THEPOWERGAME
Γεράσιμος Γερολυμάτος
General Manager της Tomorrow και ιδρυτής της Gerobo International
Είναι αυτή η πορεία που σε κάνει να νιώθεις νευριασμένος. Αγανακτισμένος πολλές φορές. Είναι αυτά τα σχόλια που σε ωθούν να αναρωτηθείς αν το επαγγελματικό σου περιβάλλον είναι αυτό για το οποίο σπούδασες, κόπιασες, έβαλες πλάτη. Είναι αυτές οι συμπεριφορές που στην κυριολεξία σε κάνουν να βγάζεις έρπη από το άγχος ή να σε πιάνει το στομάχι σου.
Σπούδασες. Ας το αναλύσουμε λίγο. Ξεκίνησες περνώντας από το λύκειο στο πανεπιστήμιο και πίσω είχες τους γονείς σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα μέχρι το πολυπόθητο δίπλωμα. Δεν καταλάβαινες απόλυτα τους κόπους τους και ας ήταν φτωχοί ή πλούσιοι. Πάντως ήταν δίπλα σου. Και πήρες όλη τη χαρά. Μπρος για δουλειά τώρα!
Δεν σπούδασες. Ας το αναλύσουμε λίγο. Ίσως να μην ήθελες και τόσο να παρακολουθείς τα μαθήματα. Καταλάβαινες όμως. Κάτι σε έκανε να ξεχωρίζεις για την εξυπνάδα σου, τον τρόπο σκέψης σου, τις πράξεις σου. Οι γονείς γκρίνιαζαν. ‘Τι θα γίνεις στη ζωή σου;’ ‘Που θα βρεις δουλειά;’. Μπρος για δουλειά τώρα!
Με Δίπλωμα. Ας το αναλύσουμε λίγο. Λένε πως με το δίπλωμα φτάνεις στην ‘πόρτα’. Είναι αυτή που μόλις ανοίξει, μαζί θα ανοίξεις και τα φτερά σου. Είναι ένα διαβατήριο για καλή καριέρα. Αλήθεια είναι.
Χωρίς Δίπλωμα. Ας το αναλύσουμε λίγο. Η αλήθεια εδώ είναι πιο σύντομη. Αν θες να δουλέψεις, δουλειά θα βρεις. Αρκεί να παλέψεις. Αλήθεια είναι.
Με ή χωρίς Δίπλωμα. Ας το αναλύσουμε λίγο. Αυτή ή Αυτός που δουλεύει αναγνωρίζεται. Καμία εργασία δεν είναι ντροπή. Μεγάλη αλήθεια.
Πέρασαν μερικά, λίγα χρόνια στην εργασία, με ή χωρίς δίπλωμα. Έχεις τριφτεί, έχεις καταλάβει το ‘σύστημα’. Είσαι μέρος του και προσπαθείς να αναπτυχθείς, να πάρεις καλύτερη θέση, μπόνους, κάτι που είναι σημαντικό για την αναγνώριση σου και τη ζωή σου με την οικογένεια σου.
Κάπου εδώ, ίσως και νωρίτερα αρχίζει μια πλευρά της Ελληνικής πραγματικότητας από την μεταπολίτευση και μετά. Πανέξυπνες ερωτήσεις τύπου, ‘ποιανού είσαι’, σε κάνουν να απαντάς άμεσα χωρίς να σκεφτείς για ποιο λόγο σε ρωτάνε κάτι τέτοιο. Μέχρι και τα μαθήματα HR που παρακολούθησες για talentmanagement ξαναψάχνεις για να δεις αν μια τέτοια ερώτηση είναι σωστή. Φυσικά και δεν είναι.
‘Κλείσε την πόρτα’ σου λέει το στέλεχος, ο συνάδελφος ή ο CEO. Είναι κάτι στον τόνο της φωνής που πάλι, εσύ κλείνεις την πόρτα αλλά μετά αναρωτιέσαι αν στο είπε θεωρώντας ότι είσαι μέλος δουλοπαροικίας. Άλλωστε η φράση πολλές φορές είναι ‘Κλειστην πόρτα ρε’.
Εκτός από το ανώτατο επίπεδο ακαδημαϊκής φρασεολογίας που δέχεσαι, καταλαβαίνεις σύντομα πως το σύστημα αξιών και ηθικής που πρεσβεύει ο ομιλών, ουδεμία σχέση έχει με αυτήν ή αυτόν που σε υποδέχτηκε μετά κλάδων και βαΐων στην εταιρία. Η αδικία πάντως δεν έχει ιεραρχία, χτυπάει από παντού.
Το οξύμωρο. Δεν είναι αυτό που ακούς, είναι πως στο επικοινωνούν. Είναι συχνό φαινόμενο ο προϊστάμενος ή CEO να είναι π.χ. άλλης γενιάς, να μην κατέχει όσα εσύ αλλά παρόλα αυτά, με τις ίδιες φράσεις να σε κάνει να νιώθεις σπίτι σου.
Ανάλογα με το στάτους σου στην επιχείρηση, τα χρόνια σου σε αυτήν, εργάζεσαι σε κάποιο τμήμα, τομέα. Είσαι junior, associate, senior, general manager, marketing director, operations director, innovation specialist, είσαι μια συγκεκριμένη και κοστολογημένη οντότητα της επιχείρησης. Έχεις πρόγραμμα, στόχους. Κάπου εδώ, λίγο πριν, έχεις ήδη βιώσει ή είσαι στο περίπου να βιώσεις την ΑΔΙΚΙΑ. Αυτό είναι το θέμα του άρθρου. Πως να γνωρίσεις την αδικία και πως να την κάνεις ΕΥΚΑΙΡΙΑ γνώσης, δύναμης και αξίας.
‘Στείλε μου το report που έφτιαξες να το δω και θα σου πω’ = Την επόμενη μέρα: ‘Χάλια, ποιος σου τα έμαθε αυτά… που σπούδασες…τι σε έμαθαν….αυτό το report είναι για τα σκουπίδια’. Τα προηγούμενα δεν είναι μια σταδιακή εναλλαγή σχολίων. Είναι σχόλια που έχετε βιώσει.
Δύο εβδομάδες μετά διαβάζεις μια εσωτερική ανακοίνωση, ένα άρθρο του στελέχους ή CEO με τα δεδομένα του report σου. Γροθιά στο στομάχι. Δεν κατανοείς τι έγινε. ‘Ψέματα!’ θα αναφωνήσεις.
Δύο οι δρόμοι. Ο πρώτος να ρωτήσεις, εύλογα, τι έγινε. Άδικος δρόμος όπως και η αδικία που υπέστης. Θα ακούσεις τα πάντα εκτός από την αλήθεια. Το θέμα είναι τι θα κάνεις για αυτό, το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις για αυτό; Και αν κάνεις, μήπως έχεις και άλλες συνέπειες; Μήπως χάσεις τη δουλειά σου; Γιατί έφτασες ως εδώ; Εσύ φταις; Βεβαίως όχι.
‘Θέλω να μιλήσουμε το πρωί΄, και μαθαίνεις ότι κάποια άλλη θα έρθει στη θέση σου χωρίς να ξέρεις τι έκανες λάθος, πως σε έχουν κρίνει έως σήμερα, ποια (ανύπαρκτη) αξιολόγηση υπάρχει που να τεκμηριώνει την απόφαση, μάλιστα, έως αυτή τη στιγμή που το άκουσες, έχεις πιάσει και τους στόχους σου! Λίγο καιρό μετά, άνεργη ή στη νέα εργασία μαθαίνεις πως τα κριτήρια ήταν μια πιο όμορφη από εσένα, η ξαδέρφη κάποιου, ή, το χειρότερο, κάποια που είπε ότι κάνει τη δουλειά σου 10 φορές καλύτερα, την πίστεψαν και λίγο καιρό μετά κατάλαβαν πως ούτε τα μισά δεν ήξερε να κάνει. ‘Μεγάλη Αδικία’, λες.
Σήμερα πολλοί και ικανοί εργαζόμενοι ξέρουν ότι δεν φταίνε για κάτι. Υπάρχει όμως επαγγελματική καταπίεση που γίνεται για ένα και απλό λόγο. Να φανεί ίσως αυτός που δεν μπορεί. Αυτός που δεν ξέρει να γράψει, να εκφραστεί, να ‘μπατζετάρει’. Γιατί έτσι θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Λογικό για αυτόν και από αυτή ή αυτόν είναι να ακούσεις ότι για αυτό σε πληρώνει ή σε έχει στο τμήμα του. Αυτός είναι ο άδικος σημερινός επαγγελματίας.
Δυστυχώς ή αξιοκρατία και ο τρόπος ανάδειξης και ανάπτυξης εργαζομένων είναι κάτι που βλέπουμε στα επαγγελματικά δρώμενα να αναπτύσσεται με πρώτη αλλά και με όπισθεν. Θες κάτι οι εισαγόμενες πρακτικές πολυεθνικών, η πραγματική προσπάθεια αρκετών Ελληνικών επιχειρήσεων και βιομηχανιών, πολλά και θετικά βήματα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν. Υπάρχει σήμερα πληθώρα επιχειρήσεων που η αγορά τις κρίνει για τον συνολικό τρόπο αντιμετώπισης των εργαζομένων. Που οι εργαζόμενοι μιλούν ως στρατευμένοι σε καθεστώς ομηρίας. Εύχομαι να αλλάξουν σύντομα μυαλά. Τον εαυτό τους αδικούν.
Η Αδικία, ευκαιρία προσωπικής ενδυνάμωσης.
Η Αδικία είναι μεγάλη εμπειρία, είναι δύναμη, είναι θάρρος για να αντιμετωπίσουμε όσα έρχονται μπροστά μας. Προτρέπω όσους τη βιώνουν να χαμογελούν, να αλλάζουν γρήγορα κατεύθυνση και να προχωράνε μπροστά. Με ομάδες ανθρώπων, συνεργατών που σέβονται, νοιάζονται και στα δύσκολα βγάζουν τον καλό τους εαυτό. Τα χρόνια της κρίσης έγινε απόλυτα κατανοητό πως στις δύσκολες στιγμές βγάζει ο άνθρωπος τον πραγματικό του εαυτό. Είδαμε και αποείδαμε όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Πολλοί άκουσαν το παραμύθι, η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Πόσο μεγάλο ψέμα. Η φτώχεια βεβαίως και φέρνει τα πάντα. Όταν είναι όμως μέσο καταπίεσης του εργαζόμενου είναι ψέμα. Η φτώχεια φέρνει συλλογικότητα, προσπάθεια, έργο και ιδρώτα. Συνδέεται με το αύριο, με την αισιοδοξία, τα όνειρα του εργαζόμενου.
Το άρθρο αυτό στόχο έχει τον Άδικο. Αυτή ή αυτόν που θεμιτά και με όποιο τρόπο πιστεύουν σωστό για την δική τους ανέλιξη το ψέμα, την αρπαχτή με όποια μορφή, το εργασιακό bullying σε αυτή ή αυτόν που δουλεύει κοντά τους με ή χωρίς δίπλωμα και που πίστεψε και αγωνίστηκε δίπλα τους. Η αδικία για αυτήν ή αυτόν που ξέρει που πατάει είναι ευκαιρία προσωπικής ενδυνάμωσης. Είναι το χαμόγελο της επόμενης μέρας στην εμπιστοσύνη, στην ηθική και στις αξίες που έχει ως καθρέφτη του εαυτού του.
Μετά τις συζητήσεις με στελέχη και CEO’s, η κατεύθυνση της επικοινωνίας είναι να δουλεύουν με ανοικτά χαρτιά, με ομαδικότητα και στήριξη των ομάδων τους σε κάθε στιγμή. Όσο δυναμώνεις την ομάδα σου, τόσο θα δυναμώσεις και εσύ. Χωρίς Αδικία.
*Το άρθρο γράφτηκε μετά από προσωπικές συνομιλίες με στελέχη της αγοράς κατά τη διάρκεια των χρόνων της κρίσης.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
