τη σκηνική δράση σ’ έναν χώρο που ξεκινά ως τόπος αναψυχής και καταλήγει να γίνει ομαδικός τάφος, η σκηνοθεσία επιχειρεί να φωτίσει και τις δύο αυτές αποκλίνουσες τροχιές στο έργο του Σαίξπηρ: από τη μία τη σήψη και τη φθορά μιας έκλυτης κοινωνίας που βουλιάζει, συμπαρασύροντας στον βούρκο καθετί αγνό και όμορφο, από την άλλη την ακατάσχετη ορμή του έρωτα που πάει προς το φως.

Ρωμαίος και Ιουλιέττα © Εθνικό Θέατρο

«Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα είναι σε έναν δικό τους τόπο -έναν τόπο ποίησης και φαντασίας- και προτάσσουν την αγάπη ως διαφυγή από ένα σύμπαν μίσους, που ζει ανά τους αιώνες. Η λυρική τους συνάντηση φτιάχνει ένα καταφύγιο, το οποίο συντηρούν μέχρι τέλους. Ο έρωτας και η πνευματικότητά τους ως διαφυγή, ως άρνηση να ενταχθούν σε μια σαπισμένη κοινωνία που διοργανώνει με την ίδια ευκολία γιορτές, όργια και θανάτους», σημειώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.

Η αγάπη συνώνυμο της βίας

Η παράσταση αναδεικνύει τον αμείλικτα σκληρό κόσμο του Σαίξπηρ, ενώ καθρεφτίζει τις πιο δυστοπικές πτυχές της δικής μας πραγματικότητας. Ένα άτεγκτο κοινωνικό σύστημα, που ορίζει όχι μόνο τη θέση μας, αλλά και την ταυτότητά μας.

Ένας άγριος κόσμος, όπου η πατρική αγάπη είναι συνώνυμη της βίας. Ένας τόπος όπου ο θάνατος παίρνει όλο και περισσότερο ζωτικό χώρο, ενώ ο ζωτικός χώρος του έρωτα μικραίνει. Ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας θα βρεθεί σε μια μήτρα στείρα και αφιλόξενη, ενώ θα καταπνιγεί ως βέβηλη επανάσταση και θα πεθάνει πρόωρα, όχι όμως προτού ποτίσει ανεξίτηλα την ψυχή μας με την ακατανίκητη επιθυμία για αλλαγή.