THEPOWERGAME
Χρήστος Κίσσας
PhD in Finance, συγγραφέας του «Green Finance»
Ζούμε σε μια ζοφερή διεθνή πραγματικότητα. Η ζωή μας έχει ανατραπεί πλήρως από τις οικονομικές και τις γεωπολιτικές εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω μας. Ενέργεια, πληθωρισμός, επιτόκια, ασφάλεια, σχέσεις με γείτονες -όλα έχουν πάρει μια επικίνδυνη τροπή ή εξελίσσονται σε αχαρτογράφητα νερά. Εμείς, όμως, ακάθεκτοι: αντί να ασχολούμαστε με αυτά, εκείνο που μας καίει, εδώ στη νοτιοανατολική άκρη της Βαλκανικής, είναι η κηδεία ενός πρώην αρχηγού του ελληνικού κράτους και αρχηγού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που βασίλεψε για 3 χρόνια πριν από μισό αιώνα.
Το ψυχόδραμα με τον πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο πάει πολύ μακριά. Ξεκίνησε το 1974, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και το Δημοψήφισμα για το πολιτειακό, όταν σύσσωμες οι αριστερές και δεξιές δυνάμεις βρήκαν στο πρόσωπό του έναν στόχο και του επιτέθηκαν όλοι μαζί. Πρωταγωνιστής, το γνωστό συγκρότημα Τύπου, το οποίο και εφηύρε το «επώνυμο» Γλύξμπουργκ. Ως γνωστόν, οι βασιλικές οικογένειες δεν έχουν επώνυμα, αλλά χρησιμοποιούν το όνομα της χώρας ή της περιοχής από την οποία προέρχονται. Michel de Grèce είναι λόγου χάριν το όνομα γνωστού συγγραφέα και μέλους της ελληνικής βασιλικής οικογένειας, χωρίς αυτό να ενοχλεί κανέναν ή να έχει γίνει εμπόδιο στο να έχει υπηκοότητα και διαβατήριο. Άλλο παράδειγμα: ο Henri d’ Orléans (Ερρίκος της Ορλεάνης), επίσημο όνομα ανθρώπου που προέρχεται από τον «δευτερότοκο» βασιλικό οίκο της Γαλλίας και που «αν ποτέ» ξαναγινόταν το πολίτευμα της χώρας βασιλευόμενη δημοκρατία, θα ήταν ένας απ’ τους δυο διεκδικητές του θρόνου. Ούτε αυτό θεωρείται πρόβλημα και η Γαλλία δεν του στέρησε ποτέ την υπηκοότητα, ούτε του αρνήθηκε διαβατήριο.
Αλλά εδώ δεν ισχύουν αυτά. Στη μικρή φοβική μας χώρα, όπου τίποτα το σημαντικό δεν συμβαίνει, «πεθαίνουμε» για αντιπαραθέσεις, για ρήξεις, για φασαρίες και γενικότερα για κάθε τρικυμία που συμβαίνει μέσα σε ένα ποτήρι νερού. Στη χώρα που δεν προσφέρει ούτε μια σημαντική επιστημονική ανακάλυψη στον σύγχρονο κόσμο, ούτε μια τάση στην τέχνη ή στη μόδα. Στη χώρα όπου αντί για τους νέους, με την «καινοτομία» και τις startups ασχολούνται οι εβδομηντάρηδες. Εδώ, λοιπόν, μείζον θέμα μας είναι το πώς θα αποκαλέσουμε έναν πρώην βασιλέα και αν θα τον κηδέψουμε σε μεγάλη ή σε μικρή εκκλησία.
Το θέμα, βέβαια, δεν προέκυψε ξαφνικά. Υπάρχει πίσω του προεργασία 40 και πλέον ετών. Ο Κωνσταντίνος δαιμονοποιήθηκε, πέραν των πραγματικών ευθυνών και ελλείψεών του, από ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου, κυρίως της Αριστεράς, η οποία επένδυσε σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο επάνω στη στοχοποίησή του. Το πόσο ενεργά καταφερόσουν κατά του πρώην βασιλιά έγινε μέτρο της «αριστερότητάς» σου. Όσο πιο πολύ τον έβριζες τόσο ανέβαινες στην εκτίμηση των «προοδευτικών» ανθρώπων. Όσο πιο πολύ τον αποκαλούσες «Γλύξμπουργκ», αντί για τέως βασιλιά ή με το πλήρες όνομα της δυναστείας, τόσο αυξάνονταν οι πιθανότητές σου να κάνεις καριέρα σε κάποιο σοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο, για να απολαύσεις στη συνέχεια τα προνόμια της εξουσίας. Αλλά και η Κεντροδεξιά (διότι Δεξιά είτε δεν υπάρχει στην Ελλάδα είτε όταν υπάρχει φοβάται να το δηλώσει), δεν πήγαινε πίσω. Ακολουθούσε κάπως αμήχανα και ίσως λιγότερο υβριστικά, αλλά συντασσόταν με τη γενική τάση, φοβούμενη (πάντα η Δεξιά φοβάται) ότι θα μείνει εκτός κλίματος.
Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, 49 χρόνια μετά την αλλαγή πολιτεύματος, χωρίς ενδιάμεσα να έχει απειληθεί ούτε κατ’ ελάχιστον η Δημοκρατία, να εκφράζουμε ακόμα με πάθος επιχειρήματα κατά της (ανύπαρκτης πλέον) βασιλείας, να επικαλούμεθα φωτογραφίες από την εποχή της δικτατορίας, ψάχνοντας να βρούμε αν ο τότε βασιλιάς χαμογελούσε ή όχι, να γινόμαστε έξαλλοι με την αναφορά του τίτλου του στην κηδεία απ’ τον αρχιεπίσκοπο (με τους πιο έξαλλους να φωνάζουν «η δημοκρατία κινδυνεύει, διαχωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας τώρα!») και όλες τις λοιπές γραφικότητες.
Ε, λοιπόν, όχι, τελικά το πολίτευμα δεν απειλήθηκε! Δεν έγινε πραξικόπημα τη νύχτα μετά την κηδεία, ούτε βγήκαν τα τανκς. Αντίθετα, όλα κύλησαν με αξιοπρέπεια και χωρίς την παραμικρή ακρότητα ή παραφωνία. Οι ξένοι βασιλείς ήρθαν και έφυγαν κανονικά, ο λίγος κόσμος που ένιωσε συναισθηματικά την ανάγκη να παραστεί το έπραξε, ενοχλώντας μόνο για λίγο την κυκλοφορία (όσο περίπου μια μέτρια συγκέντρωση αδιόριστων επιλαχόντων του ΑΣΕΠ) και μετά όλοι πήγαν σπίτια τους και συνέχισαν τις δουλειές τους.
Και τι έμεινε απ’ όλο αυτό; Κάτι έμεινε! Κάτι, που ίσως είναι αυτό που εκνευρίζει πιο πολύ απ’ όλα το «προοδευτικάτο» πάσης προέλευσης και σκοπιμότητας: ότι πολύς κόσμος, ακόμη και οι μη έχοντες ιδιαίτερα θετική άποψη για την τέως βασιλική οικογένεια, κουρασμένος από δεκαετίες «πρωινάδικων και πρωινούδων», πολιτικών που ωρύονται στα κανάλια και κόβουν τον λόγο των άλλων, ασήμαντων «προσωπικοτήτων» της επικαιρότητας που αναλύουν ανύπαρκτα θέματα ή χυδαιολογούν συστηματικά, είδε μια άλλη εκδοχή της δημόσιας ζωής -πιο λιτή, πιο απέριττη, πιο αξιοπρεπή. Και αυτό είναι που ενόχλησε, ίσως περισσότερο κι απ’ την πολιτική διάσταση του θέματος.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
