THEPOWERGAME
Πριν από μερικές εβδομάδες το συνέδριο των Δημοκρατικών αναμενόταν να είναι ένα συνέδριο αφύπνισης. Αντί γι’ αυτό, ήταν μια συνάντηση όπου τα συναισθήματα ξεχείλιζαν. Ο ενθουσιασμός των αντιπροσώπων συνδυαζόταν με την ανακούφιση ότι η υποψήφιά τους έσωσε το κόμμα από μια σχεδόν βέβαιη ήττα.
Η Kamala Harris το πέτυχε όχι τόσο εξαιτίας αυτού που είναι, αλλά περισσότερο αυτού που δεν είναι. Κατ’ αρχάς δεν είναι ο Joe Biden, ο οποίος έδειξε σε μια αποχαιρετιστήρια ομιλία στο Σικάγο ότι η ηλικία τον μετέτρεψε σε έναν γερογκρινιάρη. Επίσης δεν είναι ο Donald Trump. Τώρα που ο πρόεδρος Biden αποσύρθηκε από την κούρσα, ο ηλικιωμένος στο ψηφοδέλτιο είναι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων και διώχνει τους ψηφοφόρους με τις μικροπρεπείς προσβολές και τις σκοτεινές εμμονές του.
Ωστόσο, η κα Harris χρειάζεται περισσότερα. Το μοντέλο πρόβλεψής μας δείχνει ισοπαλία στον αγώνα. Σε μια προσπάθεια να την κάνει κάποια που οι άνθρωποι θα ήθελαν να ψηφίσουν, το συνέδριο επικεντρώθηκε στον χαρακτήρα της και την ιστορία της ζωής της. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν πλέον ότι εργαζόταν στα McDonald’s και ότι κάθε χρόνο πειράζει τον σύζυγό της παίζοντας το ακατάσχετο φωνητικό μήνυμα που της άφησε ζητώντας της να βγει για πρώτο ραντεβού.
Δυστυχώς, το πώς όλα αυτά θα μεταφραστούν σε προεδρία της κα Harris παραμένει ανησυχητικά ασαφές. Έχει πολλούς λόγους να χτίσει την εκστρατεία της γύρω από την προσωπικότητα: η πολιτική μπορεί να είναι βάρος, ο κ. Trump δεν είναι ειδήμων και, με αυτόν ως αντίπαλο, ο χαρακτήρας έχει σημασία. Ωστόσο, είναι ανησυχητικό ότι η τακτική της μπορεί επίσης να σηματοδοτεί κάτι πιο ουσιαστικό.
Πολιτικά, η κα Harris εξακολουθεί να είναι αγνώστου εκτοπίσματος – και εν μέρει είναι υπεύθυνη γι’ αυτό. Στην κυβέρνηση Biden είχε επισκιαστεί, όπως συμβαίνει συνήθως με τους αντιπροέδρους. Έγινε υποψήφια χωρίς να δοκιμαστεί σε προκριματικές εκλογές. Μετά την απόσυρση του κ. Biden, δεν έχει δώσει συνεντεύξεις και έχει δεχθεί ελάχιστες ερωτήσεις από δημοσιογράφους. Η πολιτική της πλατφόρμα είναι κάτι που κληρονόμησε ως επί το πλείστο από το αφεντικό της και είναι πιο ασαφής από εκείνη του κ. Trump. Όταν παίρνει θέσεις – όπως η υπόσχεσή της να αντιμετωπίσει την υπερτιμολόγηση των επιχειρήσεων – μπορεί αυτές να μην αποτελούν τόσο έκφραση των πολιτικών της πεποιθήσεων, όσο προεκλογικούς ελιγμούς που αποσκοπούν στον κατευνασμό των ψηφοφόρων που ανησυχούν για το κόστος ζωής.
Η κ. Harris δεν είναι από εκείνους των οποίων η σταδιοδρομία αποκαλύπτει ένα σύνολο βαθιών πεποιθήσεων ή έναν εσωτερικό πυρήνα αρχών Αντιθέτως, όπως και ο κ. Biden, τοποθετείται ελαφρώς αριστερά του κέντρου του κόμματός της και προσαρμόζεται καθώς αυτό εξελίσσεται. Χειρότερα από εκείνον, οι πολιτικές της στην οικονομία και στις εξωτερικές υποθέσεις φαίνεται να μην είναι εδραιωμένες.
Ο πραγματισμός είναι από τις βασικές αρετές του πολιτικού. Ο κ. Trump μπορεί να αποκαλεί την κα Harris κομμουνίστρια, αλλά δεν είναι ιδεολόγος. Οι θέσεις της ως υποψήφιας στις προκριματικές εκλογές του 2019 περιλάμβαναν την ενιαία υγειονομική περίθαλψη, την απαγόρευση του fracking και την αποποινικοποίηση της παράνομης διέλευσης των συνόρων.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο η κα Harris εγκατέλειψε όλα αυτά το 2024 υποδηλώνει ότι δεν ήταν ποτέ σοβαρή. Η πρόσφατη πρότασή της κατά της υπερτιμολόγησης είναι δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή. Πιθανότατα δεν πρόκειται να ξεκινήσει σταυροφορία κατά των επιχειρήσεων της Αμερικής. Πραγματισμός σημαίνει επίσης ότι η κα Harris είναι ανοιχτή στις ιδέες των άλλων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι στην εξωτερική πολιτική και το περιβάλλον θα επιδιώξει να δημιουργήσει συνέχεια.
Ωστόσο, όταν ο πραγματισμός σηματοδοτεί έλλειψη μελετημένων αρχών, μπορεί να σημάνει κίνδυνο. Ο πρόεδρος πρέπει να χειρίζεται πολιτικά φορτισμένα προβλήματα σε καθημερινή βάση, που δεν έχουν απλή λύση. Σε αυτό η αδυναμία της κας Harris στις κακές ιδέες και τα πολιτικά τεχνάσματα απειλεί να αποβεί βάρος. Ο ισχυρισμός περί υπερτιμολόγησης δεν υποστηρίζεται από τα στοιχεία, αλλά παρ’ όλα αυτά διαβρώνει την πίστη στις ανοικτές αγορές που κάνει την Αμερική να ευημερεί. Η υπόσχεση επιχορηγήσεων ύψους 25.000 δολαρίων υποτίθεται ότι θα βοηθήσει τους αγοραστές πρώτης κατοικίας να αποκτήσουν ένα ακίνητο.
Ωστόσο, αν δεν πετύχει επίσης το σχέδιό της να αυξήσει την προσφορά κατοικιών – μια δύσκολη υπόθεση, – οι επιδοτήσεις το μόνο που θα κάνουν είναι να αυξήσουν τις τιμές των κατοικιών. Οι προτάσεις της για αύξηση των φορολογικών πιστώσεων για τα παιδιά, σε 6.000 δολάρια κατά το πρώτο έτος από 2.000 δολάρια τώρα, θα μείωναν πραγματικά την παιδική φτώχεια. Όμως, όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα της Αμερικής είναι 7% του ΑΕΠ, η αποτυχία της να το χρηματοδοτήσει μέσω φόρων θα ήταν απερίσκεπτη και πληθωριστική (θα την επιλέγαμε μόνο ως εναλλακτική λύση στην ακόμα πιο άγρια σπατάλη του κ. Trump).
Ομοίως, χωρίς ισχυρές θεμελιώδεις πεποιθήσεις και ένα σύνολο κατευθυντήριων προτεραιοτήτων, ένας πρόεδρος μπορεί εύκολα να εκτραπεί από τα γεγονότα. Όταν οι πρόεδροι είναι αντιδραστικοί ή αναποφάσιστοι, μπορεί να αμφισβητηθούν στο εξωτερικό. Εάν η κα Harris δυσκολεύεται να συνδυάσει τη βιογραφία της, τις αρχές της και τις πολιτικές της, θα δυσκολευτεί επίσης στον κρίσιμο ρόλο της προέδρου, δηλαδή, να εξηγήσει στο έθνος πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες.
Μπορεί να φαίνεται άδικο να επικρίνουμε την κα Harris για τη φειδώ της στις πολιτικές της. Το πρωταρχικό της καθήκον είναι να νικήσει τον κ. Trump, και είναι ζωτικής σημασίας καθήκον στο οποίο επιτρέπονται η πονηριά και η πανουργία. Καλώς ή κακώς, η πολιτική καμπάνια έχει συχνά να κάνει με την εξεύρεση διχαστικών θεμάτων για να συσπειρώσεις τη βάση σου. Αν η άκρατη εξειδίκευση και οι όγκοι πολιτικών εγγράφων ήταν το μυστικό της εκλογικής επιτυχίας, η Hillary Clinton δεν θα είχε χάσει το 2016.
Υπάρχουν όμως λόγοι για τους οποίους η κα Harris πρέπει να πιεστεί για περισσότερα. Ο ένας είναι ότι το πολιτικό της συμφέρον. Εάν η προσωπικότητα χάσει τη δύναμή της να ωθήσει την εκστρατεία της προς τα εμπρός, η πολιτική θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για να την αναζωογονήσει. Φανταστείτε αν ολόκληρη η πλατφόρμα της ήταν σαν τη θέση της για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, όπου η πολιτική της προκύπτει σαφώς από αρχές που απορρέουν από τη δική της εμπειρία. Όταν, στο ντιμπέιτ που θα γίνει στις 10 Σεπτεμβρίου, ο κ. Trump της επιτεθεί ότι είναι πολύ αδύναμη για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και την Κίνα ή ότι είναι πολύ ριζοσπαστική σοσιαλίστρια για να αντιμετωπίσει τη μετανάστευση ή να δημιουργήσει μια υγιή οικονομία, θα χρειαστεί πολλά περισσότερα από απλές κοινοτοπίες για να τον αντικρούσει. Αν είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί να ξετυλίξει ένα ενιαίο νήμα που διατρέχει τη ζωή της, τις αρχές της και τις πολιτικές της, είναι απίθανο να κάνει το καλύτερο δυνατό.
Ο άλλος, πιο σημαντικός λόγος να πιεστεί η κα Harris είναι ότι η πολιτική δεν είναι μόνο η προεκλογική εκστρατεία. Η διακυβέρνηση είναι σημαντική. Και, για ένα κόμμα που θέλει να ενισχύσει τη δημοκρατία, η διακυβέρνηση είναι καλύτερη αν αυτός που κερδίζει έχει πρόγραμμα. Μπορεί να επιθυμείτε διακαώς η κα Harris να νικήσει τον κ. Trump και να αναρωτιέστε πόσο καλή θα είναι στο αξίωμα. Ως αντιπρόεδρος σε μια κυβέρνηση μίας θητείας, μπορεί να μπει στον πειρασμό να κυβερνήσει με επίκεντρο τη νίκη το 2028. Αν δεν είναι πιο ξεκάθαρη για το τι θέλει να κάνει με την εξουσία, η θητεία της θα κυριαρχείται από την προεκλογική εκστρατεία – με όλα τα κακά που αυτό συνεπάγεται.
© 2024 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com
Διαβάστε επίσης
Οι δυσάρεστοι αριθμοί για την πορεία του Ταμείου Ανάκαμψης
Το τέλος των Bennifer και τα πολύκροτα διαζύγια των celebrities
Αίρει την απαγόρευση πυρηνικών μονάδων η Σερβία
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
