Εδώ και μερικά χρόνια ο κινέζικος δράκος δεν αποτελεί ένα συμπλήρωμα των ταινιών κινουμένων σχεδίων και των παραγωγών φαντασίας. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα στην παγκόσμια σκηνή. Είμαστε μάρτυρες μιας καθημερινής καταιγίδας πληροφοριών για το πρόβλημα που πλέον αντιμετωπίζουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ε.Ε. Στην πρώτη σελίδα του Powergame.gr, στις 9/7/21 διαβάζουμε: «Το κινέζικο αεροσκάφος C919 απειλή για Airbus και Boeing». Στο πρώτο θέμα της ίδιας μέρας, πληροφορούμαστε για τις ανησυχίες της Κομισιόν σε ό,τι αφορά στις προθέσεις της κινέζικης State Grid να αγοράσει το 20% της «Αριάδνη», θυγατρικής του ΑΔΜΗΕ. Με άλλα λόγια, ο κινέζικος «πονοκέφαλος» επιμερίζεται σε κάθε γωνιά της Γης- και στην Ελλάδα…
Ο αμερικανός Πρόεδρος Μπάιντεν ήδη επιχειρεί να οριοθετήσει το πλαίσιο συνεργασίας-αντιπαράθεσης με την Κίνα, προσβλέποντας σε μια ευθυγράμμιση στρατηγικής με την Ευρώπη. Αλλά και οι Ευρωπαίοι ανησυχούν. Προκάλεσε εντύπωση η τοποθέτηση του γνωστού σε εμάς κ. Σόιμπλε στην 25η Συνάντηση Στρογγυλής Τραπέζης του Economist. Ναι, αναφέρθηκε και στην εμπειρία της ελληνικής κρίσης, τα μνημόνια, αλλά είναι τυχαίο πως μεγάλο μέρος της παρέμβασής του αναλώθηκε στο πώς η Ε.Ε. θα αναπτύξει τις στρατηγικές προσέγγισης με την Αφρική καθώς και εκεί ο κινέζικος δράκος έχει κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του;
Σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής έχουν «αλωθεί» από το Πεκίνο. Μεγάλα έργα υποδομής-λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικό δίκτυο-, έχουν την υπογραφή «made in China». Προνομιακή και καθοριστική είναι η πρόσβαση και εκμετάλλευση πολύτιμων πρώτων υλών της αφρικανικής ηπείρου. Αν το 2000 οι συναλλαγές της Κίνας με την Αφρική ήταν της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το 2020 ξεπέρασαν τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια! Είναι να μην ανησυχεί ο κ. Σόιμπλε για τον «βαθύ ύπνο» της Ευρώπης;
Το πρόβλημα των σχέσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ-Κίνας μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση του. Πώς μπορεί να οριοθετηθεί η περίπλοκη σχέση συνεργασίας-ανταγωνισμού; Η αναπόφευκτη αναγκαιότητα εμπορικών σχέσεων με την Κίνα μπορεί να ανακοπεί από μια στρατηγική όξυνσης των σχέσεων, με αποκλεισμούς και βέτο; Αφήνουμε στην άκρη την πολυπλοκότητα των γεωπολιτικών εντάσεων, το «hot spot» της Ταιβάν, την δραματική ενίσχυση και εκσυγχρονισμό των οπλικών συστημάτων, την παρουσία ισχυρής ναυτικής δύναμης στον Ειρηνικό.
Η έκβαση αυτής της αναμέτρησης και διαμόρφωση μιας συνολικής στρατηγικής απέναντι στην Κίνα θα κρίνει πολλά και για τη χώρα μας. Ας μην λησμονούμε ότι εκτός από την COSCO, το Πεκίνο δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για κρίσιμους κλάδους της οικονομίας μας, για στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις και επενδύσεις- η περίπτωση «Αριάδνη» είναι ένα μικρό μόνο δείγμα γραφής αυτού του ενδιαφέροντος. Το αν και πώς μπορούμε και εμείς να γίνουμε συνδιαμορφωτές στη διαχείριση των νέων συσχετισμών, είναι κάτι που προς το παρόν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
