Pharaoh Athens: Μεταμοντέρνο στέκι, παραδοσιακά ρεψίματα

Προγραμματίσαμε την επίσκεψή μας στο Pharaoh Athens δύο εβδομάδες πριν, για να μπορέσουμε να βρούμε τραπέζι. Διψασμένη η Αθήνα για trendy, hip προτάσεις, με το κοινό να σπεύδει για να δοκιμάσει, για να αποκτήσει άποψη, ίσως και για να πει «έχω πάει». Άλλωστε, μια επιχείρηση-σύμπραξη γνωστών ονομάτων είναι, οπότε κάτι καλό μάλλον θα συμβαίνει.

Το εστιατόριο βρίσκεται στην ειδυλλιακή περιοχή-wasteland μεταξύ Πολυτεχνείου και Κάνιγγος, ανάμεσα στα τεράστια δυστοπικά κτίρια των κρατικών υπηρεσιών. Όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από κλειστά καταστήματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κάδους απορριμμάτων. Αλλά και πάλι δεν είναι στην καρδιά των Εξαρχείων, όπου θα κινδύνευε να τιμωρηθεί από τους vigilantes αναρχικούς, που «προστατεύουν» την ανυπόταχτη περιοχή από το gentrification (γέλια κοινού).

Οι εξοικειωμένοι με την αθηναϊκή «αστική» πραγματικότητα, όταν ο καιρός το επιτρέπει, κάθονται και έξω, όπου δημιουργείται η σχετική εικαστική αντίστιξη μεταξύ των περιποιημένων με τραπεζομάντιλα τραπεζιών και των καλυμμένων από graffiti τοίχων.

Αλλά το hype είναι στο μέσα, όπου οι παρεμβάσεις στον χώρο έγιναν με σωστές δόσεις industrial, μεταμοντέρνου vintage και hipsteroσύνης, δίνοντας άλλον αέρα στο παρατημένο, παρηκμασμένο ακίνητο. Μωσαϊκά, μπετόν, μέταλλο και τσιμεντοκονίες. Αντικειμενικά είναι ένα όμορφα στημένο μαγαζί, με ανοιχτή κουζίνα, ξυλόφουρνο στη γωνία (πολλά πιάτα έρχονται από εκεί), μπάρα και πολλά τραπέζια. Στα επίσης θετικά, το ότι υπάρχει και ράμπα για ΑΜΕΑ και ειδική τουαλέτα στο ισόγειο. Ευτυχώς, γιατί δεν είναι πολλά τα μαγαζιά του Κέντρου που να τα διαθέτουν αυτά τα αυτονόητα.

Η μουσική παίζει σε υψηλή ένταση, συνήθως ασυνήθιστα ethnic τεμάχια, τύπου «περνάμε καλά, αλλά όχι με τόσο γνωστά τραγούδια ώστε να χτυπάμε και το πόδι ρυθμικά».

Ο κόσμος είναι απ’ όλες τις αστικές φυλές: αμπέχονα και τζαμαϊκανά ντρέντλοκς, ευκατάστατοι νεάζοντες μεσήλικες, είτε με τις συζύγους είτε με τις νεαρές που μανιωδώς τραβάνε selfies μέχρι να τελειώσει η μπαταρία ή να έρθουν οι υπόλοιποι της παρέας (ό,τι συμβεί πρώτο). Άλλωστε, αν δεν έχεις αποδείξεις, είναι σαν να μην πήγες.

Και το σέρβις είναι πολυάριθμο, προλαβαίνει να σε εξυπηρετήσει αρκετά γρήγορα ώστε να νιώθεις μετά ενοχές που τους κρατάς το τραπέζι, ενώ έχεις τελειώσει το φαγητό σου μέσα σε 1-1,5 ώρα.

Αρκετά μεγάλη η λίστα ελληνικών κρασιών και ευτυχώς πολλές επιλογές με ποτήρι. Σε σχετικά λογικές τιμές. Σημαντικό προτέρημα.

Ο ρυθμός άφιξης των πιάτων, όμως, είναι μεγάλο no-no. Ερχόταν ό,τι έτυχε να βγει από την κουζίνα, με τα κυρίως του τραπεζιού να σερβίρονται με μεγάλη χρονική διαφορά. Παιδαριώδες λάθος σε μαγαζιά τέτοιου επιπέδου. Η κουζίνα πρέπει να σέβεται τον χρόνο σερβιρίσματος, δεν οφείλει ο πελάτης να καταναλώνει ό,τι βολεύει την κουζίνα. Άσε που αφενός αγένεια να τρως από το πιάτο σου ενώ οι άλλοι ακόμα περιμένουν το δικό τους και αφετέρου μέγιστο fail να περιμένεις μέχρι να σερβιριστούν όλοι και να καταλήγεις να τρως κρύο ένα πιάτο που πρέπει να καταναλωθεί ζεστό.

Να πούμε ένα μπράβο που στον κατάλογο υπάρχει ως επιλογή «λάδι» με 3 ευρώ για να συνοδέψεις το προζυμένιο ψωμί, ένα έντονα πικάντικο Εξαιρετικό Παρθένο βιολογικό, ΠΓE Ολυμπίας. Έτσι οφείλει να προσφέρεται το ελαιόλαδο στην Ελλάδα (αλλά όχι και «λάδι» στην περιγραφή, μην υποτιμάτε τόσο το τρόφιμο).

Τα πιάτα είναι όλα πολύ νόστιμα και βαθιά γευστικά. Αλλά κάποια στιγμή αρχίζεις να διακρίνεις μια μανιέρα. Μπόλικο βούτυρο παντού, στάκες, η εύκολη νοστιμιά του λιπαρού, πάντα με προσθήκες οξύτητας. Γευστικά τα ψητά χόρτα, αλλά πλημμελώς καθαρισμένα, μάλλον για να έρθεις σε επαφή με το χώμα της μάνας Γης. Τα μανιτάρια με ξινόχοντρο, στα όρια της τελειότητας, αλλά πάλι με λίγο χώμα μέσα. Οι λαχανοντολμάδες και ο κόκορας με το κριθαράκι, γευστικότατα, αν και δεν καταφέραμε να διακρίνουμε όλα τα υλικά της περιγραφής. Το γαλακτομπούρεκο, επίσης με πολύ περισσότερο βούτυρο απ’ όσο θα θέλαμε.

Νόστιμη η κουζίνα του Μανώλη Παπουτσάκη, αλλά βαριά. Με πολλά φουσκώματα και ρεψίματα αργότερα. Ωραίο φαγητό, πολυάσχολη και φασαριόζικη ατμόσφαιρα, αλλά δεν νομίζουμε πως θα βιαστούμε να ξαναπάμε σύντομα. Αλλά, απ’ την άλλη, το μαγαζί θεωρείται νεανικό και μπορεί το target group του να μη βαρυστομαχιάζει τόσο εύκολα όσο εμείς.