Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι ο θρυλικός Κουβανός παλαιστής Μιχαΐν Λόπες έγραψε ιστορία, καθώς έγινε ο πρώτος αθλητής που κέρδισε πέντε συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε ένα άθλημα. Στον τελικό της ελληνορωμαϊκής πάλης στην κατηγορία βάρους 130 κιλών, ο Λόπες εξασφάλισε μια σίγουρη νίκη επί του Yasmani Acosta από τη Χιλή, κατακτώντας άλλο ένα χρυσό μετάλλιο.

Ο 41χρονος Λόπες έκλεισε την καριέρα του στο αποκορύφωμα της επιτυχίας του, αφήνοντας τα παπούτσια πάλης του στο κέντρο της αρένας, μια συμβολική χειρονομία για την αποχώρησή του. Ο Λόπες όχι μόνο έγινε ο πρώτος Ολυμπιονίκης στην ιστορία που κατέκτησε πέντε χρυσά μετάλλια σε ένα αγώνισμα, αλλά επιβεβαίωσε και την ιδιότητά του ως ένας από τους μεγαλύτερους παλαιστές όλων των εποχών.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Λόπες έγινε πέντε φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και πέντε φορές πρωταθλητής των Παναμερικανικών Αγώνων. Τα επιτεύγματά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες περιλαμβάνουν νίκες στην Αθήνα (2004), το Πεκίνο (2008), το Λονδίνο (2012), το Ρίο ντε Τζανέιρο (2016) και το Τόκιο (2020). Υπήρξε επίσης σημαιοφόρος της Κούβας στις Τελετές Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων τέσσερις φορές.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ο Λόπες έγινε ο πρώτος παλαιστής που κέρδισε τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και μόλις ο πέμπτος αθλητής που πέτυχε ένα τέτοιο αποτέλεσμα σε ατομικό άθλημα. Οι νίκες του έγιναν σύμβολο εξαιρετικής καριέρας και δεξιοτεχνίας, κερδίζοντας τον σεβασμό και τον θαυμασμό τόσο στην πατρίδα του όσο και σε όλο τον κόσμο.

«Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω», δήλωσε ο Λόπες στους δημοσιογράφους μετά τη νίκη. «Ποια καλύτερη ευκαιρία υπάρχει για μένα, να βρίσκομαι εδώ σε έναν τελικό, να μπορώ να αγωνιστώ με έναν αδελφό μου και να κερδίσω σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να αποχαιρετήσεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες από το να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή για την επόμενη γενιά».

Η νίκη του Μιχαΐν Λόπες προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα: οι υποστηρικτές του πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη του. Άλλοι όμως δεν ήθελαν να κερδίσει το πέμπτο χρυσό στο ίδιο ατομικό αγώνισμα και να ξεπεράσει έτσι τους Αμερικανούς αθλητές Μάικλ Φελπς, Κέιτι Λεντέκι, Καρλ Λιούις, Αλ Όερτερ, Βίνσεντ Χάνκοκ, καθώς και τον Δανό ιστιοπλόο Πολ Έλβστρομ και τον Ιάπωνα παλαιστή Ιτσό Καόρ, που έχουν κερδίσει τέσσερα χρυσά στο αγώνισμά τους. Οι επικριτές επισημαίνουν ότι ο Λόπες χαστούκισε έναν Κουβανό αντίπαλο στη Χιλή, ο οποίος φώναζε συνθήματα κατά του συστήματος και κυμάτιζε την κουβανική σημαία κατά τη διάρκεια των περσινών Παναμερικανικών Αγώνων. Και τον έχουν επικρίνει επειδή αφιέρωσε τον τέταρτο Ολυμπιακό τίτλο του στον «αήττητο αρχιστράτηγό μας (Τον Φιντέλ Κάστρο)».

Όπως σημειώνει η El Pais, o Φιντέλ Κάστρο πάντα απέτιε φόρο τιμής στους Κουβανούς αθλητές. Θεωρούσε τους θριάμβους των Κουβανών αθλητών, όπως του δρομέα Αλμπέρτο Χουαντορένα, του πυγμάχου Τεόφιλο Στίβενσον ή της γυναικείας ομάδας βόλεϊ, ως δικούς του. H αλήθεια είναι πως η Κούβα, ένα μικρό νησί αποκλεισμένο από τις ΗΠΑ εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει καταφέρει διαχρονικά να στέκεται στην ελίτ του παγκόσμιου αθλητισμού, καλλιεργώντας αθλητική παιδεία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 η Κούβα κατέλαβε την πέμπτη θέση στον πίνακα των Ολυμπιακών μεταλλίων, παίρνοντας 14 χρυσά. Από το Μόναχο του 1972, η χώρα βρίσκεται σχεδόν πάντα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τα περισσότερα μετάλλια, ισάξια με οποιαδήποτε άλλη δύναμη: όγδοη θέση στην Ατλάντα το 1996, ένατη στο Σίδνεϊ το 2000 και 11η στην Αθήνα το 2004.

Όπως προσθέτει η El Pais, για να αιτιολογήσει αυτήν τη μεγάλη επιτυχία, μετά την κουβανική επανάσταση ο Φιντέλ Κάστρο άνοιξε σχολεία και αθλητικά κέντρα, έβαλε τέλος στον τζόγο και κήρυξε τον αθλητισμό ως «δικαίωμα του λαού».

Ο αθλητισμός αξιοποιήθηκε επίσης για να δικαιολογήσει και να δώσει νόημα στον αιώνιο αγώνα της Κούβας ενάντια στις ΗΠΑ: «Κάποια μέρα οι αθλητές μας θα νικήσουν και τους αθλητές των Γιάνκηδων και θα αποδείξουν ότι δεν υπάρχει λαός ανώτερος από έναν άλλον, αλλά υπάρχουν ιδέες και αντιλήψεις ανώτερες από άλλες, ότι υπάρχουν κοινωνικά συστήματα ανώτερα από άλλα». Για πολλά χρόνια οι Κουβανοί αθλητές αφιέρωναν τα επιτεύγματα και τα μετάλλιά τους στον Φιντέλ και την Επανάσταση.

Αλλά καθώς η χώρα περνάει κρίση, κατέρρευσε και ο αθλητισμός: το 2008 κατέλαβε τη 19η θέση στον κατάλογο των μεταλλίων στο Πεκίνο, τη 16η θέση στο Λονδίνο το 2012, τη 18η θέση στο Ρίο το 2016 και τη 14η θέση στο Τόκιο το 2020. 65 χρόνια αργότερα, η κατάσταση είναι ριζικά διαφορετική: η Κούβα βρίσκεται μέχρι στιγμής στην 63η θέση στον πίνακα μεταλλίων των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, ενώ αρκετοί είναι και οι αθλητές που αγωνίζονται για άλλες χώρες.

Αθλητές σαν τον Λόπες, βέβαια, δείχνουν ότι, παρά την όποια κρίση, η αθλητική παιδεία είναι ένα από τα κορυφαία προαπαιτούμενα για μια χώρα, προκειμένου να βγάζει συνεχώς αθλητές με κορυφαίες επιδόσεις.

Διαβάστε επίσης

Ποια είναι η Blackstone που ετοιμάζεται να αγοράσει το Grand Hyatt στη Συγγρού

Coca Cola ΗΒC: Το θετικό momentum για την Ελλάδα και το guidance

Μυτιληναίος: Τι σηματοδοτεί η μετονομασία της Mytilineos