Με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από τον διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό, από την κλιματική κρίση και την εξέλιξη της τεχνολογίας, η Ευρώπη χρειαζόταν μία πολιτική υπέρβαση φεντεραλιστικού χαρακτήρα. Μια πορεία προς την ομοσπονδιοποίηση, που θα την έκανε πιο συμπαγή και εύρωστη. Με τη σύμπνοια των μεγαλύτερων κρατών και ένα ενιαίο και ισχυρό κέντρο εξουσίας. Σε αυτήν την προοπτική μόνο, η ΕΕ μπορεί να ήταν βιώσιμη, ως ενιαία και ανταγωνιστική δύναμη. Σύμφωνα, όμως, με όλα όσα εξελίσσονται τελευταία, τα πράγματα κινούνται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η Λεπέν βρίσκεται προ των θυρών της εξουσίας, ο Μακρόν και ο Σολτς έχουν απονευρωθεί πλήρως πολιτικά, ο Όρμπαν είναι ο προεδρεύων και η αδύναμη Φον ντερ Λάιεν θα είναι πάλι η πρόεδρος της Κομισιόν.
