Θα δούμε στην ελληνική αριστερά μια Βάγκεκνεχτ με σκληρή μεταναστευτική ατζέντα;

Ο καγκελάριος Σολτς είναι επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Γερμανία. Βασικός σύμμαχός του, το κόμμα των Πρασίνων. Συνεπώς, η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης για επέκταση των ελέγχων στα σύνορά της με τις γειτονικές χώρες είναι μια μεγαλειώδης kolotoumpa τόσο σε ό,τι αφορά τις πολιτικές των δύο βασικών πυλώνων του κυβερνητικού συνασπισμού όσο και της πολιτικής «καλώς ήλθατε» που ακολούθησε η προκάτοχός του στην Καγκελαρία, Άγκελα Μέρκελ, κατά τη διάρκεια της μεταναστευτικής κρίσης τα προηγούμενα χρόνια.

Φτάνουμε στο σημείο μηδέν, όπου το μεταναστευτικό-προσφυγικό θα ανεβάζει και θα ρίχνει κυβερνήσεις; Μένει να το δούμε. Προς το παρόν, η μονομερής απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης βάζει δυναμίτη σε βασικές πολιτικές συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια κρίσιμη διεθνή συγκυρία.

Στις αναλύσεις για τη στροφή 180 μοιρών του κ. Σολτς, η προφανής απάντηση είναι ότι επικρατεί πανικός, αφού στις πρόσφατες εκλογές σε δύο κρατίδια τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού βρέθηκα σε μονοψήφια… τάρταρα με το ακροδεξιό AfD να θριαμβεύει. Είναι αλήθεια αυτό, αλλά όχι η πλήρης. Το σωστό είναι πως οι τεκτονικές δονήσεις από το μεταναστευτικό στην Ευρώπη επηρεάζουν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς.

Ειδικότερα στη Γερμανία, η άνοδος του κόμματος της κ. Ζάρα Βάγκεκνεχτ, που αποσχίσθηκε από το παραδοσιακό Die Linke και υιοθέτησε μια μεταναστευτική ρητορική εφάμιλλη αυτής του ακροδεξιού AfD, φαίνεται να σηματοδοτεί μια ανάλογη στροφή στην ευρωπαϊκή Αριστερά. Μπορεί να εκδηλωθεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα; Μέχρι στιγμής η αντιμεταναστευτική ατζέντα κινείται στις παρυφές αλλά και δεξιότερα της ΝΔ. Παρά τις δραματικές ανατροπές στο χώρο της κεντροαριστεράς στη χώρα μας, ιδιαίτερα με τα όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ, η όποια παρέκκλιση από την πεπατημένη φρασεολογία των «ανοιχτών συνόρων» θεωρείται ταμπού. Φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.

Και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κόμματα της Αριστεράς επιμένουν στην ίδια γραμμή και πληρώνουν το τίμημα γι’ αυτό. «Στο πολιτικό κέντρο, ιδιαίτερα στην Αριστερά, επικρατούσε για χρόνια ομερτά. Το να μιλάς απλώς για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης σήμαινε ότι «εκτελείς τις εντολές της ακροδεξιάς» υπογραμμιζόταν σε ανάλυση του The Economist.

Δεν είναι μόνο το κόμμα της κ. Ζάρα Βάγκεκνεχτ που τα πάει καλά με την αντιμεταναστευτική ατζέντα. Στη διάρκεια της έξαρσης του μεταναστευτικού, το 2015, όταν άνοιξε η συζήτηση για περιορισμούς στις ροές, εκτός από την κ. Μέρκελ, ήταν και ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της Σουηδίας που δήλωσε πως «η δική μου Ευρώπη δεν χτίζει τείχη». Οι εκλογικές αποτυχίες που ακολούθησαν οδήγησαν σε αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα με την νέα Πρόεδρο της Μαγκταλένα Άντερσον να δηλώνει πλέον- από τη θέση της αντιπολίτευσης- πως «ο σουηδικός λαός μπορεί να αισθάνεται ασφαλής γνωρίζοντας ότι οι σοσιαλδημοκράτες θα υπερασπιστούν μια αυστηρή μεταναστευτική πολιτική». Κι αυτό, εν μέσω μιας πρωτοφανούς έκρηξης βίας που έβγαλε μέχρι και το σουηδικό στρατό στους δρόμους.

Ακόμα πιο σοκαριστική ήταν και η δήλωσή για την πολιτική των ανοιχτών συνόρων: «Η ελεύθερη μετανάστευση δεν είναι αριστερή»! Κι έτσι φτάσαμε σε ένα καθεστώς άτυπης συναίνεσης με την κυβέρνηση της Σουηδίας να προτίθεται να αυξήσει από το 2026 μέχρι και 30.000 ευρώ το ποσό σε κάθε μετανάστη που θα δέχεται να επιστρέψει στη χώρα του.

«Αλήθεια, για να αναχαιτιστεί η Δεξιά, η Αριστερά πρέπει να της μοιάσει;» έθεσε το ερώτημα ο δημοσιογράφος της La Repubblica Νικόλα Μιρέντσι στον πάλαι ποτέ λατρεμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ Σλοβένο διανοητή Σλαβόι Ζίζεκ. Η απάντησή του θα προκαλεί σε πολλούς εγχώριους πρώην θαυμαστές του-συμπεριλαμβανομένου και του Αλέξη Τσίπρα- να νιώθουν ίλιγγο: «δεν είναι δεξιό το να πηγαίνουμε στη ρίζα του μεταναστευτικού φαινομένου, το να αναζητάμε μια συστημική λύση. Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι το άνοιγμα των συνόρων στους φτωχούς μετανάστες είναι μια μεγάλη ανθρωπιστική χειρονομία. Και πως όλα λύνονται με καλή καρδιά.

Το πρόβλημα είναι ότι όσοι φεύγουν από την Αφρική δεν είναι φτωχοί. Όχι πάντα τουλάχιστον. Αυτοί που φεύγουν, έστω και λαθραία, είναι εκείνοι που μπορούν να αντέξουν οικονομικά το κόστος του ταξιδιού. Και αυτό σημαίνει ότι οι πιο φτωχοί δεν έρχονται εδώ, αλλά παραμένουν στην Αφρική. Δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι, μακροπρόθεσμα, αυτή η κατάσταση δεν θα αμβλύνει την πίεση στην Ευρώπη, αλλά θα την εντείνει» (Συνέντευξη στη La Repubblica, Progagon.gr, 5/10/23).

Συνεπώς, οι εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεων της Αριστεράς σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, τώρα που το μεταναστευτικό-προσφυγικό βρίσκεται εκ νέου σε έξαρση. Κι επειδή μιλάμε για ένα δράμα με πολλά ακόμη επεισόδια χωρίς τέλος, το ερώτημα είναι, εάν η Αριστερά-και στην Ελλάδα με τις αποχρώσεις της-θα συνεχίσει να εξορκίζει κάθε συζήτηση για το πρόβλημα ή θα αποφασίσει να πάρει μέρος σε έναν διάλογο που θα αποκλείει την εμφάνιση και άνδρωση κομμάτων, όπως αυτό της κ. Βάγκεκνεχτ.

Η αποχή από τη συζήτηση αυτή δεν είναι λύση. Δίνει το δικαίωμα σε κόμματα του ακροδεξιού φάσματος να μονοπωλούν την ατζέντα αλλά και να την κατευθύνουν σε επικίνδυνα, ξενοφοβικά μονοπάτια. Όμως, όπως επισημαίνεται σε άρθρο του The Economist, «η συζήτηση γύρω από τη μετανάστευση απαιτεί αποχρώσεις: η υποδοχή των ανθρώπων αποτελεί ευλογία για την κοινωνία, αν αντιμετωπιστεί σωστά (για να μην αναφέρουμε την ηθική υποχρέωση κατά την αντιμετώπιση των προσφύγων) αλλά μπορεί να μετατραπεί σε ασήκωτο βάρος, εάν αυτό δεν συμβεί».

Διαβάστε επίσης

Nike: Γιατί ο κολοσσός της αθλητικής ένδυσης έχει πάψει να είναι κουλ;

Ελληνικό αγγείο 2.600 ετών βγαίνει στο σφυρί και κάνει τη διαφορά

Ρουμανία: Πάει κόντρα στην Κομισιόν, αναθεωρεί τους στόχους για τις ΑΠΕ